ଚିତ୍ତବୋଧ ବା ଚିତ୍ତବିନୋଦ

ନମୋ ଗଣେଶ ବିଘ୍ନେଶ

ଗିରିଜା ନନ୍ଦନ ପ୍ରଭୋ

ସର୍ବବିଘ୍ନ ନିହନ୍ତ୍ୟାଶୁ

ସର୍ବସିଦ୍ଧି ପ୍ରଦୋଭବଃ ।

କୃପାପାରାବାରଃ ସକଳ ଜଳଦ ଶ୍ରେଣୀ ରୁଚିରୌ

ରମାବାଣୀରାମଷ୍ଣୁ ରଦ୍‌ମଳପଦ୍ମେ କ୍ଷଣମୁଖ୍ଃ

ସୁରେନ୍ଦ୍ରାରାଧ୍ୟଃତିଗଣ ଶିଖା ଗୀତରଚିତେ

ଜଗନ୍ନାଥଃସ୍ୱାମୀ ନୟନପଥଗାମୀ ଭବତୁମେ । ୨ ।

ଯଦା ଧର୍ମଗ୍ଲାନିର୍ଭବତି ମଜଗତାଂ କ୍ଷୋଭକରଣ

ତଦାଲୋକସ୍ୱାମୀ ପ୍ରକଟିତ ବପୁଃ ସେତୁଧୂଗଜଃ

ତତାଂଧାତ ସ୍ୱଚ୍ଛୋନିଗମଗୁଣଗୀତେ ବ୍ରଜପତିଃ

ଶରଣ୍ୟେ ଲୋକେଶୋନାମ ମଭବତୁ

କୃଷ୍ଣୋପି ବିଷୟଃ । ୩ ।

ମକରଧ୍ୱଜ ମତ୍ତମାତଙ୍ଗହରଂ

କରୀଚର୍ମାସନା ଗବିବୋଧକରଂ

ବରଜାଭୟଶୁକବିଷାଣଧରଂ

ପ୍ରଣମାମି ଶିବଂ ଶିବକଳ୍ପତରୁଂ । ୪ ।

ଶରଣମପିସୁରାଣାଂ ସିଦ୍ଧବିଦ୍ୟାଧାରଣଂ

ମୁନିମନୁଜନରାଂ ବ୍ୟାଧିଭିଃ ପୀଡ଼ିତାନାଂ

ନୃପତିଗୃହତାନାଂ ଦସ୍ୟୁଭିସ୍ତା ପିତାନାଂ

ତ୍ୱମାମି ଶରଣମେକା ଦେବୀ ଦୁର୍ଗେ ପ୍ରସୀଦଃ ।

ଜୟ ଜୟ ଲମ୍ବୋଦର ପାର୍ବତୀ ନନ୍ଦନ

ଗଜଦନ୍ତ ମହାକାୟ ସିନ୍ଦୂର ବଦନ ।

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ଦେବ ଯୋଗେ ଯୋଗସିଦ୍ଧ

ଜନ୍ତୁପତିଙ୍କି ମୁକତ କଲ ଦେବରାଜ ।

ସର୍ବବିଦ୍ୟା ବିଶାରଦ ଚତୁର ପଣରେ

ଭକ୍ଷିଲ ଅମୃତ ଲଡ଼ୁ ଶିବଙ୍କ ତୋଷରେ ।

ସର୍ବଦେବ ଅଗ୍ରେ ପୂଜା ଅଟଇ ତୁମ୍ଭର

ସର୍ବବିଘ୍ନ ନାଶିବାରୁ ନାମ ବିଘ୍ନେଶ୍ଵର ।

ତୋ ଦୟାବଳରେ ଦେବ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କ ତତ୍ତ୍ୱ

ଲେଖିବାକୁ ଭାଷାବନ୍ଧେ ବଳାଇଛି ଚିତ୍ତ ।

ତୋର ଦୟା ହେଲେ ଯାହା କିଞ୍ଚିତ ମାତର

ଦୀନ ହୀନର ମାଗୁଣି ଏତିକି ମାତର ।

ଜୟ ମାତା ପାର୍ବତୀ ଗୋ ଜଗତ ଜନନୀ

ଜୟ ଜୟ ଆଦ୍ୟାଶକ୍ତି ଦେବୀ ସନାତନୀ ।

ମହିଷା ବିନାଶେ ମାଗୋ ଦୁର୍ଗା ଅବତାର

ଅସୁରବଳ ଧ୍ଵଂସିନୀ ଶିବେ କଲୁ ବର ।

ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ମହାମାୟୀ ସଂକଟ ତାରିଣୀ

ତ୍ରିଲୋକେ କେ ଶକ୍ୟ ତୋର ମହିମା ବଖାଣି

ତୋ ସୁଦୟା ଯାହାଠାରେ ହୁଅଇ ଗୋ ମାତ

ଗଜମୂର୍ଖ ହେଲେ ସେହି ହୁଅଇ ପଣ୍ଡିତ ।

ତବ ପାଦପଦ୍ମେ ମୋରେ ନିରନ୍ତରେ ଧ୍ୟାନ

ଚିତ୍ତବିନୋଦ ଲେଖିବି ବଳାଇଛି ମନ ।

ମୋର ମନୋରଥ ମାତଃ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯେ କରାଅ

କଣ୍ଠତଟେ ବସି ମୋରେ ପଦ କହିଦିଅ ।

ତୁମ୍ଭ ପ୍ରସନ୍ନରୁ ଏହି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ

ଲେଖୁଅଛି ମାତା ମୋର ବଳିଅଛି ଚିତ୍ତ ।

ଯହୁଁ ହରି ଗୋପ ଛାଡ଼ିଗଲେ ମଧୁପୁର

ସେଠାରେ ମାରିବେ ସେହି ଦୁଷ୍ଟ କଂସାସୁର ।

ତା ଉତ୍ତାରୁ ଆଉ ବହୁ ରାକ୍ଷସ ମାରିବେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ହସ୍ତେ ମରି ମୁକତି ଲଭିବେ ।

କଂସର ମରଣ ଶୁଣି ଜରାସନ୍ଧ ବୀର

ଅଷ୍ଟାଦଶ ବାର ଧାଡ଼ି ଦେବ ସେ ନିକର ।

ରାଜସୂୟ ଯଜ୍ଞ ଯୁଧିଷ୍ଠିର କଲାବେଳେ

ଜରାସନ୍ଧ ମରିବ ଯେ ଭୀମର ହସ୍ତରେ ।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ଦିନ କୁରୁ ସମର ଲଗାଇ

ଧରଣୀ ଭାରା ହରିବେ ଦୁଷ୍ଟଙ୍କୁ ମରାଇ ।

ଏହିରୂପେ ନାନା କର୍ମ କରିଣ ଶ୍ରୀହରି

ଶେଷେ ନିଜ ପୁରେ ଯିବେ ଯଦୁବଂଶ ମାରି ।

ଏହିପରି କର୍ମ ଯେ କରିବେ ନରହରି

ଏକଥା ପ୍ରସନ୍ନେ ମାତଃ କୁହ ବେଗକରି ।

ତୁମ୍ଭ ଶ୍ରୀପୟରେ ମୁଁ ଯେ ସର୍ବଦା ନମଇଁ

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦକୁ ମାତଃ କର ବେଗେ ତ୍ରାହି ।

ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ପଚାରେ ବିନୟ କରିଣ

ଆହେ ମୁନିବର କୁହ ସନ୍ଦେହ ଫେଡ଼ିଣ ।

ଯେତେବେଳେ ଗଲେ କୃଷ୍ଣ ଅକ୍ରୂର ସଙ୍ଗରେ

ନ ଥିଲା ବୃନ୍ଦା ସେକାଳେ ବରଜ ନଗରେ ।

ଯାଇଥିଲେ କରିବାକୁ କୁସୁମ ଚୟନ

ଆଜ୍ଞା ଦେଇଥିଲେ ଯେଣୁ ଯଶୋଦା ନନ୍ଦନ ।

ବାହୁଡ଼ି ଆସନ୍ତେ ପଥେ ସଖୀଙ୍କ ମୁଖରୁ

ଶୁଣିଲେ ଗଲେଣି କୃଷ୍ଣ ବରଜ ନଗରୁ ।

ପତିପ୍ରାଣା ସାଧବୀ ଯେ ଆହା ନାଥ ବୋଲି

ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ଧରାପରେ ଢଳି ।

ଶ୍ରୀମତୀ ସହିତେ ଯେତେ ଗୋପାଙ୍ଗନାଗଣ

ସର୍ବେ ମିଳି କଲେ ନାନା ଉପାୟ ବିଧାନ ।

ନ ଆସିଲା ସଂଜ୍ଞା ଯହୁଁ ବୃନ୍ଦାର ଶରୀରେ

ଦେବତା ଏ ବିଚାରନ୍ତି ବିଷାଦ ମନରେ ।

କିପରି ହେମାଙ୍ଗୀ ବୃନ୍ଦା ପାଇବେ ଜୀବନ

କି କରିବେ କୃଷ୍ଣ ଯାଇ ମଥୁରା ଭୁବନ ।

କୃପାକରି କହ ଏହି କଥା ସବୁ ମୋତେ

ଶୁଣିଲେ ସଂଶୟ ମୋର ନ ରହିବ ଚିତ୍ତେ ।

ପରୀକ୍ଷିତଙ୍କର ମୁଖୁଁ ଶୁଣିଣ ଏସନ

ହରଷ ଚିତ୍ତେ କହନ୍ତି ଶୁକ ତପୋଧନ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମଥୁରା ଗମନ ବାଣୀ ଶୁଣି

ସଂଜ୍ଞାହୀନ ହୋଇ ବୃନ୍ଦା ଲୋଟିଲା ଧରଣୀ ।

ବୃନ୍ଦାକୁ ଧରି ସକଳ ଗୋପୀ ତହିଁ ରହି

ଶୋକଭରେ କାହାରି ଶରୀରେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ।

ତେବେ ମଧ୍ୟ ବୃନ୍ଦାବତୀ ପିଣ୍ଡକୁ ସେମାନେ

ଦହନ କରିବେ ବୋଲି ଭାବି ନିଜ ମନେ ।

ଚନ୍ଦନକାଷ୍ଠ ବନରୁ ଆଣୁଛନ୍ତି ବହି

ବୃନ୍ଦାବତୀ ପିଣ୍ଡ ଘେନିଛନ୍ତି କେତେ ଗୋଈ ।

ଚଉପାଶେ ବେଢ଼ିକରି ବସିଛନ୍ତି କେତେ

ହା ହା ବୃନ୍ଦା କେଣେ ଗଲୁ ବୋଲନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ସେହି ପଥ ଦେଇଣ ନାରଦ ଯାଉଥିଲେ

ଏମନ୍ତ ଘଟଣା ସେହି ସ୍ଥାନରେ ଦେଖିଲେ ।

ମନରେଭାବିଲେ ଗୋପୀ ହୋଇଛନ୍ତି ଭୋଳ

ଦହିବାକୁ ଭାବିଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାର ଶରୀର ।

ନାରୀ ଜାତି ଗୋପୀମାନେ ନ ଜାଣନ୍ତି କିଛି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିଚ୍ଛେଦେ ବୃନ୍ଦା ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଛି ।

ଯିବି ମଧୁବନ କୃଷ୍ଣ ଦର୍ଶନ କରିବି

ବୃନ୍ଦାବତୀ କଥାସବୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କହିବି ।

ମନରେ ଏକଥା ଭାବି ନାରଦ ଚଳିଲେ

ମଧୁପୁରେ ମଧୁବନେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ନାରଦଙ୍କୁ ଖଣ୍ଡେ ଦୂରୂଁ କୃଷ୍ଣ ଘେନିଗଲେ

କାହିଁଥିଲ ନାରଦ ହେ ବୋଲି ପଚାରିଲେ ।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ଗୋପପୁର ଯାଇଥିଲୁ

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ଫେରିଲୁ ।

ଦେଖିଲି ଯମୁନା କୂଳେ ଗୋପାଙ୍ଗନା ନାରୀ

ଅପେକ୍ଷା କରି ସେଠାରେ ନ ଥିଲେ ଶ୍ରୀ ହରି ।

ଶ୍ରୀମତୀ ଆଦି ସକଳ ହୋଇଛନ୍ତି ଠୁଳ

ଗୋପୀଙ୍କର ନୟନରୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

ଶବ ଗୋଟିଏ ମଧ୍ୟରେ ପକାଇ ଅଛନ୍ତି

ବୃନ୍ଦାବନରୁ ଚନ୍ଦନ କାଷ୍ଠ ବହୁଛନ୍ତି ।

କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାବତୀ ବୃନ୍ଦାବତୀ ବୋଲି

କେ କାନ୍ଦୁଛି ବୃନ୍ଦା ଆସିଥିଲୁ ଫୁଲତୋଳି ।

ଗୋପରେ ଯେପରି ଗୋପୀ ହୋଇଛନ୍ତି ନାଶ

ଶୋଭା ନ ଥିବେ ତା ପରି ଜଣେ ପୀତବାସ ।

କୋଳାହଳ ଧ୍ୱନି ଶୁଭେ ଯମୁନାର ତୀରେ

ଏମନ୍ତ କହି ନାରଦ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ହେଲେ ।

ନାରଦଙ୍କ ମୁଖୁ ଶୁରି ଏମନ୍ତ ବଚନ

ବାକ୍ୟ ନ ସ୍ଫୁରିଲା ପୁଣି ନ ଚଳେ ଚରଣ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଗୋପ ମାୟା କଲା ବିମୋହିତ

ଗୋପୀଙ୍କ ମାୟାରେ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ପୀଡ଼ିତ

ତାଙ୍କ ମନ ଯାଇ ବୃନ୍ଦା ପାଶରେ ରହିଲା

ଯେ ଦିଗେ ଚାହିଁଲେ ବୃନ୍ଦା ରୂପେ ଦେଖାଗଲା

ମନରେ ବିଚାରି ରାମ ପାଶକୁ ସେ ଯାଇଁ

ବୋଇଲେ ଶୁଣନ୍ତୁ ଏବେ ଭାଇ ହଳସାଇଁ ।

ନନ୍ଦ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଘେନି ତୁମ୍ଭେ ଏଥେ ଥାଅ

ମୁଁ ନ ଫେରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେଣିକି ନ ଯାଅ ।

କ୍ଷଣେ ରହି ଫଳମୂଳ ଆଣିବଇଁ ମୁହିଁ

ସୁସ୍ଥ ହୋଇବା ହୋ ଆମ୍ଭେ ଫଳମୂଳ ଖାଇ ।

ମାମୁଁଙ୍କୁ ଦେଖିବାଯାଏ ମୌନ ହୋଇଥିବା

ମାମୁଁ ଯାହା ଦେବେ ତାହା ଆନନ୍ଦେ ଖାଇବା

ଏମନ୍ତ କହି ରାମଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣ ତହିଁ ଗଲେ

ମଧୁବନର ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ଦେଖିଲେ ବୃନ୍ଦାବନର ପ୍ରାୟ ଶୋଭା ତାର

ଅଜ୍ଞାନେ ଡାକିଲେ ବୃନ୍ଦା ଆସି ବୃନ୍ଦା ମୋର

କେଣେ ଲୁଚିଅଛୁ ମୋତେ ଦେଖା ତୋ ବଦନ

ତୋ ମୁଖ ନ ଦେଖି ମୁହିଁ ତେଜିବି ଜୀବନ ।

ମୁହିଁ ମୂଢ଼ପଣ କଲି ତୋତେ ନ କହିଲି

ଫୁଲ ତୋଳିବା ନିମନ୍ତେ ବନେ ପଠାଇଲି ।

ଦେଖିଲି ମୋତେ ମୁଁ ତୋକେ ତୁହି ନ ଦେଖିଲୁ

ନିରାଶ ହୋଇଣ ତୁହି ଜୀବନ ତେଜିଲୁ ।

ମୋତେ ନ ଦେଖି ଜୀବନ ହରାଇଲୁ ତୁହି

ତୋ ଗୁଣ ସୁମରି ମୋର ହୃଦ ହୁଏ ଦହି ।

ତୋର ଭାବ ମୋତେ ସଖୀ ହୋଇଲା ସ୍ଵପନ

ତୋର ଗୁଣମାନ ଦେଖି ଦେହ ହେବ କ୍ଷୀଣ ।

ନିରତେ ବେନି ନୟନେ ତୁହି ଖେଳା କରୁ

ତୁ କେଣେ ଗଲୁ ଗୋ ମୋତେ ଏକା ଛାଡ଼ିଗଲୁ

କାହା ଆଗେ ହୃଦ ବ୍ୟଥା କହିବି ଏକାନ୍ତେ

କାହାର କହିବା କଥା ଯିବଇଁ ପରତେ ।

କାହା ଲାଗି ରାଧା ଆଗେ କହୁ କଟୁଛନ୍ଦ

କାହା ଲାଗି ରାଧା ମୋର କରିଥିବ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ।

ଗୋପୀଙ୍କି ଲୁଚି ମୁଁ ଆଉ କା ଘରକୁ ଯିବି

କାହା ସଙ୍ଗେ ରତିରସେ ରାତି ପୁହାଇବି ।

ମୋ ଅଧରାମୃତ ନେଇ କେ କରିବ ପାନ

ରତି କାଳରେ ମୋ ମୁଖେ କେ ଦେବ ଚୁମ୍ବନ

କେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଚାନ୍ଦ ଦେଖି କରି ଆଲିଙ୍ଗନ

ରତି ଅସମ୍ଭାଳେ କିଏ କରିବ ଉଲଗ୍ନ ।

ଆଗୋ ବୃନ୍ଦାବତୀ ମୋର ହୃଦହାର ଅଟୁ

ହୃଦରେ ମାୟା ନ ରଖି ମୋର ପାଦେ ଖଟୁ ।

ରାଧାଠାରୁ ବଳି ସ୍ନେହ କରୁ ତୁ ଅଧିକ

ଏବେ ବୃନ୍ଦାବତୀ କରିଗଲୁ ତୁ ନିରେଖ ।

ବିଶ୍ୱାସ କରି ମୋ କାନ୍ଧେ ଥରେ ବସିଥିଲୁ

କଚାଡ଼ି ଛାଡ଼ି ମୁଁ ଗଲି ମନୁ ପାଶୋରିଲୁ ।

ମୋହର ସେ ଦୋଷ ତୁହି ମନରେ ନ ଧରି

ପୁଣି ମୋ କଥା ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲୁ ତୁହି କରି ।

ସବୁଦିନ କଥା ତୁ ଗୋ ଠୁଳ କରିଥିଲୁ

ଠକିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଜୀବନ ତେଜିଲୁ ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ହସ୍ତରେ ମୁଁ ତୋତେ କଲି ବଧ

ତୁ ଯେବେ ମରିଲୁ ବୃନ୍ଦା ସରିଲା ଗୋ ସଧ ।

ଗୋପକୁ ନ ଯିବି ନ ଚାହିଁବି କାହା ମୁଖ

ରାଧା ସଙ୍ଗେ ନ କରିବି ନୋହୁ ପଛେ ସୁଖ ।

ଏମନ୍ତ ବୃନ୍ଦାର ଗୁଣ ଭାବି ଭାବଗ୍ରାହୀ

ବେନି ନୟନରୁ ତାଙ୍କ ଅଶ୍ରୁ ଯାଏ ବହି ।

ପୁଣି ବୃନ୍ଦାବତୀ ଭାବ ମନରେ ଭାବିଲେ

ମଞ୍ଚେ ନ ରହିବି ବୋଲି ମନରେ ପାଞ୍ଚିଲେ ।

ଏବେ ବିଧାତା ମୋଠାରେ ମନ୍ଦ ଗୋ ପାଞ୍ଚିଲା

ଏବେ ବିଧାତା ମୋହର ସଙ୍ଗ ଛଡ଼ାଇଲା ।

କଂସ ମାରିବାରେ ମୋର ଆଉ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ନିଜ ଧାମେ ଯିବି ଏବେ ସତ୍ୟ କଲି ମୁହିଁ ।

ଏମନ୍ତ ଭାବେ ବୃନ୍ଦାର ଗୁଣକୁ ସୁମରି

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗଧ୍ୟାନରେ ରହିଲେ ଶ୍ରୀହରି ।

ନିରାକାର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସେ ହୃଦେ କଲେ ଧ୍ୟାନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବହ୍ମରନ୍ଧ୍ରରେ ଲଗାଇଲେ ଧ୍ୟାନ ।

କମ୍ପିଲା ତିନି ଭୁବନ ମେଘ ଆଚ୍ଛାଦିଲା

ଦିବାକର ଆକାଶରେ ଚକିତେ ରହିଲା ।

ଦେବଗଣ ଭୀତ ହୋଇ ଗଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ପାଶ

ବୋଇଲେ ଯୋଗ କରୁଛି କେବଣ ପୁରୁଷ ।

ସୁରପତି ତାହା ଶୁଣି ଉଠିଲା ଝଟତି

ଦେବଙ୍କୁ ଘେନିଣ ଗଲା ପିତାମହ କତି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଦତଳେ ନମସ୍କାର କଲା

ବେନି କର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ବିନୟ କହିଲା ।

ବୋଇଲା ଭୋ ତାତ ମଧୁପୁର ଘୋରବନେ

କେବଣ ପୁରୁଷ ବସିଅଛି ଯୋଗଧ୍ୟାନେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଅଙ୍ଗ ତାର ଦିଶୁଛି ପ୍ରଖର

କିଏ ଜାଣେ ଯୋଗବଳେ ଦହିବ ତ୍ରିପୁର ।

ଶୁଣି ପିତାମହ ଧ୍ୟାନ ବଳରେ ଜାଣିଲେ

କୃଷ୍ଣ ନିଜେ ଧ୍ୟାନ ଯୋଗେ ଅଛନ୍ତି ଦେଖିଲେ ।

ତକ୍ଷଣେ ଦେବଙ୍କୁ ଧରି ଗଲେ ମଧୁବନ

ମିଳିଲେ ତକ୍ଷଣେ ସ୍ଥାନେ ଛନ୍ତି ନାରାୟଣ ।

କରଯୋଡ଼ି ସ୍ତୁତି ଉଚ୍ଚାରିଲେ ବେଦବର

ଦୟାକର ପ୍ରଭୁ ତୁମେ କରୁଣା ସାଗର ।

ଜଗତ ତୋ ଶରୀରରୁ କରିଛୁ ସମ୍ଭୁତ

ଦେବାସୁର ନରଙ୍କୁ ତୁ କରିଅଛୁ ଜାତ ।

ଚଉଦ ଭୁବନ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆଦି ଯେତେ

ତୋ ଲୋମମୂଳରୁ ଜାତ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ

ତୁ ସିନା ସକଳ ଭୂତେ ଅଛୁ ବାସ କରି

ତୁହି ଜୀବ ହୋଇ ସର୍ବଘଟେ ଅଛୁ ପୁରି ।

ପରମ ରୂପେ ତୋ ସର୍ବ ଘଟରେ ବିଶ୍ରାମ

ସରିଯାଉଅଛି ଯାହା କରୁଛ ସୃଜନ ।

ତୁହି ନ ରଖିଲେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁ ନିରେଖ

ତୋ ପାଦେ ଶରଣ ଗଲୁ ଯୋଗଧ୍ୟାନ ରଖ ।

ଅସୁରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରି କରିବେ ନିଧନ

ଦେବଙ୍କ ଭଣ୍ଡାର ସବୁ କରିବେ ହରଣ

ଦେବଙ୍କ ଭୋଗ ପଦାର୍ଥ ସମୁଦ୍ରେ ଫିଙ୍ଗିବେ

ଦେବନାରୀମାନଙ୍କୁ ସେ ବଳେଣ ହରିବେ ।

ବ୍ରହ୍ମାର ପଦକୁ ମୋତେ ଦେଲୁ ଦାମୋଦର

କାହାକୁ ଧରି ମୁଁ ଏବେ କରିବି ସଂସାର ।

ପୂର ଭାରା ଉଶ୍ୱାସ ଯେବେ ନ କରିବୁ

ଅସୁର ନ ମାରି ଯେବେ ନିଜ ଧାମେ ଯିବୁ ।

ସରିଲା ଜଗତ ସରିଗଲେ ଦେବଗଣ

ଦୟିନୀ କରୁଛି ଏବେ ରଖ ଯୋଗଧ୍ୟାନ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ ଧାତା ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ କୃଷ୍ଣ ମନ ଜାଣିଲେ ବ୍ରହ୍ମାର ।

ବୋଲନ୍ତି ସେ ଚକ୍ରଧର ଚାହିଁଣ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ

କାହିଁ ପାଇଁ ପିତାମହ ଆସିଲେ ମଞ୍ଚକୁ ।

ଆହେ ତାତ ତୁମ୍ଭ ପାଇଁ ମୋର ଅବତାର

ତୁମ୍ଭ ପାଇଁ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ବାସ ନାହିଁ ମୋର ।

ନାନା ଯୋନିରେ ମୁଁ ଜାତ ହୁଏ ତୁମ୍ଭ ପାଇଁ

ନାନାକଷ୍ଟମାନ ତୁମ୍ଭ ଯୋଗେ ମୁଁ ସହଇ ।

ମୁଁ ଯେବେ ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଗୋପଲୀଳା କଲି

କଂସ ମାରିବାକୁ ମଧୁପୁର ମୁଁ ଆସିଲି ।

ଗୋପୀଏ ନ ଦେଖି ମୋତେ ହୋଇଲେ ନିରାଶ

କ୍ଷଣେ ଛାଡ଼ି ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ ବୃନ୍ଦା ଗଲା ନାଶ ।

ନିରାଶ କରିଣ ଗୋପେ ଛାଡ଼ି ମୁଁ ଅଇଲି

ତେଣୁ ବୃନ୍ଦାବତୀ ମଲା ଆଜି ମୁଁ ଶୁଣିଲି ।

ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ କୃଷ୍ଣ ଗୋପୀଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପୀଙ୍କି ଆଉ ନଦେଖିବେଡୋଳେ

ଶୁଣ ଆହେ ବେଦବର କହୁଅଛି ମୁହିଁ

ଯହିଁ ଗୋପୀ ଥିବେ ମୁହଁ ରହିଥିବି ତହିଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପୀ କେବେ ନୁହନ୍ତି ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ

ଆହେ ଦେବ ତୁମ୍ଭେ ସବୁ କରିଛ ଭିଆଣ ।

ମୋହର ଜୀବନ ସିନା ଗୋ ଯେ ଅଛି ରହି

କେବଳ ପିଣ୍ଡ ମୁଁ ଧରି ଆସିଅଛି ମହୀ ।

ଗୋପୀ ମଲେ ମୁହିଁ ଆଉ ନ ରଖେ ଜୀବନ

ଏକଥା ବିଚାର ନାହିଁ ତୁମ୍ଭେ ଦେବଗଣ ।

ଅସୁର ନ ମଲେ ମୋର ହୋଇବ ବା କିସ

ସ୍ୱର୍ଗ ସମ୍ପତ୍ତି ଯେତେକ ହୋଇବ ବିନାଶ ।

ଗୋପୀମାନେଯେବେ ମୋର ସଙ୍ଗେସଙ୍ଗ ହୋଇ

ତାହାଙ୍କୁ ଯେବେ ମୁଁ ରଖୁପାରିଲିଟି ନାହିଁ ।

ସେ ପାଦେ ସେବାକରିଣ ଗୋପୀ ନାଶ ଯିବେ

ଜଗତରେ ଦୋଷୀ ମୋତେ ଶୁଣିଲେ କହିବେ

ମୁହିଁ ଯେବେ ପୃଥ୍ୱୀ କରୁଅଛି ଆତଯାତ

ମୋତେ ଭଜି କେଉଁ ପରି ମରିବେ ମୋ ଭକ୍ତ

ରମ୍ଭା ମେନକା ସହିତେ ଦେବକନ୍ୟାମାନ

ଯେବେ ସେ ଅସୁରେ ନେବେ ତାହାଙ୍କ ଭୁବନ

ଯେବେ ସେ ଅସୁର ଦେବଭଣ୍ଡାର ଲୁଟିବେ

ନିଜ ପୁରକୁ ସେମାନେ ବଳେ ଯେ ଭାଙ୍ଗିବେ

ମାୟାକରି ମୋତେ ତୁମ୍ଭେ ଅନୁକ୍ଷଣେ କୁହ

ତୁମ୍ଭର ନାରୀ ଧରିଣ ତୁମ୍ଭେମାନେ ରୁହ ।

ତୁ ପିତାମହ ମୋହର ବତ୍ସାବାଳ ନେଲୁ

ତୁହି ଇନ୍ଦ୍ର ସାତଦିନ ବଜ୍ର ବରଷିଲୁ ।

କାହାକୁହିଁ ତୁମ୍ଭେମାନେ ରଖିଦେବ ନାହିଁ

କିମ୍ପା ଏହା ଦେଖିବି ମୁଁ ମଞ୍ଚପୁରେ ଥାଇ ।

ଯିବି ନିଜ ଧାମକୁ ମୁଁ ନ ଦେଖିବି କିଛି

ମୋତେ ଭଜିଲେ ପ୍ରାଣୀର ଯଦି ମନ୍ଦ ଅଛି ।

ମୋର ନାମ ଧରି ଯେବେ ପ୍ରାଣୀ ନ ତରିବେ

କିମ୍ପାଇଁ ମଞ୍ଚରେ ବୃଥା ବିହରିବି ତେବେ ।

ଯାଅ ହେ ଦେବତାଗଣ ଯେ ଯାହାର ପୁର

ନିରାକାରଙ୍କୁ ଭଜିବ ହେଉଛି ଉଛୁର ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଶୁଣି କହେଁ ବେଦବର

ବୃନ୍ଦାବତୀ ବର୍ତ୍ତମାନ ହୋଇଛି ଅମର ।

ତୁମ୍ଭର ବିଚ୍ଛେଦେ ବୃନ୍ଦା ହୋଇ ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ

ଗୋପୀ ନଚିହ୍ନି ବୋଲନ୍ତି ବୃନ୍ଦା ହେଲେ ହତ

ବୃନ୍ଦାବତୀ ଅଟନ୍ତି ନିତ୍ୟର ଠାକୁରାଣୀ

ସେ କିମ୍ପା ମରିବେ ଶୁଣ ଆହେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବଚନେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲୁଛନ୍ତି ପୁଣି

ସେହିଠାରେ ରହିଛନ୍ତି ରାଧା ଠାକୁରାଣୀ ।

କରୁଛନ୍ତି ସଂସାରକୁ ସେହି ଆତଯାତ

ଷୋଳସସ୍ର ଗୋପୀ ଛନ୍ତି ତାହାଙ୍କ ଅଗ୍ରତ ।

ସେ କିମ୍ପା ଚିହ୍ନିବେ ନାହିଁ ମୃତ ଶବମାନ

ତୁମ୍ଭେ କିମ୍ପା ପିତାମହ କୁହ ଏ ବଚନ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଶୁଣି କହେ ପଦ୍ମଯୋନି

ଯେତେବେଳେ ନାରୀ ଜାତି ଅଟେ ଠାକୁରାଣୀ

ନାରୀ ଜାତି କେଉଁପରି ମରିବା ଜାଣିବେ

ମୃତପିଣ୍ଡ ଦେଖିଲେ ସେ ଭୟଟି କରିବେ ।

ଆଗେ ବିଜେକର ନିଜ ଧାମେ ଆହେ ହରି

ତୁମ୍ଭ ପଛେ ଯିବେ ସିନା ଯେତେ ତୁମ୍ଭ ନାରୀ

ଗୋପପୁରେ କାହିଁ ଆଗ ପଡ଼ିବ ବିପତ୍ତି

ଯେତେ ଦିନଯାଏ ଗୋପେ ଅଛନ୍ତି ଶ୍ରୀମତୀ ।

ବୃନ୍ଦାବନ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଯେତେ ଦିନ ଥିବ

ନିତ୍ୟ ରିଷ୍ଟ ଶାନ୍ତ କରୁଅଛୁ ସର୍ବଦେବ ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ନାଥ ତୁ ହୋ ଥିବୁ ସିନା ତୁହି

ରାଧାକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଉଛ ଆଗ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ରାଧା ଗୋପୀମାନେ କେହି ନୁହେଁ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ

କିମ୍ପା ଗୋପପୁର ଯିବେ ଯମଦୂତଗଣ ।

ଅମ୍ଭେ ଯେତେ ଦେବ ଭୃତ୍ୟଅଟୁ ତୋ ପୟରେ

ସମସ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଅଛି ତୋହର ଗର୍ଭରେ ।

ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲନ୍ତି ହୋ ଶୁଣ ସୁରପତି

ବେଗ ହୋଇ ଯାଅ ଯହିଁ ଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦାବତୀ ।

ତୁମ୍ଭେ ବୋଧକରି ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ କହିବ

ଚିହ୍ନି ନ ପାରିଲେ ଆନ ରୂପ ହୋଇଯିବ ।

କୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ଗୋପୀଙ୍କର ନୋହିବ ମରଣ

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ରତିରସେ ନ ବଳିବ ମନ ।

ଅଟନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଦ୍ଧଅଙ୍ଗ ଗୋପନାରୀ

ସାକ୍ଷାତେ ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଛନ୍ତି ଅବତରି ।

ବ୍ରହ୍ମାର ଆଜ୍ଞାରେ ଇନ୍ଦ୍ର ତକ୍ଷଣେ ଚଳିଲା

ନିଜ ରୂପ ଗୁପ୍ତକରି ମୁନି ରୂପ ହେଲା ।

ଅତି କ୍ଷୀଣ ଶରୀର ସେ ଚାଲି ନ ପାରଇ

କଷାୟ ବସନ ପିନ୍ଧି ଶିରେ ଜଟା ବହି ।

ଗଳାରେ ତୁଳସୀମାଳ କର୍ଣ୍ଣରେ କୁଣ୍ଡଳ

ହସ୍ତେ କମଣ୍ଡଳୁ ଦେହ ଦିଶୁଛି ଧବଳ ।

ପାଦରେ କଠାଉ ଅଙ୍ଗେ ବିଭୂତି ତାହାର

ଚାଲି ନ ପାରନ୍ତି ସେହୁ ହୁଏ ଥରହର ।

ଯମୁନା କୂଳରେ ଯାଇ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ

ଦୂରୁ ଦେଖି ଗୋପୀମାନେ ହୋଇଲେ ହରଷ

ମୁନିଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଗୋପୀ ତାଙ୍କ ପାଶେ ଯାଇ

ବୋଇଲେ ଭୋ ମୁନିବର ଯାଉଅଛି କାହିଁ ।

ସୁରପତି ବୋଲୁଛନ୍ତି ଶୁଣ ଗୋପୀମାନେ

ଆମ୍ଭେ ଶୁଣିଲୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗଲେ ମଧୁବନେ।

ଗୋପପୁର ନରନାରୀ କହିଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ

ତେଣୁକରି ଯାଉଅଛୁ ମଥୁରା ପୁରକୁ ।

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ ଆଗୋ ହୋଇଛି ମଣ୍ଡଳି

ମଧ୍ୟରେ କେ ଅଛି ଗୋଈ କହ ଗୋ ଗୁଆକି

କାହିଁ ପାଇଁ ତୁମ୍ଭେମାନେ କରୁଛ ରୋଦନ

ଶୁଣି ରାଧିକା ବିକଳେ କହନ୍ତି ବଚନ ।

ଭୋ ମୁନି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଛାଡ଼ିଗଲେ

ବୃନ୍ଦାବତୀ କାଲି ଫୁଲ ତୋଳି ଯାଇଥିଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ମଧୁପୁରୀ ନ ଦେଖି ନୟନେ

ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ସେହୁ ପଡ଼ିଲେ ଅଜ୍ଞାନେ ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ସେ ରାଈ ମୁନି ପାଦେ ପଡ଼ି

ବିନୟ ହୋଇଣ ପୁଣି ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ମୁନିବର ଏବେ ଦୟାକଲ

ବୃନ୍ଦା ମଲା କି ଜୀଇଁଛି ଦେଖ ମୁଖ ତାର ।

ଆମେ ଗୋପୀ କେବେହେଁଟି ଶବ ଦେଖୁ ନାହିଁ

ମୃତପିଣ୍ଡ କେମନ୍ତ ତ ଚିହ୍ନିବୁ ଗୋସାଇଁ ।

କୃଷ୍ଣ ଥିବାଯାଏ ଗୋପେ ଯମ ନ ପଶିଲା

ଆଜ କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ବୃନ୍ଦାକୁଟି ଯମ ନେଲା ।

ଏହି ଗୋପପୁରେ ଇନ୍ଦ୍ର ଜଳ ବରଷିଲା

ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ କୃଷ୍ଣ ବାମ କରରେ ଧଇଲା ।

ଇନ୍ଦ୍ର ହାରି କୃଷ୍ଣପାଦେ ଶରଣ ପଶିଲା

ପୁଣି ବତ୍ସା ବାଳକଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମା ହରିନେଲା ।

ବତ୍ସାବାଳକ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗୁ ଜାତିକରି

ଦେଖିଲେ ବ୍ରହ୍ମା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଯାଇଅଛି ହାରି ।

ଯେତେ ଯେତେ ବିପତ୍ତି ସେଗୋପକୁ ପଡ଼ିଲା

କୃଷ୍ଣ ଥିବାରୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କିଛି ନ ଲାଗିଲା ।

ଏତେ ବୋଲିଣ ସେ ରାଈ ମୁନି ପାଦେ ପଡ଼ି

ବିନୟ ହୋଇଣ ପୁଣି ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ମୁନିବର ଏବେ ଦୟାକର

ବୃନ୍ଦା ମଲା କି ଜୀଇଁଛି ଦେଖ ମୁଖ ତାର ।

ମଲା କି ଜୀବନ ଅଛି ଦେଖିଲେ ଜାଣିବ

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ଆମ୍ଭ ଆଗରେ କହିବ ।

ଆଗତ ଭବିଷ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ମୁନିବର ଜାଣ

ଶୁଣିଲେ ଚିତ୍ତ ସଂଶୟ ନାଶିବ ପ୍ରମାଣ ।

ଏହା କହି ରାଧା ପଡ଼ି ମୁନି ପାଦତଳେ

ଉଠି ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ଦେଲେକ କପାଳେ ।

ସୁରପତି ଦେଖି ଭୟ ମନରେ ପାଞ୍ଚଇ

ଯହୁଁ ରାଧା ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ଉଭା ହୋଇ ।

ବିଚାର କରଇ ଏହି ଅଟେ କମଳିନୀ

ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ମୋତେ କହୁଛନ୍ତି ବାଣୀ ।

ମୋର ପାଦତଳେ ଯେବେ ରାଧିକା ପଡ଼ିବ

ଘଡ଼ିକେ ସକଳ ଧର୍ମ ମୋର ନାଶଯିବ ।

ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ଗୋପୀଏ ନୁହଁରେ ବିକଳ

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ ସିନା କୃଷ୍ଣର ସକଳ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଶୂଦ୍ର ପତିତ ଚଣ୍ଡାଳ

ନ ଚିହ୍ନ କିମ୍ପା ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ପଡ଼ ପାଦତଳ ।

ବଡ଼ ଘରେ ଜାତ ହୋଇ ହୀନପାଦ ଭଜ

ନାରୀ ଜାତି ତୁମ୍ଭେ ଆଗୋ କିଛିହିଁ ନ ବୁଝ ।

ମୁହିଁ ହୀନ ଜାତି ମୋତେ ନ ଛୁଅଁ ଗୋ କେହି

ମୋ ପାଦେ ନ ପଡ଼ି ତୁମ୍ଭେ ଯେତେ ଗୋପଗୋଈ

ମୁନିଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲେ ଠାକୁରାଣୀ

ଜାତି ହୀନ ହୋଇଛ ତୁମ୍ଭେ ଦେବମୁନି ।

ହୀନ ହୋଇ ଯେବେ ତୁମ୍ଭେ ସକଳ ତେଜିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦେ ନିରତେ ଚିତ୍ତ ନିବେଶିଲେ ।

ସକଳ ତେଜିଣ ମାୟା ବନ୍ଧନ କାଟିଲ

ଶ୍ରୀହରିଭକତ ସଂସାରେ କେ ତବ ତୁଲ ।

ତୁମ୍ଭର ଦୀକ୍ଷାକୁ ଆମ୍ଭେ କରୁଛୁ ଦୟିନୀ

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ମୁନି ଦେଖ ଚନ୍ଦ୍ରାନନୀ ।

ବୃନ୍ଦା ନ ବଞ୍ଚିଲେ ସର୍ବେ ତେଜିବୁ ଶରୀର

ଶୁଣିକରି ସୁରପତି ବୋଲଇ ଉତ୍ତର ।

ଆମ୍ଭେ ଏହିଠାରେ ଅଛୁ ଯାଅ ଗୋପୀମାନେ

କୃଷ୍ଣନାମ ଉଚ୍ଚେ ତୁମ୍ଭେ ଡାକ ବୃନ୍ଦା କର୍ଣ୍ଣେ ।

ଶୁଣିକରି ଗୋପୀମାନେ ବୃନ୍ଦା ପାଶେ ଯାଇ

ବୃନ୍ଦା ମୁଖେ ଜଳ ସିଞ୍ଚି କର୍ଣ୍ଣ ଫୁଙ୍କିଦେଇ ।

ପୁଣି କର୍ଣ୍ଣଫୁଙ୍କି ବିଞ୍ଚଣାରେ ସେ ବିଞ୍ଚିଲେ

ନାଡ଼ୀକ୍ଷୀଣ ଜଣାଗଲା ସଚେତ ନୋହିଲେ ।

ମୁନିଙ୍କ କହନ୍ତି ଡାକି ନୋହିଲେ ସଚେତ

ବସାଇଲେ ନ ବସନ୍ତି ବୃନ୍ଦା ହେଲେ ହତ ।

ମୁନି ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ହେ ଶୁଣ ଗୋପୀକୁଳ

ବୃନ୍ଦା କର୍ଣ୍ଣ ପାଶେ ତୁମ୍ଭେ କୃଷ୍ଣନାମ ବୋଲ ।

ମୁନିଙ୍କ ବଚନେ ରାଈ ବୃନ୍ଦା ପାଶେ ଗଲେ

ବୃନ୍ଦା କର୍ଣ୍ଣପୁଟେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ସେ ଡାକିଲେ ।

ବୃନ୍ଦା କର୍ଣ୍ଣପୁଟେ ଯହୁଁ ରାଧିକା ଡାକିଲା

ବୃନ୍ଦାର ଶରୀର ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିଲା ।

ନୋହିଲେ ସଚେତ ହୋଇ ଅଛନ୍ତି ଅଜ୍ଞାନ

ନିରାଶରେ ରାଧା ଯାଇ ମୁନିଙ୍କ ପାଶେଣ ।

ବୋଇଲେ ହେ ମୁନିବର ବୃନ୍ଦା ନ ଜୀଅଇଁ

ମଲା ଲୋକକୁ ଡାକିଲେ ଶୁଣିବ ଗୋ କାହିଁ ।

ତୁମ୍ଭର ବଚନେ ଆମ୍ଭେ ବୃନ୍ଦାକୁ ଡାକିଲୁ

ଚେତା ନୋହିଲା ତାହାର ନିରାଶେ ଫେରିଲୁ ।

ଯେତେ ଚେତାଇଲୁ ତାଙ୍କୁ ନୋହିଲା ଯେ ଜ୍ଞାନ

ତୁମ୍ଭେ ମୁନିବର ଚାଲ ଦେଖ ତା ନୟନ ।

ରାଧା ବୋଲନ୍ତି ଗୋଟିଏ କଥା ମୁଁ ଦେଖିଲି

ବୃନ୍ଦାର କର୍ଣ୍ଣପୁଟରେ କୃଷ୍ଣ ନାମ ନେଲି ।

କୃଷ୍ଣନାମ ଶୁଣି ବୃନ୍ଦା ଦେହ ଲୋମମାନ

ଟାଙ୍କୋରି ଉଠିଲା ଅଳ୍ପ ଦେଖିଲି ନୟନ ।

ପୁଣି କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚଳ ସେ ହୋଇ

ରହିଲେ ଏ କଥା ଏକା ଦେଖିଲଇଁ ମୁହିଁ ।

ଶୁଣିକରି ଶଚୀସାଇଁ ବୋଲଇ ବଚନ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିଚ୍ଛେଦେ ବୃନ୍ଦା ହେଲା ହତଜ୍ଞାନ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ତାର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ହୃଦେ

ଚାଲ ଗୋ ବୃନ୍ଦାଙ୍କୁ ଏବେ ଦେଖିବାଟି ରାଧେ ।

ଏହା କହି ସୁରପତି ବୃନ୍ଦା ପାଶେ ଗଲା

ତାହାର ମୁଖ ବସନ କାଢ଼ିଣ ଦେଖିଲା ।

ନାଟିକା ଚିପି ତାହାର ନାକେ ହସ୍ତ ଦେଇ

ପବନ ଯେ ବହୁଅଛି ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହୋଇ ।

ମୁନି ବୋଇଲେ ବୃନ୍ଦାର ଅଛି ଗୋ ଜୀବନ

ନ ଚିହ୍ନିଣ ଗୋପୀମାନେ କରୁଛ ରୋଦନ ।

ନ ହୁଅ ହୋ ଗୋପୀମାନେ କେବେହେଁ ବିକଳ

ବୃନ୍ଦାକୁ ଧରିଣ ତୁମ୍ଭେ ଗୋପପୁରେ ଚଳ ।

ଯେତେ ଯୁଗ ଧରଣୀରେ ଥିବା ନନ୍ଦବତ୍ସି

ତୁମ୍ଭେମାନେ ନ ମରିବ ମୁହିଁ କହୁଅଛି ।

ଆଗ ସିନା ନିଜ ଧାମେ ଯିବ ଦଇତାରି

ତହିଁ ପଛେ ପଛେ ତୁମ୍ଭେ ଯିବ ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ ।

ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ଯେ ନନ୍ଦ ଯଶୋବନ୍ତୀ

କୃଷ୍ଣର ଯେତେକି ଥିବେ ଅଙ୍ଗର ଯୁବତୀ ।

କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ତାଙ୍କ ପଛେ ଯିବ ଗୋ ସମସ୍ତେ

କୃଷ୍ଣ ଥିବାଯାଏ ଭୟ ନ କରିବ ଚିତ୍ତେ ।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷ୍ଣା ନିଦ୍ରା କାମ ପୀଡ଼ା ନ କରିବ

ଆଜହୁଁ ଗୋ ଯମଭୟ ଗୋପେ ନ ପଡ଼ିବ ।

ଏତେ କହି କମଣ୍ଡଳୁ ଜଳ ନେଲେ ହସ୍ତେ

ଗୋପୀ ଜଳକା ହୋଇଣ ଦେଖନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ବୃନ୍ଦାବତୀ ଅଙ୍ଗରେ ସେ ପକାଇଲେ ନେଇ

ଉଠ ଉଠ ବୃନ୍ଦାବତୀ ବୋଲେ ଶଚୀସାଇଁ ।

କମଣ୍ଡଳୁ ଜଳ ବୃନ୍ଦା ଦେହରେ ପଡ଼ିଲା

ନିଦ୍ରାରୁ ଉଠିଲା ପ୍ରାୟେ ସେ ବୃନ୍ଦା ଉଠିଲା ।

ଚଉଦିଗ ଦେଖିଣ ସେ ହୋଇଲା ଚକିତ

ମୁନିଙ୍କି ଦେଖିଣ ତାର ବିଚାରଇ ଚିତ୍ତ ।

ଦେଖିଲା ବେଢ଼ିଅଛନ୍ତି ପୁଣି ଗୋପୀଗଣ

ସବୁରି ନେତ୍ରରୁ ଅଶ୍ରୁ ବହେ ଘନଘନ ।

ରାଧାକୁ ଦେଖିଣ ବୋଲେ ରହି ବୃନ୍ଦାବତୀ

କେବଣ ସ୍ଥାନରୁ ଆସି ଅଛନ୍ତି ଏ ଯତି ।

ସୁନ୍ଦରପଣେ ନ ଥିବେ ସମ ତିନିପୁର

କେଜାଣି ସ୍ଵର୍ଗରୁ ଆସିଛି କି ପୁରନ୍ଦର ।

କପଟ କରି କି ଅବା ହୋଇ ମୁନି ବେଶ

ନିଶ୍ଚୟ ଅଟଇ ଏହି ସ୍ଵର୍ଗର ନରେଶ ।

ମାୟାରେ ଏଠାକୁ ସେହି ଆସିଛନ୍ତି ଜାଣ

ଏହିପରି ପରତେ ହୁଅଇ ମୋର ମନ ।

ପୁଣି ବୋଲୁଛନ୍ତି ବୃନ୍ଦା ଦିଶେ ଏହା ରୂପ

ଆମ୍ଭ ମନ ଜାଣି ଆସିଅଛି କି କନ୍ଦର୍ପ ।

ପ୍ରବୋଧିବାକୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ପଠିଆଇ

ପୁଣି ବୋଲନ୍ତି କି ଅବା ଏହି ଗୋ କହ୍ନାଇ ।

ପୁଣି ବୋଲୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଦିଶେ ମୁନିବର

ଗୋପ୍ୟ କରିଛି ଏହାର ନିଜର ଶରୀର ।

ବୃନ୍ଦାବତୀ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଇନ୍ଦ୍ର ବିଚାରଇ

ଲକ୍ଷ୍ମୀନୋହିଲେ ଚିହ୍ନନ୍ତେ ମୋତେ ସେହୁ କାହିଁ

ସାକ୍ଷାତେ ପରମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଟେ ବୃନ୍ଦାବତୀ

ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାର କଲା ସୁରପତି ।

କେମନ୍ତେ ଏଠାରୁ ମୁହଁ ଯିବି ଗୋପପୁର

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବତା ଥିବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଶର ।

ବାରତା କହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗେ ଚଳିଯିବି

ମାରିବେ ଅସୁର କୃଷ୍ଣ ନୟନେ ଦେଖିବି ।

ଏତେ ବିଚାରିଣ କୃଷ୍ଣ ରାଧାକୁ ବୋଲଇ

ତୁମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ଆମ୍ଭର ଥିବା ନ ଯୋଗାଇ ।

ଯମୁନା ଜଳରେ ଆମ୍ଭେ ସ୍ନାହାନ କରିବୁ

ଏଠାରେ ଆଉ ଆମ୍ଭେ ରହି ନ ପାରିବୁ ।

ଶ୍ରୀରାଧା ବୋଇଲେ ମୁନି ତୁମ୍ଭ ଦୟା ଘେନି

ବୃନ୍ଦା ଜୀବନ ଲଭିଲା ଏ ସ୍ଥାନରେ ପୁଣି ।

କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତୁ ମୁନି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସନ୍ତୁ

ଯାହା ଭାବିଛନ୍ତି ତାହା ସିଦ୍ଧ ଯେ କରନ୍ତୁ ।

ମହାମୁନି ବୋଇଲେ ଯେ ନିଶ୍ଚେ ସିଦ୍ଧ ହେବ

ଯାଉଛି ସ୍ନାନ କରିବି ହେଲାଣି ବିଳମ୍ବ ।

ଏତେ ବୋଲି ସୁରପତି ତହୁଁ ଚଳିଗଲା

ଯମୁନାରେ ସ୍ନାନ କରି ଗୋପୀଙ୍କି ଲୁଚିଲା ।

ବୃକ୍ଷ ଉହାଡ଼ରେ ଥାଇ ଦେଖେ ସୁରପତି

ମୁନିଙ୍କି ନ ଦେଖି ତହିଁ ଗୋପର ଯୁବତୀ ।

ଗୋପୀଦେଖି ବୋଲନ୍ତି ଯେ ମୁନିଗଲେ କାହିଁ

ଯମୁନାରେ ବୁଡ଼ିଣ ସେ ବାହାରିଲେ ନାହିଁ ।

ବୃନ୍ଦା ବୋଇଲେ ହେ ସଖୀ କହିଲି ମୁଁ ସତ

ମୁନି ନୁହେ ସେହିଁ ଅଟେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଦୂତ ।

କହ ଗୋ ରାଧେ ତୁମ୍ଭର କୃଷ୍ଣ ଗଲେ କାହିଁ

ସେ ଗଲେ ମଥୁରାକୁ ତୁ ନ ଗଲୁ କିମ୍ପାଇଁ ।

ସହଜେ ତୁ ମଧୁପୁର ନିତି ଯାଉଥାଉ

ଦଧିଲବଣୀ ସର ତୁ ନିତି ବିକିଯାଉ ।

କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ଏବେ ତୁହି ନଗଲୁ ଗୋଡ଼ାଇ

ତାହା ମୁଖ ଦେଖିବାକୁ ଗୋପେ ଅଛୁ ରହି ।

ମୁଁ ସିନା କୃଷ୍ଣ ବଚନେ ଫୁଲ ତୋଳିଗଲି

କୃଷ୍ଣ ମଧୁପୁର ଗଲେ ତାଙ୍କୁ ନ ଦେଖିଲି ।

କହ ରାଧେ କୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତ କି କି ମାନ

ଗୁପତ ପ୍ରୀତି ମୋହର ଶୁଣିଛୁ କି କର୍ଣ୍ଣ ।

ଗୁପତ ନ କରି ମୋତେ କହ ସତ କରି

ମୋ ଗୁପତକଥା ତୋତେ କହିଥିବେ ହରି ।

ଦେଖ ଗୋ ରାଧିକା ଗୋପେ ସର୍ବେଛନ୍ତିପୁରି

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା କିପରି ଛନ୍ତି ଦେହ ଧରି ।

ଏକା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୋହର ଛାଡ଼ିଗଲେ କେଣେ

ମୁଁ କାହୁଁ ଦେଖିବି ଆଉ ତାହାଙ୍କୁ ନୟନେ ।

ହୃଦୟର ହାର ମୋତେ କରିଥିଲେ ହରି

ମଥୁରା ଗଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୋତେ ଲୁଚିକରି ।

ଠକି କରି ମୋତେ ସେହୁ ଗଲେ ମଧୁପୁର

କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ଗୁଣି ବୃନ୍ଦା କାନ୍ଦେ ସେ ଠାବର ।

ରାଧା ବୋଲନ୍ତି ଗୋ ବୃନ୍ଦା ନ କାନ୍ଦ ତୁ ଆଉ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଲୋଡ଼ିଲେ ଆଉ ପାଇବଟି କାହୁଁ ।

ଯାହାର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେ ଗୋ ନେଲା ନିଜ ଘରେ

ଆମ୍ଭ ଭାଗ୍ୟଥିଲାଯାକ ଥିଲେ ଆମ୍ଭ କୋଳେ ।

ବିଧାତା ଲିଖିତ ବୃନ୍ଦା କେ କରିବ ଆନ

ଭାଲପଟେ ଯାହା ଧାତା କରିଛି ଲିଖନ ।

ପ୍ରାତଃକାଳରୁ ଆମର ବେଳ ବୁଡ଼ିଗଲା

ଆମର ନବଯୌବନ ଅକାରଣ ହେଲା ।

ଏ ଯୁବାକାଳେ ଗୋ ଆମ କୃଷ୍ଣେ କଲୁ ଆଶ

ସକଳ ତେଜି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କରିଲୁ ବିଶ୍ଵାସ ।

କୃଷ୍ଣ ସିନା ପର ଅଟେ ଆମେ ଗୋପନାରୀ

ସବୁଦିନେ କୃଷ୍ଣ କାହୁଁ ହୁଅନ୍ତେ ଆମ୍ଭରି ।

ପରର ପ୍ରୀତିରେ ମାତି ସବୁ ପାଶୋରିଲୁ

ସବୁଦିନେ ଗୋ ଆମେ ଆଶା ବଢ଼ାଇଲୁ ।

ପରର ପ୍ରୀତିରୁ ଆଉ ନାହିଁ ବଡ଼ ସୁଖ

ସେ ପ୍ରୀତିରୁ ବଳି ଆଉ ନାହିଁ ବଡ଼ ଦୁଃଖ ।

ସ୍ନେହ ଥିବାଯାଏ ଆଗ ପଛ ନ ବିଚାରେ

ଛାଡ଼ିଦେଲେ ସ୍ନେହ ଭାବି ଝୁରି ଝୁରି ମରେ ।

ଆମ୍ଭେ ସିନା କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ କରିଥିଲୁ ପ୍ରୀତି

ଗୋପେ ଯେତେ ଛନ୍ତି କିମ୍ପା ଝୁରି ମରୁଛନ୍ତି ।

ଗୋପପୁରରେ ନିରତେ ଶୁଭୁଛି ରୋଦନ

କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ଗୁଣି ଆମ୍ଭେ ହାରିବା ଜୀବନ ।

କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ମଧୁପୁରେ ଆମ୍ଭେ ଭାବୁଥାଇଁ

ଆମ୍ଭର କପାଳେ ଏହା ଲିହି ଥିଲା ବିହି ।

ବିଧାତା ସିନା ସଖୀ ଗୋ ଅଟେ ଅବିବେକ

ଏ ନବଯୌବନ ଏବେ ଦିଏ ବଡ଼ ଦୁଃଖ ।

ଆମ କପାଳେ ଘେନି କେ ନ ହେଉ ଜନମ

ଧିକ ଆମ ଜନ୍ମ ଧିକ ଧିକ ଆମ କର୍ମ ।

ସକଳ ତେଜି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗରେ ମାତିଲୁ

ଛାଡ଼ିଯିବେ ବୋଲି କୃଷ୍ଣ ଜାଣିତ ନ ଥିଲୁ ।

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପୁରୁଷ ସେହୁ ଅଟେ ଦଇତ୍ୟାରୀ

ଏବେ ମରିଗଲେ ସେହୁ ମନେ ନ ବିଚାରି ।

ଏତେ କହି ବୃନ୍ଦା ମନ ବୋଧିଲେ ସେ ରାଈ

କୋଳକଲେ ବୃନ୍ଦାକୁ ସେ ଶୋକଭର ହୋଇ ।

ଚାଲ ଆଗେ ବୃନ୍ଦାବତୀ ଗୋପପୁର ଯିବା

କାନ୍ଦିଲେ କି ଆଉ ଆମ୍ଭେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବା ।

ମାୟା ଛାଡ଼ିଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗଲେ ଗୋ ଆମ୍ଭର

ଏକା ନନ୍ଦରାଜାକୁ ଗୋ ନେଲେ ସଙ୍ଗତର ।

କେଜାଣି କି ବିଚାର ସେ କରିଲେ ମନର

ବୃଦ୍ଧାକାଳେ ଯଶୋଦାକୁ କରିଗଲେ ଦୂର ।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ମାୟା ତାଙ୍କୁ ନ ଲାଗିଲା

ପାଷାଣୁ କଠିନ ତାର ହୃଦୟ ହୋଇଲା ।

ଏତେ ବୋଲି ବୃନ୍ଦା କର ଧରି ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ

ଯମୁନାରେ ସ୍ନାନସାରି ଗୋପପୁରେ ଚଳି ।

ଖଣ୍ଡେ ଦୂରୁ ନନ୍ଦ ଘର ଦେଖି ବୃନ୍ଦାବତୀ

ବୋଲନ୍ତି ନନ୍ଦଘର ତୁ ଦେଖ ଗୋ ଶ୍ରୀମତୀ ।

ଗୋପପୁର ନାରଖାର ଦିଶୁଛି ଗୋ ଦେଖ

ଗୋପପୁରରେ ଚାହିଁବି ମୁହିଁ କାହା ମୁଖ ।

ନନ୍ଦର ଘରକୁ ମୁହିଁ କେବେହେଁ ନ ଯିବି

ଯଶୋଦାକୁ ଦେଖିଲେ ମୁଁ କିସ ବା କହିବି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ନିତ୍ୟଲୀଳା ସ୍ଥାନମାନ ମୁହିଁ

ନୟନେ ଦେଖିଲେ ମୋର ହୃଦ ହେବ ଦହି ।

ନ ଯିବି ମୁଁ କୃଷ୍ଣ ଘର ଗୋପକୁ ନ ଯିବି

ବୃନ୍ଦାବନେ ଆଜହୁଁ ମୁଁ ବିହାର କରିବି ।

ଚାଲ ଆଗୋ ରାଈ ତୀର୍ଥେ ଭ୍ରମଣ କରିବା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସିବାଯାଏ ବନେ ବିହରିବା ।

ରାଈ କହୁଛନ୍ତି ତୁ ଲୋ ଶୁଣ ବୃନ୍ଦାବତୀ

ନବଦିନ କଣ୍ଟକରି କୃଷ୍ଣ ଯାଇଛନ୍ତି ।

ନବଦିନ ଯାକ ଚାଲ ଗୋପପୁରେ ଥିବା

କୃଷ୍ଣ ନ ଆସିଲେ ତୀର୍ଥେ ଗମନ କରିବା ।

ଗୋପପୁଏ ଯାଇଛନ୍ତି କିମ୍ପାଇଁ ରହିବେ

ନନ୍ଦକୁ ସଙ୍ଗରେ ଧରି ଅବଶ୍ୟ ଫେରିବେ ।

ରାଧାର ବଚନେ ବୃନ୍ଦା କରନ୍ତି ରୋଦନ

ହା ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଗୋପୀ କରନ୍ତି ଗମନ ।

ବିକଳେ ସମସ୍ତେ ଗୋପୀମାନେ ଚଳିଗଲେ

ସେ ଯାହା ମନ୍ଦିରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।

ରାତ୍ରଦିନେ କୃଷ୍ଣ ଭାବି କରନ୍ତି ଗାୟନ

ଶୟନେ ଭୋଜନେ କୃଷ୍ଣ ନାଚଇ ନୟନ ।

କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ଗୁଣି ଗୋପୀ ତନୁ କ୍ଷୀଣ କଲେ

କେବଳ ଜୀବନମାତ୍ର ରହିଲା ଶରୀରେ ।

ବାତୁଳ ପରାୟେ ଡାକ ଦ୍ୟନ୍ତି ଗୋପୀମାନେ

ଆସ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରିବା ରାସ ବୃନ୍ଦାବନେ ।

କେଉଁ ଗୋପୀ ବାଟେ ବସିରହଇ ଅନାଇ

ଡାକେ ବତ୍ସା ସଙ୍ଗେ ଘେନିଆସ ହେ କହ୍ନାଇ ।

ବାତୁଳ ପ୍ରାୟେ ବୁଲନ୍ତି ଗୋପୀ ଏଣେତେଣେ

ସବୁବେଳେ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ବଚନେ ।

ଏହିପରି ଗୋପୀମାନେ ଗୋପରେ ରହିଲେ

କୃଷ୍ଣ ପାଦପଦ୍ମେ ନେଇ ମନକୁ ରଖିଲେ ।

ଅଚ୍ୟୁତଦାସର ମନ ହୋଇଣ ଅସ୍ଥିର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଯାଇଁ କରିଲା ସେ ଘର ।

ସାଧୁଜନମାନେ ମୋର ଦୋଷ ନ ଧରିବ

ଏଣିକି କହିବ ଯେଉଁ ମଥୁରାର ଭାବ ।

ଶୁଣହେ ସୁବୁଦ୍ଧି ଜନେ କହେ ବ୍ୟାସସୁତ

ପରୀକ୍ଷିତ ଆଗରେ କହନ୍ତି ଭାଗବତ ।

ସାତଦିନ ମଧ୍ୟେ ଭାଗବତ ହେଲା ଶେଷ

ରାଧା ବୋଲି ବେନିକ୍ଷର ନ କଲେ ପ୍ରକାଶ ।

ଯହୁଁ ପରୀକ୍ଷିତ ଯେ କହନ୍ତି ଶୁଣ ଯତି

ରାଧା ନାମ ବିନା ମନ ନୋହିଲା ତୃପତି ।

ବେନି ଦଣ୍ଡେ ଯିବି ମୁହିଁ ଆଜ ସ୍ଵର୍ଗପୁର

ଯେବେ ଦୟାକର ମୋତେ ଆହେ ମୁନିବର ।

ଦ୍ଵାଦଶ ସ୍କନ୍ଧରେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଅଟେ ବାଣୀ

ଶୁଣିଲି ତୁମ୍ଭ ମୁଖରୁ ଗଙ୍ଗାତୀରେ ପୁଣି ।

ତା ମଧ୍ୟରୁ ହରିବଂଶ ହୋଇଲା ବିଖ୍ୟାତ

ରାଧାର ନାମ ନ ଶୁଣି ଅବୋଧ ମୋ ଚିତ୍ତ ।

ରାଧା ନାମକୁ ଅଚ୍ୟୁତ ହୃଦରେ ଭାଳିଲା

ହରିବଂଶ ଭାବି ଚିତ୍ତବୋଧ ଗ୍ରନ୍ଥ କଲା ।

ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜ୍ଜନା ମାନବ ବିଷ୍ଣୁ ଜାତହୋଇ

ରାଧା ଜାତ ଗୋପଲୀଳା କରିବାର ପାଇଁ ।

ଅକ୍ରୂର ଗମନେ ରାଧା ହୋଇଲେ ବିରସ

କୃଷ୍ଣ ବିଚ୍ଛେଦରେ ବୃନ୍ଦା ହେଲେ ପ୍ରାଣନାଶ ।

ଅକ୍ରୂରର ବିଷ୍ଣୁ ତେଜେ କଂସ ବିହ୍ୱଳିତ

ଯେଉଁ ଯେଉଁ କୃତ୍ୟ ତହୁଁ କଲେ ନନ୍ଦସୁତ ।

ଭାବବତୀର ଉଦ୍ଧାର ସୁଦାମା ମାଲୁଣୀ

ତେଜବତୀର ଉଦ୍ଧାର କଲେ ବେଣୁପାଣି ।

କୁବୁଜାକୁ ଉଦ୍ଧାରି ସେ ପ୍ରୀତିବନ୍ତ ବାଣୀ

ଧନୁକୁ ଭାଙ୍ଗି ଫେରିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ।

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ କୁବଳୟା ମହାମଲ୍ଲ

ରଙ୍ଗସଭା ତଳେ ଉଭା ହେଲେ ଆଦିମୂଳ ।

ଦେଖି କଂସ ଅସୁରର ଜୀବ ହେଲା ନାଶ

ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ଯେ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ଫିଟିବ ଶାଙ୍କୋଳୀ ଯାଇଁ ମନବୋଧ କରି

ଗ୍ରାମର ଦେବୀମାନଙ୍କୁ ପୂଜିବେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଉଗ୍ରସେନ ମଧୁପୁରେ ହୋଇବେ ରାଜନ

ଏହି ବିଷୟ ଏଣିକି କରିବି ଲିଖନ ।

ମାୟାମୁନି ହୋଇ ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋପୀଙ୍କ ପାଶରୁ

ବିଦାୟ ହୋଇଣ ଗଲା ସ୍ନାନ କାରଣରୁ ।

ଯେଣେ ଯାଇ ଏକ ବୃକ୍ଷ ଅନ୍ତର୍ଗତେ ରହି

ଗୋପୀଙ୍କ ବିଷୟମାନ ମନରେ ଭାବଇ ।

ବୃକ୍ଷପାଶେରହି ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋପୀ ଭାବି ଦେଖି

ବିଚାରଇ କୃଷ୍ଣ ଗଲେ ଗୋପୀଙ୍କି ଉପେକ୍ଷି ।

କେଉଁପରି କୃଷ୍ଣ ଗୋପୀ ଭାବି ମୁରୁଛିବେ

ଏ ଗୋପୀ ଭାବକୁ ସମାନ ହୋଇବୁ ଆମ୍ଭେ ।

ପୁଣି ଭାବେ ଧନ୍ୟ ଗୋପୀ ବଶ କଲ କରି

ଯେ କୃଷ୍ଣ ପାଦକୁ ମୁନି ନ ପାରନ୍ତି ଧରି ।

ଯେଉଁ ବ୍ରହ୍ମ ହୋଇଅଛି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତାର

ତାହାକୁ ନିତି ଭାବି ନପାଏ ବେଦବର ।

ଯେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ନିତି ଧ୍ୟାନ କରନ୍ତି ଶଙ୍କର

ସେହି ବ୍ରହ୍ମ ବଶ ସିନା ହେଲା ଗୋପୀଙ୍କର ।

ଯେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ମୁନିମାନେ ନ ଦେଖି ନୟନେ

ଲୟ ଲଗାଇଣ ଥାଇ ସେହୁ ଅନୁକ୍ଷଣେ ।

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ସଙ୍ଗରେ ଲୀଳା କରନ୍ତି ଏମାନେ

ତିନିପୁରେ ନ ଥିବେ କେ ଏହାଙ୍କ ସମାନେ ।

ବରୁଣ କୁବେର ଆଦି ଯେତେ ଦେବଗଣ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ନିତି ସେମାନେ କରୁଛନ୍ତି ଧ୍ୟାନ ।

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ ବ୍ରହ୍ମ କରି ଆଲିଙ୍ଗନ

ଧନ୍ୟ ହେଲେ ଗୋପୀ ଧନ୍ୟ ତୁମ୍ଭର ଜୀବନ ।

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପୀମାନେ କେତେ ତପ କରିଥିଲ

ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇଣ ବ୍ରହ୍ମା ପୟରେ ସେବିଲ ।

ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମ ତୁମ୍ଭେ ଚିହ୍ନିବ ଗୋ କାହିଁ

ଯେବଣ କୃଷ୍ଣ କିଛି ଆଦ୍ୟ ଅନ୍ତ ନାହିଁ ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଗୋପୀମାନେ ତୁମ୍ଭର ଜୀବନ

ହୃଦ ପାଦପଦ୍ମେ ତୁମ୍ଭେ ଲୟ କଲ ମନ ।

ତୁମ୍ଭ ମନ ଯେବେ ନାହିଁ କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ

କିମ୍ପା କୃଷ୍ଣ ତୁମ୍ଭ ଲାଗି ଯୋଗଧ୍ୟାନ କଲେ ।

ଏମନ୍ତ ଭାବିଣ ସୁରପତି ତହୁଁ ଗଲା

ମୁନିରୂପ ତେଜି ନିଜ ରୂପ ସେ ଧଇଲା ।

ଯହିଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଛନ୍ତି ପ୍ରବେଶିଲା ତହିଁ

ଦେଖିଲା ଯେ ଦେବଗଣ ଛନ୍ତି ତହିଁ ରହି ।

କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଲଇ ତୁମ୍ଭର ମାୟା ଅଟେ ଅଗୋଚର ।

ଗୋପୀଙ୍କଗାବକୁ ଆମ୍ଭେ ଦେବେ ନୋହୁସରି

କିଏ ଜାଣେ ଗୋପୀକା ସେ ଛନ୍ତି ଅବତରି ।

ଗୋପୀଙ୍କ ଭକତି ପ୍ରଭୁ ନ ଜାଣିବେ କେହି

ଗୋପୀଙ୍କ ସଙ୍ଗରେ ଆମ୍ଭେ ସମ ହେବୁକାହିଁ ।

ଧନ୍ୟ ଗୋପୀମାନେ ସେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବଶ କଲେ

ଗୋପୀଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ତୁମ୍ଭେ ରହି ମହୀତଳେ ।

ବୃନ୍ଦା ମୋହେ ପଡ଼ିଥିଲା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ସୁମରି

ତୋ ନାମ କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣି ଚେତିଲା ସୁନ୍ଦରୀ ।

ରମ୍ଭା ଆଦି ଦେବକନ୍ୟା ତ ସମ ନୋହିବେ

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ଯୋଗୀ ଧ୍ୟାନ ଉପେକ୍ଷିବେ ।

ବୃନ୍ଦାର ତେଜକୁ ରାଧା ନୁହେଁ ସମତୁଲ

ସାକ୍ଷାତେ ସେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଜାତ ରହି ମହୀତଳ ।

ତୁମ୍ଭର ଦୟାରୁ ସର୍ବ ସଖୀଙ୍କି ଦେଖିଲି

ସହସ୍ର ନୟନେ ମୁହିଁ ଚାହିଁ ନ ପାରିଲି ।

ଗୋପୀଙ୍କ ବେନି ନୟନୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଧାର

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ମୁଖେ କରନ୍ତି ଉଚ୍ଚାର ।

ତୁହି ତାହାଙ୍କର ଭାବ ତେଜିଦଇତ୍ୟାରୀ

କେମନ୍ତେ ରହିବୁ ମନେ ଭାବଇ ମୋହରି ।

ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ପୁଣି ବୁଝାଇ କହିଲି

ଗୋପକୁ ଗୋପୀଏ ଗଲେ ତହୁଁ ମୁଁ ଫେରିଲି ।

ଏତେ ବୋଲି କୃଷ୍ଣପାଦେ ପଡ଼ି ବ୍ରଜଧାରୀ

ବୋଲଇ ଦୂରିତ ମୋର ନାଶିବ ଶ୍ରୀହରି ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆଜ୍ଞାରେ ଉଠି ତହିଁ ପୁରନ୍ଦର

କିଙ୍କର ପରାୟେ ବସି ରହିଲା ସେଠାର ।

ବେଦବର ମୁଖ ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ

ଏହାଶୁଣି କୃଷ୍ଣ ମନ ହୋଇଲା ଆନନ୍ଦ ।

ତୁମ୍ଭେ ଦେବଗଣ ଯାଅ ଯେ ଯାହା ଭୁବନ

ଅସୁର ମାଣିଣ ମୁହିଁ ଯିବି ନିଜ ଧାମ ।

ଶୁଣିଣ ସକଳ ଦେବେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଦେ ପଡ଼ି ମେଲାଣି ମାଗିଲେ ।

ଯେ ଯାହାର ପୁରେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

କୃଷ୍ଣକଥା ଭାବି ମନେ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ମଧୁବନେ ଯାଇ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

କେହି ନ ଜାଣିଲେ ମାୟା କଲେ ପୀତବାସ ।

ମାୟାଧର କୃଷ୍ଣ ମାୟା ଜାଣନ୍ତି ବହୁତ

ମାୟାରେ ମୋହିନୀ ଯାର ହୋଇଛି ଜଗତ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୋପାଳେ ମଧୁବନରେ ରହିଲେ

ମଥୁରାଦାଣ୍ଡେ ଅକ୍ରୂର ରହୁବରେ ଗଲେ ।

ମଥୁରାର ନରନାରୀଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଖି

ବୋଲନ୍ତି ଗୋପରୁ ଫେରିଅଛନ୍ତି ଗୋ ସଖୀ ।

ଦେଖ ଅକ୍ରୂରର ତେଜ ଦିଶଇ ପ୍ରଖର

ସାକ୍ଷାତେ ସେ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଧରିଛି ଅକ୍ରୂର ।

ଦେଖ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଅକ୍ରୂର ଆଣୁଥିଲା ପରା

ତୁଚ୍ଛା ରଥଧରି ସେହୁ କେମନ୍ତେ ଫେରିଲା ।

ଥୋକାଏ ବୋଇଲେ କଂସ କରିବ ଯେ ରୋଷ

ଥୋକାଏ ବୋଇଲେ ଶୁଣି ହୋଇବ ହରଷ ।

ଆଗରେ ଅକ୍ରୂର ଆସେ ପଛେ ସେ ଆସିବେ

ଆଗହୋଇ ନୃପତିଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରିବେ ।

ତେଣୁକରି ଆଗହୋଇ ଆସଇ ଅକ୍ରୂର

ଦ୍ଵାରୀକୁ କହିଲା କୃଷ୍ଣେ ଛନ୍ତି ମଧୁପୁର ।

ଏହିପରି ନରନାରୀ ହେଲେ କୁହାକୁହି

ଅକ୍ରୂର ପ୍ରବେଶ ହେଲା ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଯାଇଁ ।

ଦ୍ୱାରୀ ଯାଇଣ ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲା ସନ୍ଦେଶ

ଅକ୍ରୂର ଆସିଣ ଅଛି ସିଂହଦ୍ୱାର ପାଶ ।

ଦ୍ୱାରୀମୁଖୁ ଶୁଣି କଂସ ଜଗତୀ ତେଜିଲା

ତାହାକୁ ନୃପତିଶୁଣି ସନ୍ଦେଶ ପୁଛିଲା ।

ରାଜା ବୋଇଲା ଦ୍ଵାରୀକି ଅକ୍ରୂର ଦେଖିଲୁ

ଆଉ କିଏ କିଏ ଛନ୍ତି କିମ୍ପା ନ କହିଲୁ ।

ପ୍ରହରୀ ବୋଇଲେ ଦେବ ଆନ କେହି ନାହିଁ

ରହୁବରରେ ଅକ୍ରୂର ଏକା ଅଛି ରହି ।

କଂସ ଶୁଣି ଏ ବଚନ ହୋଇଲା ବାହାର

ଦେଖିଲା ରଥର ଦ୍ଵାରେ ଅଛଇ ଅକ୍ରୂର ।

ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ରାଜାଙ୍କର ପଛରେ ଅଛନ୍ତି

ମଥୁଭାର ନରନାରୀ ତହୁଁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ।

କଂସକୁ ଦେଖି ଅକ୍ରୂର ରଥୁ ଓହ୍ଲାଇଲା

ବେଗ ହୋଇ ଯାଇ ପଦେ ଦଣ୍ଡବତ କଲା ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ବିଷ୍ଣୁଦେଖି କଂସ ଭୟ କଲା ମନେ

କାଳଦେବତା ପରାୟେ ଦିଶିଲା ନୟନେ ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ବିଷ୍ଣୁତେଜ କୃଷ୍ଣ ଦେଇଥିଲେ

ନ ଜାଣଇ ଅକ୍ରୂର ଯେ କୃଷ୍ଣ ମାୟାକଲେ ।

ବିଷ୍ଣୁ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ଅକ୍ରୂର ଗର୍ଭେ ଥିଲା ତହୁଁ

ବିଷ୍ଣୁତେଜ ପ୍ରକାଶିଲା ତାର ଅଙ୍ଗ ତହୁଁ ।

ଘୃତ ଯେହ୍ନେ ଅଗ୍ନି ତେଜେ ହୁଏ ତରଳିତ

ଅକ୍ରୂର ତେଜରେ କଂସ ହୋଇଲା ତେମନ୍ତ ।

ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଇଛନ୍ତି ହରି

ଅକ୍ରୂର ତେଜରେ କଂସ ଜ୍ଞାନ ତାର ହାରି ।

ବିହ୍ୱଳିତ ମନ ହୋଇ ହେଲା ଅନୁମାନ

ବାୟା ପ୍ରାୟ ହେଲା କଂସ ନ ଛନ୍ନଛନ୍ନ ।

ନିଜ ହୃଦୟରେ ତାର କିଛି ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ

ଦେଖୁଥିଲେ ମଧୁପୁର ନରନାରୀଗଣ ।

ସମସ୍ତ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରାୟେ କଂସକୁ ଦିଶିଲେ

ଅକ୍ରୂରକୁ ଯହୁଁ କୃଷ୍ଣ କଳା ଦେଇଥିଲେ ।

ଏତ କୃଷ୍ଣ ଆସିଛନ୍ତି ଭୟ କରି ମୋତେ

ଶରଣ ପଶୁଛି ମୋର ବେନି ପାଦଗତେ ।

କଂସବୋଲେ ଉଠି ଆହେ ଦେବକୀ ତନୟ

କାହିଁପାଇଁ ମନରେ ତୁ କରୁଅଛୁ ଭୟ ।

କିମ୍ପାଇଁ ଡରିଣ ମୋତେ ଗୋପରେ ରହିଲୁ

ଦେବକୀ ବସୁଦେବକୁ କିମ୍ପାଇଁ ମୁର୍ଚ୍ଛିଲୁ ।

ପୂତନା ଆଦି ଯେତେକ ଦୂତ ମୁଁ ପେଶିଲି

କେହି ନ ଫେରିଲେ ମୁହିଁ ବାର୍ତ୍ତା ନ ପାଇଲି ।

ସୋଦର ଭଣଜା ମୋର ଅଟୁ ବନମାଳୀ

ଏବେ ପିତାମାତାର ତୁ ଫିଟାଅ ଶାଙ୍କୋଳୀ ।

ଉଗ୍ରସେନ ତାତ ମୋର ଗଲେ ମଧୁପୁର

ହଂସକ ଡିମ୍ବକ ବେନି ମୌଳା ଭାଇ ତୋର

ମାଈଁମାନଙ୍କୁ ହୋ ତୁହି ଦୟା ରଖିଥିବୁ

କାଲି ଦିଗବିଜେ ଆମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚୟ କରିବୁ ।

କଂସର ହୃଦେ ଅଜ୍ଞାନ ଶୁଣି ଜାତ ହେଲା

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଅକ୍ରୂରକୁ ପୁଣି ସେ ବୋଇଲା ।

ତୋତେ ଆଜି ମାରି ମୁହିଁ ନେବି ତୋ ଜୀବନ

ଆଜି ଦେବକୀ ତୋହର ଦେଖୁରେ ମରଣ ।

ଯେତେଯେତେ ଦୂତ ଗୋପେ ପେଶିଲଇଁ ମୁହିଁ

କେତେ କଷ୍ଟ ଗୋପପୁରୁ ଆସିଅଛୁ ତୁହି ।

ଯେତେ କଷ୍ଟରେ ଅକ୍ରୂର ଆଣିଅଛି ତୋତେ

ଗୋପକୁ ଫେରିବୁ ବୋଲି କରିଛୁ ପରତେ ।

ଭୟରେ ପଡୁ ତୁହିରେ ମୋ ପୟରେ ଆଜ

ଏବେ ଗୋପପୁର କଥା ମନରୁ ତୁ ତେଜ ।

କରିବୁ ତୁ ମଧୁପୁରେ ରହି ନାରଖାର

ବାଳିକାକୁ ମୂର୍ଖପଣ ଶୁଣିଛି ତୋହର ।

ଏତେ ବୋଲି କଂସ ଖଣ୍ଡା ଝଲକାଇ କରେ

ବୋଲଇ ଉଠରେ କୃଷ୍ଣ ହାଣିବି ସତ୍ଵରେ ।

ମରିବାବେଳେ ନିସତି ହେଉ କାହିଁପାଇଁ

ଯେତେକ ଚାର ମାଇଲୁ ମନେ କିରେ ନାହିଁ ।

ପୁତନା ତୋର ମାଉସୀ ତାକୁ ତୁ ମାଇଲୁ

ଗୋପେ ହୋଇ ନାନା ଅନ୍ୟାୟ ତୁ କଲୁ ।

ତୋ ଷଡ଼ ଭାଇଙ୍କି ତୁହି ନୟନେ ଦେଖିବୁ

ଭାଇମାନଙ୍କର ସଙ୍ଗେ ସୁଖେ ହିଁ ରହିବୁ ।

ଛାଡ଼ ମୋର ପାଦ ତୁରେ ଇଷ୍ଟଦେବାସୁର

ଏତେବୋଲି ଖଣ୍ଡା ଝମକା ଏ କଂସାସୁର ।

କଂସ ପାଦେ ପଡ଼ି ମନେ ଭାବଇ ଅକ୍ରୂର

ବୁଦ୍ଧିଭ୍ରମ ହେଲା କଂସ ଯିବ ଯମପୁର ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଏବେ ହୋଇଲାଣି ସତ

କାଲି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କଂସକୁ ମାରିବେ ନିୟତ ।

ଯେବେ କଂସ ପାଦତଳୁ ଉଠିବିନି ମୁହିଁ

ମାରିବ ନିଶ୍ଚୟ କଂସ ହୃଦେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ।

ଅଜ୍ଞାନରେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ବୋଲୁଅଛି ମୋତେ

ଆଗପଛକୁ ବିଚାର ନାହିଁ ତାର ଚିତ୍ତେ ।

ଏମନ୍ତ ଭାବି ଅକ୍ରୂର ରହିଲା ମଉନେ

କଂସ ପାଦେ ପଡ଼ି ଚିନ୍ତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେ ।

ଦେଖି ମଧୁପୁର ଜନେ ଚକିତ ହୋଇଲେ

ବାଇ ହୋଇଲାଣି କଂସ ମରିବ ବୋଇଲେ ।

ହେତି ପ୍ରହେତି ଦେଖିଣ ବିଚାରନ୍ତି ମନ

ଦେଖ ହେ ଅକ୍ରୂର କିମ୍ପା ମାରୁଛି ରାଜନ ।

ବିପରୀତ କଥା କାହିଁ ଦେଖିଲୁଣି ନାହିଁ

ବିନୟ ପଣେ ଅକ୍ରୂର ପାଦେ ଅଛି ଶୋଇ ।

ବୁଦ୍ଧିଭ୍ରମ ହୋଇଲାଣିଜ୍ଞାନ ନାହିଁ କିଛି

କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଅକ୍ରୂରକୁ ମାରି ପକାଉଛି ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଣିବାକୁ ଗୋପକୁ ପେଶିଲା

ସେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଆଣି ମଧୁବନରେ ରଖିଲା ।

ଅକ୍ରୂର ଆସିଲା ଏବେ ତାକୁ କହିବାକୁ

ଦର୍ଶନ ଦେବା ମାତ୍ରକେ ମାରୁଛି ତାହାକୁ ।

ହେତି ପ୍ରହେତି ବିକଳେ ହୋନ୍ତି କୁହାକୁହି

କଂସର କ୍ରୋଧକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ତୁନି ହୋଇ ।

ପୁଣି ଅକ୍ରୂର ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲା ରାଜନ

ବୋଇଲାରେ କୃଷ୍ଣ କିମ୍ପା ହୋଇଲୁ ମଉନ ।

କ୍ରୋଧଭରେ ଚାରି ମୁଖ ଚାହିଁ କଂସାସୁର

ବୋଲେ ବେଗେ ଯାଇଆଣଯୋଦ୍ଧାଙ୍କୁ ମୋହର

ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଚଞ୍ଚଳ ଆଣ ତୁ ହକାରି

ମଧୁପୁରରେ ଯେତେକଛନ୍ତି ନରନାରୀ ।

ଉଗ୍ରସେନ ତାହାଙ୍କୁ ତୁ ଆଣ ବେଗେ ଯାଇଁ

ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀଙ୍କିଟି କହିବ ବୁଝାଇ ।

ଆଜ ଗୋ ଦେଖିବ ଚାଲ କୃଷ୍ଣ ହେବ ହତ

ଯମପୁର ଯିବ ଆଜ ଦେବକୀର ସୁତ ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବଙ୍କୁ ଆଣ ବନ୍ଦୀଘରୁ

ବାଦ୍ୟକାର ବାଦ୍ୟମାନ ବଜାନ୍ତୁ ଦୂରରୁ ।

ଆନନ୍ଦେ କରିଣ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ମଧୁପୁର

ଦେଖନ୍ତୁ ସମସ୍ତ ଜନ କୃଷ୍ଣ ମରିବାର ।

ଷଡ଼ପୁତ୍ର ଦେବକୀର କଲି ପ୍ରାଣେ ବଧ

ଏବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମାରିଲେ ପୂରିବ ମୋ ସଧ ।

ବିଜୁଳି କହିବା କଥା ଏବେ ହେଲା ସତ

ନାରଦଙ୍କ କଥା ମୁହିଁ ଭାବେ ଅନ୍ତର୍ଗତ ।

ଏବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସିଣ ପ୍ରାଣର ବିକଳେ

ଶରଣ ସମ୍ଭାଳ ବୋଲି ପଡ଼େ ପାଦତଳେ ।

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ଚାଣ୍ଡେ ଆଣରେ ହକାରି

ଶୁଣିକରି ଚାରଗଣ ଗଲେ ମଧୁପୁରୀ ।

ହାଟେବାଟେ ମଧୁପୁରେ ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ

ରାଜା ଆଜ୍ଞା ଚାଲ ବୋଲି ସବୁଙ୍କୁ କହିଲେ ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀଘରୁ ଆଣି

ଉଗ୍ରସେନସହିତରେ କଂସ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି ।

ନାନା ଜାତି ବାଜଣା ବାଜିଲା ଚଉପାଶ

ସିଂହଦ୍ଵାରରେ ସମସ୍ତେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

ଯେ ଯହିଁ ଶୁଣିଲେ ସେହି ଧାଇଁଲେ କାତରେ

ଘନ ଘନ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ଶୁଭେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଵରେ ।

ସ୍ଵର୍ଗ ଦେବଗଣ ଶୁଣି ହୋଇଲେ ସ୍ତବଧ

ବ୍ରହ୍ମା ମଥୁରାକୁ ଚାହିଁ ପାଇଲେ ବିଷାଦ ।

ଶୂନ୍ୟେ ଥାଇ ମଧୁପୁର ଦେଖି ଦେବଗଣ

କଂସପାଦେ ପଡ଼ିଅଛି ସଫଳା ନନ୍ଦନ ।

ଖଣ୍ଡା ଝମକାଇ କଂସ କ୍ରୋଧଭର ହୋଇ

ବିହ୍ୱଳିତ ହୋଇ ତାର ଦେହେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ।

ଅଜ୍ଞାନେ ଅକ୍ରୂରକୁ ସେ ନ ପାରଇ ଚିହ୍ନି

କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଅକ୍ରୂରକୁ ଜାଣୁଛି ସେ ପୁଣି ।

ମଧୁପୁରଯାକ ସେହି ଆଣିଛି ଡକାଇ

କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଅକ୍ରୂରକୁ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ ।

ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି କରି ସେହି ଧରି ନାନା ବାଦ୍ୟ

ଜାଣିଲୁ କଂସକୁ ନିଶ୍ଚେ ପଡ଼ିଲା ପ୍ରମାଦ ।

ମାରିବେ କଂସକୁ ହରି ଭୟ ହେବ ଦୂର

ଆଜିଠାରୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିବ ସ୍ଵର୍ଗପୁର ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଦେବେ ଗଲେ ଯେଝାପୁର ।

ଶୁଣି ତେଣିକି ହୋଇଲା ଯେଉଁ ସମାଚାର

ଅକ୍ରୂରକୁ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି କଂସ ବିଚାରିଲା

ମାରିବ ବୋଲିଣ ସେହୁ ଖଡ଼ଗ ଉଞ୍ଚାଇଲା ।

ଅକ୍ରୂର ତା ପାଦତଳେ ପଡ଼ିଥିଲା ଜାଣ

ଏକଥା ମଧୁପୁରରେ ପ୍ରଘଟ ହୋନ୍ତେଣ ।

ଅକ୍ରୂରର ପୁତ୍ର କର୍ଣ୍ଣେ ସେ କଥା ବାଜିଲା

କଦାପି ତାହାର ମନ ସ୍ଥିର ଯେ ନୋହିଲା ।

ଆକୁଳ ହୋଇଣ ସେହୁ ଧାଇଁଲା ସତ୍ଵର

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇ କଂସ ସିଂହଦ୍ଵାର ।

ପିତାର ସନ୍ଦେଶ ସେହୁ କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଣ

ଆକୁଳ ଭାବେ ଆସିଛି ସେଠାବକୁ ପୁଣ ।

ଦେଖିଲା ପିତା ପଡ଼ିଛି କଂସର ପୟରେ

ବିଚାର କରେ ଅକ୍ରୂର କୁମର ମନରେ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ସେ କଂସ ଅଛି ଖଣ୍ଡାଧରି

ବିଚାରେ ମୋ ପିତା ଗୋପେ କିବାଦୋଷକରି

କିଅବା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କଂସ ଭର୍ତ୍ସନା କରିଲା

ସେହିକଥା ଆସି କେହି କଂସକୁ କହିଲା ।

କିଅବା ପିତା ମୋହର କଲା ଅପରାଧ

ସେହିକଥା କଂସ ଶୁଣି କରିଅଛି କ୍ରୋଧ ।

ଖଣ୍ଡରେ କାଟିବ ଏହି ମୋ ପିତାର ଶିର

କହିଲେ ଏହାର କ୍ରୋଧ ହେବ ବଳିୟାର ।

ଏତେ ବିଚାରିଣ କଂସ ଚରଣେ ପଡ଼ିଲା

ଅପରାଧ କରି କ୍ଷମା ଭୋ ନୃପ ବୋଇଲା ।

ଶରଣ ତୋ ପାଦତଳେ ରଖ ହୋ ରାଜନ

ଯେତେ ଅପରାଧ ତାତ କରେ ତୋ ଚରଣ ।

ଦାସ ଯେବେ ଅପରାଧ ପ୍ରଭୁରେ କରଇ

ସେ ଯେବେ ଶରଣ ପାଦତଳେ ପଶେ ଯାଇ ।

ପ୍ରଭୁଠାରେ ଦୋଷ ଅଟେ ନିତ୍ୟ ଅପରାଧୀ

ଏବେ କ୍ରୋଧ କରି ତୋର ନ ସ୍ଫୂରଇ ବୁଦ୍ଧି ।

ପ୍ରଭୁପଣେ ଥାଇ ଯେହୁ କ୍ଷମା ନ ଆଚରେ

ଦୁର୍ଜନ ବୋଲି ତାହାକୁ ବୋଲନ୍ତି ସଂସାରେ ।

ଏତେ ବୋଲି ପାଦେ ପଡ଼ି ଅକ୍ରୂର ନନ୍ଦନ

ଅଜ୍ଞାନେ ମୋହିତ କଂସ ନଦେଖେ ନୟନ ।

ଚିତ୍ତଭ୍ରମେ ମନ ତାର ହୋଇଅଛି ଚଞ୍ଚଳ

ଯେତେ କହିଲେ ନଶୁଭେ କର୍ଣ୍ଣକୁ ତାହାର ।

କେବଳ ମନ ତାହାର କୃଷ୍ଣ ମାରିବାରେ

ସମସ୍ତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପ୍ରାୟେ ତାହାକୁ ଦିଶିଲେ ।

ପୁଣି କଂସ ବୋଲେ ସେହି ଅକ୍ରୂର ସୁତକୁ

ବଳରାମ ଆସିଲାଣି ମୋ ପାଦ ତଳକୁ ।

କୃଷ୍ଣ ମାରିବାର ଯହୁଁ କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲା

ତେଣୁକରି ମୋ ପାଦରେ ଆସି ଏ ପଡ଼ିଲା ।

ବିହ୍ୱଳିତ ହୋଇକରି ବୋଲଇ ବଚନ

ଗଉଡ଼ ପିଲାଏ ଲୁଚିଥିଲେ କେଉଁ ସ୍ଥାନ ।

ଶୁଣି ତୁ ଭାଇ ମରଣ ଆସିଅଛୁ ଧାଇଁ

ଏହା କି ଗୋପପୁର ବିଚାରୁଛୁ ତୁହି ।

ତୁମ୍ଭେ ବେନିଭାଇ ଗୋପେ ହୋଇଥିଲ ଷଣ୍ଢ

ଆଜି କରିବି ତୁମ୍ଭର ମାଂସ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

ଆଜିଠାରୁ ମଧୁପୁର ମୋ କଳଙ୍କ ଗଲା

ଭଲ ଦଇବ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଜି ଭେଟାଇଲା ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ଭାଇ ଯିବ ଯମପୁର

ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ତୁମ୍ଭର ସୁମରଣା କର ।

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର ଯେତେକ ଛନ୍ତି ଦେବଗଣ

ବୈକୁଣ୍ଠ ତେଜି ଆସିବେ ଯେବେ ଭଗବାନ ।

ସେମାନେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କେହି ରଖି ନ ପାରିବେ

ସଥ୍ୟ ଏ କଥା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମାରିବି ମୁଁ ଏବେ ।

ଅକ୍ରୂର ଶୁଣିଣ ମନେ କରଇ ବିଚାର

ଆଜି ନିଶ୍ଚେ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଲା କଂସାସୁର ।

ମୋତେ ନ ଚିହ୍ନିଲା ମୋର ପୁତ୍ରକୁ ନ ଚିହ୍ନି

ବୋଲୁଅଛି ଏହି ରାମକୃଷ୍ଣ ଭାଇ ବେନି ।

ଭ୍ରମ ହେଲା ଚିତ୍ତ ତୋର ନ ଚିହ୍ନେ କାହାକୁ

ମାରିବି ବୋଲି ଗର୍ଜ୍ଜନ କରୁଛୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଜାଣିଲି ମୁଁ କୃଷ୍ଣ ନେବେ ଏହାର ଜୀବନ

ମଲାବେଳେ କଂସାସୁର କରେ କେଡ଼େ ଟାଣ

ଉଠିଲେ ମାରିବ ପଡ଼ିଥିଲେ ନାହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ

ପିତା ପୁତ୍ରକୁ ମାରିବ ବୋଲୁଅଛି ଆଜ ।

ପିତା ପୁତ୍ର ଦୁହେଁ ଆଜ ଆମ୍ଭେ ଗଲୁ ନାଶ

ଅଜ୍ଞାନରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଅଛି ରାଜା କଂସ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଅକ୍ରୂର ତା ପୁତ୍ରକୁ ବୋଲଇ

ନ ଉଠିବୁ ପୁତ୍ର କଂସ ହୋଇଅଛି ବାଇ ।

ଉଠିଲେ ମାରିବ ନିଶ୍ଚେ କାହିଁୟା ବିଚାର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପେଶିବେ ୟାକୁ ଆଜି ଯମପୁର ।

କଂସ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି ଥାଅରେ ନନ୍ଦନ

ପାରିବୁ ଯେବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେକର ଧ୍ୟାନ ।

ଏମନ୍ତ କଥା ଅକ୍ରୂର ପୁତ୍ରକୁ ବୋଇଲା

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ସେ କରିଲା ।

ବୋଇଲା ଭୋ ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭେ ଜଗତ ଜୀବନ

ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଦାସର ଦାସ ପଶୁଛି ଶରଣ ।

ତୁ ଦୟାସାଗର ମୋତେ ବାରେ ଦୟାକର

ପିତାପୁତ୍ର ଦୁହିଙ୍କି ଯେ ମାରେ କଂସାସୁର ।

ନ ରଖିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ଗଲୁ ଏବେ ସରି

ବିନା ଦୋଷରେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପକାଉଛି ମାରି ।

ଆମ୍ଭ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ରକ୍ଷାକର ହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଁ

ତୁମ୍ଭେ ନ ରଖିଲେ ନାଶଗଲୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଅଜ୍ଞାନେ ରହିଛି କଂସ ତାର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

ନିରନ୍ତରେ ତବ ପାଦେ ମନ୍ଦ ସେ ପାଞ୍ଚଇ ।

ମୋତେ ଆଜ୍ଞାଦେଲା ରାମକୃଷ୍ଣ ଗୋପୁ ଆଣ

ଏବେ ତୋ ଆସିବା ଶୁଣି ହେଲା ଛନ୍ନଛନ୍ନ ।

ତୋଟାଳିଆ ଆସି କଂସ ଆଗରେ କହିଲା

ତୁମ୍ଭ ଆସିବା ସମ୍ବାଦ ସେହି ଯେ ଶୁଣିଲା ।

ଆହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ମୋତେ ମଥୁରା ପେଶିଲୁ

କଂସକୁ ବାରତା କହ ଯାଇ ତୁ ବୋଇଲୁ ।

ତବ ଆଜ୍ଞା ଶୁଣି କଂସ ଛାମୁକୁ ଅଇଲି

କଂସ ରାଜାଙ୍କୁ କହିବୁ ଦ୍ଵାରୀକୁ ବୋଇଲି ।

ଦ୍ଵାରୀ ମୁଖୁ ଶୁଣି କଂସ ହୋଇଲା ବାହାର

ରାମକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଛେଦୁଅଛି ଆମ୍ଭ ଶିର ।

ନ ଚିହ୍ନେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଚିତ୍ତେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ତାର

କଂସକୁ ଦେଖିଣ ପାଦେ ପଡ଼ିଲି ତାହାର ।

ମୋ ଉପରେ ଯହୁଁ କ୍ରୋଧ କରିଲା ରାଜନ

ଭୟ କଂସପାଦେ ମୋର ପଡ଼ିଲା ନନ୍ଦନ ।

ଦେହେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ତାର ହୋଇ ମତିଭ୍ରମ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବୋଲୁଛି ସେହି କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ।

ଏତେ ବୋଲି କଂସରାୟ ଖଣ୍ଡା ଝମକାଏ

ଏ କଷ୍ଟୁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଏବେ ରଖ ଦେବରାୟେ ।

ପୁତ୍ରକୁ ନ ମାରୁ ମୋତେ ମାରୁ ପଛେ କଂସ

ତୁମ୍ଭର ପାଦେ ଶରଣ ରଖ ପୀତବାସ ।

ଅକ୍ରୂର ଚିନ୍ତିଲା ଯହୁଁ ମନେ ନାରାୟଣ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ଜାଣି ଅକ୍ରୂରର ମନ ।

ଉଗ୍ରସେନ ହୃଦୟରେ ଆସି ବିଜେ କଲେ

କଂସର ଗର୍ବ ଦେଖିଣ ଉଗ୍ରସେନ ବୋଲେ ।

ଅଜ୍ଞାନରେ କଂସ ହୋଇଅଛି ବିହ୍ୱଳିତ

ନ ଚିହ୍ନଇ ଅକ୍ରୂରକୁ ଚଞ୍ଚଳ ତା ଚିତ୍ତ ।

କ୍ରୋଧଭରେ ଅକ୍ରୂରକୁ ଖଣ୍ଡା ଝମକାଇ

ବୋଲଇ ଉଠରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ।

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରୁ କୃଷ୍ଣ ହୋଇଅଛି ଜାତ

ଦେଖିବ ଦେବକୀ ଆଜ ଯିବୁ ଯମପଥ ।

ବକା ଅଘା ଆଦି ଯେତେ ଗଲେ ଗୋପପୁର

ମାଇଲୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତୁହି ଭରସା ମୋହର ।

ପୁତନା ମାରି ତୁହି ତୋ ହୃଦେ ନାହିଁ ଭୟ

ଏବେ ତୋର ମରଣକୁ ଦେଖୁ ତାଙ୍କ ପୁଅ ।

ତୋହର ମରଣେ ତାଙ୍କ ମନ ହେଉ ତୋଷ

ତାଙ୍କ ପିତା ଶତ୍ରୁ ତୁହି ହୋଇବୁ ନାଶ ।

ହରଷ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭ ମରଣକୁ ଦେଖି

ଆଜହୁଁ ମଥୁରା ନରନାରୀ ହେବେ ସୁଖୀ ।

ପାଦେ ପଡ଼ିଲେ ମୁଁ ଆଜ ଛାଡ଼ିବି କି ତୋତେ

ଏହି କଥା ମନେ କିରେ କରିଛୁ ପରତେ ।

ଉଠି ଆରେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ନ ହୁଅ ନିସତ

ମାରିବି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଜ କରିଛି ମୁଁ ସତ୍ୟ ।

ଦେବକୀ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭ ଅଟେ ମୋ ବଇରୀ

ପାଦେ ପଡ଼ିଲେ ତୋତେ କି ଛାଡ଼ିବି ନ ମାରି ।

କପଟ କରିଣ ତୋତେ ବସୁଦେବ ନେଲା

ଗୋପପୁରେ ନନ୍ଦ ଘରେ ଲୁଚାଇ ରଖୁଲା ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋମତୀ ତୋତେ ଥିଲେ ପ୍ରତିପାଳି

ଅଷ୍ଟମ ବରଷେ କାଳ ପୂରିଲା ତୋହରି ।

ସର ଲବଣୀ ଖାଇ ତୁ ହୋଇଅଛୁ ମୋଟ

ମୋର ହାତେ ତୋର ଆଜି ହେବ ମୁଣ୍ଡକାଟ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ କଂସ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହେଲା

ଆରକ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣ ତାହାର ନୟନ ଦିଶିଲା ।

ଫରଫର ନିଶ ଦାଢ଼ି ଉଡ଼ଇ ତାହାର

ବୋଲେ ଯେତେ ଅଛ ମଧୁପୁର ନାରୀନର ।

ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀଗଣ ଯେତେ ଅଛି ରହି

ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ସକଳ ହେ ଥାଅ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ

ବସୁଦେବ ଦେବ ବୀର ସୋଦର ଯେ ଅଛ

ଉଗ୍ରସେନ ତାତ ମୋର ଦେଖ ଯେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ।

ଉଠାଇଲି ତାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ନ ଉଠିଲେ ବେନି

ପାଦେ ପଡ଼ିଥାନ୍ତୁ ଏବେ ପକାଇବି ହାଣି ।

ମୋ ପାଦତଳେ ପୁରିଲା ଏହାଙ୍କର କାଳ

ସାକ୍ଷୀ ଥାଅ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଦଶଦିଗପାଳ ।

ଏତେ ବୋଲି ଖଣ୍ଡା ଝମକାଇ ଧରି କଂସ

ବାମକରେ ଧରିଲା ଯେ ଅକ୍ରୂରର କେଶ ।

ଦେଖି ମଧୁନରନାରୀ ହାହାକାର କଲେ

ଅକ୍ରୂରକୁ କଂସ କିମ୍ପା ମାରୁଛି ବୋଇଲେ ।

କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଅକ୍ରୂରର ଧରିଅଛି ବାଳ

ପିତା ପୁତ୍ରଙ୍କର ଶିର କାଟିବ ଏ ଖଳ ।

ଅଦୋଷୀ ଅଟନ୍ତି କିଛି ଦୋଷତାଙ୍କ ନାହିଁ

ବାଇ ହୋଇ ତାଙ୍କ ଶିର କାଟେ ଭୋଜସାଇଁ

କେ ବୋଲଇ ମନ୍ତ୍ରୀ କିମ୍ପା ଦେଖନ୍ତି ନୟନ

ବାରଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ କିମ୍ପାଇଁ ରାଜନ ।

ରାଜପାଟ ମହାଦେଈ ନ କହେ ରାଜାକୁ

ବିନାଦୋଷେ କାହିଁପାଇଁ ମାରେ ଅକ୍ରୂରକୁ ।

ଅଦୋଷୀ ମାରି ଜୀବନ ରାଜା କେତେଦିନ

ରାଜାହେଲେ କେହ୍ନେ ତାକୁପାର ଯିବ ପୁଣ ।

କେ ବୋଲଇ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ହୋଇଥିଲୁ

ଏଡ଼େ ଅନ୍ୟାୟ ତୋହର କେବେ ନ ଦେଖିଲୁ ।

ଦେଖ ଦେଖ ଏବେ ତୋର ଧର୍ମ ଗଲା ନାଶ

ବିନାଦୋଷେ ଅକ୍ରୂରକୁ କରୁଅଛି ନାଶ ।

ଧିକ ତୁମ୍ଭର ଜୀବନ ଧିକ୍‌କ ଜନ୍ମ ଆଉ

ତୁମ୍ଭେ ଥାଉଁ ମଧୁପୁର ଅନାସ୍ଥା ଆଜହୁଁ ।

ଏ ଦୁଷ୍ଟ କଂସକୁ ଯାହା କରିଛି ରାଜନ

ରାଜ୍ୟଭାର ଦେଇ ତାକୁ ହୋଇଲା ମଉନ ।

ମଧୁନାରୀମାନେ ଏବେ ହୋଇଲେ ବିକଳ

ଦେଖିଣ ନ ଛାଡ଼େ କଂସ ଅକ୍ରୂରର ବାଳ ।

ନଗ୍ରନାରୀଙ୍କ ବଚନ ଶୁଣି ଉଗ୍ରସେନ

ବିଚାରେ ମନେ କଂସର ହୋଇଲା ମରଣ ।

ଯେବଣ କରରେ ଖଣ୍ଡା ଧରିଛି ରାଜନ

ସେ ହସ୍ତ ଧରିଲା ଯାଇ ଶୀଘ୍ର ଉଗ୍ରସେନ ।

କିରେ କିରେ କଂସ ବାଇହୋଇଲୁ ବୋଇଲା

ଆଜି କିରେ ଧାତାଆସି ତୋତେ ବାମହେଲା

କିରେ କଂସ ତୋର ମୁଣ୍ଡେ ଭୂତ ଲାଗିଅଛି

କିଅବା ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ ତୋ ମୁଣ୍ଡେ ବସିଛି ।

ବିଧାତା ଆଜି କି ତୋତେ ହୋଇଅଛି ବାମ

ଜ୍ଞାନ ନାଶ ହେଲା ତେଣୁ ହେଲୁ ମତିଭ୍ରମ ।

ବେନିଚକ୍ଷୁ ଥାଉଁ କିରେ ହୋଇଅଛୁ କଣା

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ବାଟ ତୁରେ ହେଉଅଛୁ ବଣା ।

ତୋର ବୋଲେ ଅକ୍ରୂର ଯେ ଗୋପପୁରଗଲା

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଣି ମଧୁବନରେ ରଖିଲା ।

କୃଷ୍ଣର ସନ୍ଦେଶ ତୋତେ ଆସିଲାକ କହି

ଦ୍ୱାରୀକୁ ପେଶିଲା ତୋର ସମ୍ବାଦ ଦିଆଇ ।

ଦ୍ଵାରୀ ମୁଖରୁ ଶୁଣିଣ ଆସିଲୁ ତୁରିତ

ଅକ୍ରୂର ଦେଖିଣ ତୋତେ ଯୋଡ଼ି ବେନି ହସ୍ତ ।

ତୋର ପାଦତଳେ ପଡ଼ି କରୁଛି ଦର୍ଶନ

ପୁତ୍ରକୁ ଧରି ଅକ୍ରୂର ପଡ଼ିଛି ଚରଣ ।

ବୁଦ୍ଧି କେଣେ ଗଲା ତୋର ତାକୁ ନଚିହ୍ନିଲୁ

ଅକ୍ରୂର ପୁତ୍ରକୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ତୁ ମଣିଲୁ ।

ଦିଗବିଜେ କରି ସ୍ୱର୍ଗ ଆଦି ପୁର ତିନି

ବୁଦ୍ଧି ବଳରେ କଂସ ତୁ ଦେବଗଣ ଜିଣି ।

ଏବେ ସେହି ବୁଦ୍ଧି ତୋର କେଉଁଆଡ଼େ ଗଲା

ବାଇ ହେଲୁ କଂସ ଏବେ ତୋ ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରମିଲା ।

ତେଣୁ ସେ ଅକ୍ରୂର ଗୋପପୁର ଯାଇଥିଲା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସନ୍ତୋଷ ତାକୁ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ ଦେଲା ।

ସେ ତେଜକୁ ବାଇ ଯେବେ କୃଷ୍ଣକୁ ଦେଖିବୁ

ଖଣ୍ଡା ତୋହର ହସ୍ତରୁ ଝଡ଼ିବ ମରିବୁ ।

ଦୁର୍ଗା କହିଗଲେ ଯାହା ତାହା ପାସୋରିଲୁ

ନାରଦ କହିବା କଥା କର୍ଣ୍ଣେ ନ ଶୁଣିଲୁ ।

ଦେବକୀ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭେ ହେବ ଯେଉଁ ସୁତ

ତାହାର ହସ୍ତରେ ତୁହି ହେବୁପ୍ରାଣେ ହତ ।

ଏବେ ଦେବକୀ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭର ନନ୍ଦନ

ଅଷ୍ଟମ ବରଷ ଏବେ ହୋଇଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଏ ତୋତେ ମନ୍ଦ ବୁଦ୍ଧି ଦେଲାରେ ଶିଖାଇ

ଗାପରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କିମ୍ବା ଆଣିଲୁ ଡକାଇ ।

ପାଷାଣ ଫିଙ୍ଗି କିମ୍ପାଇଁ ପାତିଲୁ ତୁ ଶିର

ଜଳନ୍ତା ଅନଳ କଲୁ ମୁଖରେ ଆହାର ।

ଏବେ ଏକ ବୁଦ୍ଧିଅଛି ଶୁଣରେ ରାଜନ

ଅକ୍ରୂରଠାରେ ପ୍ରୀତି ତୁ କରିହେ ବହନ ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧୁବନୁ ଫେରାଇ ସେ ନେବ

ଅମର ହୋଇବୁ କଲେ କୃଷ୍ଣେ ପ୍ରୀତିଭାବ ।

ମୁହିଁ ଅଟେ ତୋର ତାତ ମୋର ବୋଲକର

ଏହି ମଧୁପୁର କଂସ ଅନାଥ ନକର ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଶେ ଶରଣ ଏବେ ପଶ ଯାଇ

ରଖିବେ ଶରଣ ଗଲେ ତୋତେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ବାନା ଅଟଇ ତାହାର

ଯେ ଭାବଇ ହୃଦୟରେ ତାହାର ପୟର ।

ହେତିପ୍ରହେତି ଯେତେକ ମୋର ବଧୂଗଣ

ତୋରବିନା ଅନାଥ ସେ ହେବେ ନିଶ୍ଚେ ଜାଣ ।

ମଥୁରାର ନରନାରୀ ଯେତେକ ଅଛନ୍ତି

ତୋ ବିନା ଅନାଥ ସେହୁ ହୋଇବେ ନୃପତି ।

ଛାଡ଼ ମନୁ କ୍ରୋଧ ଆଉ ନୁହ ହତଜ୍ଞାନ

ଅଜ୍ଞାନ ନହୋଇ ତୁହି ସ୍ଥିର କର ମନ ।

ଉଗ୍ରସେନର ବଚନ ଶୁଣି ଯେ ରାଜନ

ଏକଥା ଶୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ ଗୋପପୁର ଜନ ।

ଶୁଣିଣ ଏକଥା କଂସ କ୍ରୋଧ ଦୂର କଲା

ମଉନ ହୋଇ ରହିଲା ଦୃମିଳାର ବଳା ।

ଯହୁଁ ଉଗ୍ରସେନ କଥା ହୃଦରେ ପଶିଲା

ଅଜ୍ଞାନ ଯାଇଣ ସଦଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶିଲା ।

ଚିତ୍ତଭ୍ରମ ଗଲା ତାର ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଜାତ

ଚଉଦିଗକୁ ଚାହିଁଣ ହୋଇଲା ଚକିତ ।

ସ୍ଵପନ ପରାୟେ କଂସ ସବୁ ପାସୋରିଲା

ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ବାଦ୍ୟ ଯହୁଁ କରେ ଶୁଣିଲା ।

ଦେଖିଲାକ ମଧୁପୁର ନରନାରୀ ଯେତେ

ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀମାନେ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ।

ଦେଖୁଛନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ କଂସକୁ ସମସ୍ତେ

ଅକ୍ରୂରର ସୁତ ପଡ଼ିଅଛି କଂସ ପାଦେ ।

ଅକ୍ରୂର କେଶକୁ ଧରିଅଛି ବାମକରେ

ଦକ୍ଷିଣ କରେ ଧରିଛି ଖଣ୍ଡା କୋପଭରେ ।

ସମ୍ମୁଖରେ ଉଗ୍ରସେନ ଅଛି ଉଭା ହୋଇ

ବନ୍ଦୀହୋଇ ବସୁଦେବ ଦେବକୀ ଅଛଇ ।

ଉଗ୍ରସେନକୁ ଚାହିଁଣ ବୋଲଇ କାତରେ

କାହିଁପାଇଁ ନଗ୍ରଯାକ ଅଛନ୍ତି ଏଠାରେ ।

କାହିଁପାଇଁ ବାଦ୍ୟଶଙ୍ଖ ବାଜେ ଘନ ଘନ

କାହିଁପାଇଁଛନ୍ତି ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀଗଣ ।

କାହିଁକି ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ଛନ୍ତି ମୌନ ହୋଇ

ହୁଳହୁଳି କିମ୍ପା ମଧୁପୁରରେ ପଡ଼ଇ ।

କଂସର ବଚନ ଶୁଣି କହେ ଉଗ୍ରସେନ

ହୋଇଲୁଣି ଚିତ୍ତଭ୍ରମ ତୁହିରେ ଅଜ୍ଞାନ ।

ତୋହର ଆଜ୍ଞାରେ ସର୍ବେ ହୋଇଛନ୍ତି ଠୁଳ

ଦେଖ ଅଜ୍ଞାନେ କାହାର ଧରିଅଛୁ ବାଳ ।

ଉଗ୍ରସେନ ବଚନରେ ହେତୁ ହୋଇ କଂସ

ଅକ୍ରୂରର ମୁଖଦେଖି ଛାଡ଼ିଦେଲା କେଶ ।

କୋଳାଗ୍ରତେ ଅକ୍ରୂରକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲା

ମନଦୁଃଖ ନକର ତୁ ବୋଲିଣ ବୋଇଲା ।

ଆଶ୍ଵାସ ବଚନ ତାକୁ ଅନେକ କହିଲା

ଅକ୍ରୂର ପୁତ୍ରକୁ ପାଦତଳୁ ଉଠାଇଲା ।

ମୁଖେ ଚୁମ୍ବ ଦେଇକରି ଦେହ ଆଉଁଷଇ

ବୋଇଲା କିମ୍ପାଇଁ ମୋର ପାଦେଥିଲୁ ଶୋଇ ।

ପୁଣି କହିଲାରେ ସୁତ ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧି କଲି

ତୁହି ମୋର ପୁତ୍ର ତୋତେ ପାପ ମୁଁ ଚିନ୍ତିଲି ।

ଖଣ୍ଡାଧରି ତୋତେ ମୁହଁ ମାରୁଥିଲି ବଳା

ତୋର ହୃଦ ମୋତେ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶିଲା ।

ତୁହି ରାମ ପ୍ରାୟେ ମୋତେ ଦିଶିଲୁ ନନ୍ଦନ

ମତିଭ୍ରମ ହେଲା ମୋର ହୋଇଲି ଅଜ୍ଞାନ ।

ମୋ ତାତ କହିବାମାତ୍ରେ ପାଇଲି ଚେତନା

ମୋର ଦୋଷ ନ ଧରିବୁ ତୁ ମୋ ବାପସିନା

ନିଜର ଘରକୁ ତୋର ଯାଅରେ ନନ୍ଦନ

ମାତା କାନ୍ଦୁଥିବ ତୋର ଧ୍ୟାୟି ଗୁଣମାନ ।

ଅକ୍ରୂରର କର ଧରି ବୋଲଇ ରାଜନ

ବୋଲଇ ଅକ୍ରୂର ତୁହି ଶୁଣ ମୋ ବଚନ ।

କାହିଁପାଇଁ ଚିତ୍ତଭ୍ରମ ଆଜି ମୋ ହୋଇଲା ।

କେଜାଣି ବିଧାତା ମୋତେ କେଉଁବୁଦ୍ଧି ଦେଲା

ଦିଶିଲୁ ଦେବକୀ ସୁତ ପ୍ରାୟ ତୁହି ମୋତେ

ତେଣୁକରି ହୃଦେଭୟ ହେଲା ମୋର ତୋତେ ।

ପୁଣି ସେହୁ ନଗରର ନାରୀଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

ଯେ ଯାହା ଘରକୁ ତୁମ୍ଭେଯାଅଗୋ ବୋଇଲା ।

ଶୁଣି ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀଗଲେ ଅପସରି

ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ତହୁଁ ଗଲେ ମନେ ଭୟକରି ।

ଉଗ୍ରସେନକୁ ଚାହିଁଣ ବୋଲଇ ରାଜନ

ନନ୍ଦ ରାମ କୃଷ୍ଣ ତିନି ଛନ୍ତି ମଧୁବନ ।

ଭଣ୍ଡାରରୁ ସଞ୍ଚାମାନ ବେଗେ ତାଙ୍କୁ ଦିଅ

ସନ୍ତୋଷ ହେବେ ଖାଇଲେ ଗୋପପୁର ପୁଅ ।

ଏତେ କହି ଅକ୍ରୂରର କର ଧରି କଂସ

ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟେ ଯାଇ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ ।

ରାଜଭୋଗ୍ୟ ଅଳଙ୍କାର ମାନ ସେ ଆଣିଲା

ଅକ୍ରୂର ଅଙ୍ଗରେ ନେଇ ଆଭରଣ କଲା ।

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ କଂସ ପିନ୍ଧାଇଲା ନେଇ

ଅଷ୍ଟରତ୍ନରେ ମଣ୍ଡିଲା ଅକ୍ରୂରର ଦେହୀ ।

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ତାର ଅଙ୍ଗରେ ବୋଳିଲା

ସୁବାସିତ ପୁଷ୍ପମାଳ କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବାଇଲା ।

ହେତି ପ୍ରହେତିକି କଂସ କହଇ ବଚନ

ଅକ୍ରୂରର ପାଦେ ସେବ ଯେତେ ନାରୀଗଣ ।

ହଂସକ ଡିମ୍ବକ ପୁଣି ପୁତ୍ର କର ଧରି

ଅକ୍ରୂର ହସ୍ତରେ କଂସ ସମର୍ପଣ କରି ।

ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ନିଜେ ଆଗେ ଉଭା ହେଲା

ତାହା ଦେଖି ଅକ୍ରୂରର ଭୟ ଉପୁଜିଲା ।

ବୋଇଲା ରାଜନ ତୁହି ହୋଇଲୁ କି ବାଇ

ଅନୀତି କଥାମାନ ତୁ କରୁଛୁ କିମ୍ପାଇଁ ।

ନ କରିବି ଯେବେ ମୁହିଁ ଯାହା ଆଜ୍ଞା ଦେବୁ

ତୋର ଭୃତ୍ୟ ସିନା ମୁହିଁ ଦଣ୍ଡ ତୁ ବିହିବୁ ।

ଯେବେ ତୁହି ରାଜା ହୋଇ ଯୋଡୁ ବେନିକର

ଜାଣିଲି ପେଶିବୁ ମୋତେ ନିଶ୍ଚେ ଯମପୁର ।

ଅକ୍ରୂର ବଚନ ଶୁଣି କହେ କଂସରାୟେ

ତୋତେ ସିନା ମୁହିଁ ଆଜି ମାଗୁଛି କଥାଏ ।

ମଧୁପୁରେ ଆଜିଠାରୁ ହେଲୁ ଯୁବରାଜ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଭୋଗକର ତୋତେ ଦେଲି ରାଜ୍ୟ

ହଂସକ ଡିମ୍ବକ ଯେତେ ରାଣୀ ଛନ୍ତି ମୋର

ମୋ ଭାବକୁ ଖଟିଥିବେ ତୋ ପାଦ ତଳର ।

ମଧୁପୁର ଜନ ପ୍ରଜା ଧନ ଆୟମାନ

ଆଜିଠାରୁ ତୋତେ ମୁହିଁ କଲି ସମର୍ପଣ ।

ଏତେ ବୋଲି କଂସ ରାଜା କହେ ନମ୍ର ହୋଇ

ଶୋକଭରେ ତା ନୟନୁ ଲୋତକ ଗଳଇ ।

ବୋଲଇ ଆଜହୁଁ କିଣା ହେଲି ମୁଁ ତୋହର

କାକୁସ୍ଥ ହୋଇଣ କଂସ ଯୋଡ଼ି ବେନିକର ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ବୋଲେ କଥାଏ ମାଗୁଛି ତୋତେ

ମାଗିବି ମୁଁ ତୋତେଯାହା ତାହା ଦେବୁ ମୋତେ

କାହାକୁ କହିବୁ ନାହିଁ ମନେଥିବୁ ରଖି

ମାଗିବି ଦେବୁ ଏଥିକି ଧର୍ମ ଅଛି ସାକ୍ଷୀ ।

ସତ୍ୟକରି ଯେବେ ମୋର ପାଦକୁ ଛୁଇଁବୁ

ତେବେ ମୁଁ ମାଗିବି ମୋତେ ଆନ ନ କରିବୁ ।

ମୁହିଁ ଦୋଷ କଲି ତୋତେ ଯାହା ମାରୁଥିଲି

ଚିତ୍ତଭ୍ରମ ହେଲା ମୋର ଜାଣି ନ ପାରିଲି ।

ମୋହର ତାତ ସଚେତ କରାଇଲେ ଯହୁଁ

ଅଜ୍ଞାନ ମୋହର ଗଲା ଜ୍ଞାନ ଉଦେ ତହୁଁ ।

ସେହି କଥାମାନ ତୁହି ମନରେ ନ ଧର

ଆଜହୁଁ ଶରଣ ମୁହିଁ ଗଲି ତୋ ପୟର ।

ଅକ୍ରୂର ବୋଲେ ସମସ୍ତ ପାରେ ମୁହିଁ କରି

ରାମ କୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ ନ ପାରିବି ମାରି ।

ଦେଖିଲୁ ତ ଯେତେ ଯେତେ ଦୂତ ପେଶିଥିଲୁ

କୃଷ୍ଣ ସଭିଙ୍କୁ ମାଇଲା ବାର୍ତ୍ତା ନ ପାଇଲୁ ।

ମୋତେ ବୋଇଲେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କର ପ୍ରାଣେନାଶ

ତୋଆଜ୍ଞାରେ ଆସିଲେ ମୋସଙ୍ଗେ ମଧୁଦେଶ

ସାକ୍ଷାତେ ବ୍ରହ୍ମ ଅଟନ୍ତି ସେହି ବେନିଭାଇ

ଆମ୍ଭେ ମାଇଲେ ତାଙ୍କର କେବେ ମୃତ୍ୟୁନୋହି ।

ଏ କଥାକୁ ଛାଡ଼ି ମୋତେ ମାଗ ତୁ ରାଜନ

ଦେବଇ ମାଗିବୁ ଯାହା ସତ୍ୟ ମୋ ବଚନ ।

ଅକ୍ରୂର ମୁଖରୁ କଂସ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ବୋଲଇ ଶୁଣ ଅକ୍ରୂର ମନ୍ତ୍ରୀ ଚୂଡ଼ାମଣି ।

ମୋର ଆଜ୍ଞା ଘେନି ତୁହି ଗୋପପୁର ଗଲୁ

ମଧୁବନେ ଆଣି ସେହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ରଖିଲୁ ।

ଭଲ କଥା କଲୁ ଭିତରକୁ ନ ଆଣିଲୁ

ଗଉଡ଼ଙ୍କ କଥା ଜାଣି ବାହାରେ ରଖିଲୁ ।

ହୁରି ଜୁରି କରନ୍ତେ ଯେ ପଶିଣ ନଗର

ଏବେ କଥାଏ ଅକ୍ରୂର ମୋର ବୋଲକର ।

ରତ୍ନ ବସନ ବହୁତ ଭଣ୍ଡାରରୁ ମୋର

ସୂପକାରମାନେ ବୋହି ନ୍ୟନ୍ତୁ ଉପହାର ।

ବତ୍ସା ଧେନୁମାନ ବୋଲି ନିଅ ତୁ ବହୁତ

ରାମ କୃଷ୍ଣ ଦେଇକରି ତୋଷକର ଚିତ୍ତ ।

ସବୁ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ତୁହି ଦେବୁ ଅଳଙ୍କାର

ଯାହାକୁ ଯେମନ୍ତ ସଜ ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର ।

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ ନେଇ ତାଙ୍କୁ ପିନ୍ଧାଇବୁ

ବହୁତ ସର ଲବଣୀ ତାଙ୍କୁ ନେଇ ଦେବୁ ।

ଦଧିସର ଲବଣୀରେ ଗଉଡ଼େ ସନ୍ତୋଷ

ପୃଥୁଳା ଧେନୁ ଦେଖିଲେ ହୋଇଯିବେ ତୋଷ

ବୋଲିବ ରାଜା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ହୋଇଲେ ହରଷ

ମୋର ଅଜ୍ଞାନେ ଆସି ଭାଙ୍ଗିଲେ ମଧୁଦେଶ ।

ଆଜୁ ଗୋପପୁର କର ନ ଦେବଟି କିଛି

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଥାନ୍ତୁ ଗୋପେ ଦେବକୀର ବତ୍ସି ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବର ଚରଣ ଶାଙ୍କୋଳୀ ।

ଫିଟାଇ ଦେଉଛି ମୁହିଁ ନେଇ ବନମାଳୀ ।

କହିବୁ ଗୋପକୁ କଂସ ପେଶିଥିଲା ଦୂତ

ଗୋପୀମାନେ ବାର୍ତ୍ତାଦେଲେ ମୋପାଶେ ଏମନ୍ତ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେବେ ରାୟ କଂସ

ନହେଲେ ସ୍ତ୍ରୀହତ୍ୟା ନେବେ ହୋଇବୁ ବିନାଶ

ତେଣୁ କଂସରାଜା ଯେ କ୍ରୋଧକୁ କଲେ ଦୂର

ତୁମ୍ଭେ ଗୋପେ ଫେରିଯାଅ ବୋଲିଛନ୍ତି ଗୀର

ବୋଇଲା ରହୁବରରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ନେବୁ

ଗୋପରେ ଯଶୋଦାଗୋପୀ ଆଗରେତୁ ଦେବୁ

ବସୁଦେବ ଦେବକୀକୁ ନେବୁ ସଙ୍ଗତର

ବିଶ୍ଵାସ କରିଛି କୃଷ୍ଣ ତୋତେରେ ଅକ୍ରୂର ।

ଯେତେ ଦୂତ ଗଲେ ଗୋପେ ସମସ୍ତ ମାଇଲା

ତୋର କଥା ସତ କରି ଯେ ସିନା ଆସିଲା ।

ଅନେକ ପ୍ରକାର କହି କୃଷ୍ଣ ଫେରାଇବୁ

ନ ଜାଣିବେ କୃଷ୍ଣ ଯେଉଁପରି ତୁ କରିବୁ ।

ତୁହି ହୋ ଅକ୍ରୂର ମୋତେ ଉପକାର କର

ଯେମନ୍ତେ ଫେରିବେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଗୋପପୁର ।

ଯାହା କହିଥିଲେ ଦୁର୍ଗା ହେଲା ତା ଘଟଣ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବରଷ ଅଷ୍ଟ ହୋଇଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଯେବେ ଗୋପପୁର ଆଜ କୃଷ୍ଣ ଫେରିଯିବେ

ଅଷ୍ଟମ ବରଷ ଗଲେ ମୋତେ ସେ ମାରିବେ ।

ଗୋପପୁରେ ଆଉ ଦୂତ ପଠାଇବି ନାହିଁ

କାହିଁପାଇଁ ମଧୁପୁର ଆସିବେ ସେ ଧାଇଁ ।

କାହିଁପାଇଁ ସେହି ମୋତେ କରିବେଟି ନାଶ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଜହୁଁ ମୁହିଁ କରିବି ବିଶ୍ୱାସ ।

ଅପ୍ରେତଚ ରଷି ଶାପ ଦେଇଛନ୍ତି ସିନା

ଗୋପକୁ ଗଲେ ମୋହର ଫାଟିବ ମୂର୍ଦ୍ଧନା ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧୁପୁର ଆଉ ନ ଡାକିବି

ଗଉଡ଼ଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମୁହିଁ ପ୍ରୀତି ବଢ଼ାଇବି ।

ଯେମନ୍ତ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଦି ଗୋପକୁ ଫେରିବ

ତେମନ୍ତ କଥା ଅକ୍ରୂର ତୁମ୍ଭେଟି କରିବ ।

ସେହି ଭାବ କହି କଂସ ଅକ୍ରୂରକୁ କହି

କଂସର ବଚନ ଶୁଣି ଅକ୍ରୂର ଭାବଇ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଫେରାଇଲେ ନ ଫେରିବେ ସେହି

ଶୂନ୍ୟେ ଦୈବବାଣୀ ମୁହିଁ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣିଛଇଁ ।

ଦେବଙ୍କୁ ଅସୁରେ ଯହୁଁ କରିଲେ ଆକ୍ରାନ୍ତ

ତହୁଁ ନରଦେହେ ବିଷ୍ଣୁ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ ।

ମାରିବେ ଅସୁରକୁଳ ତାରି ଭକ୍ତଜନ

କେମନ୍ତେ ଫେରିବେ କୃଷ୍ଣ ମୋ କଥାରେ ପୁଣା

କୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି କାଲି କଂସକୁ ମାରିବି

ମୋ ପିତା ଚରଣୁ ମୁହିଁ ଶାଙ୍କୋଳୀ ଫେଡ଼ିବି ।

ଉଗ୍ରସେନକୁ ଏଠାରେ କରିବି ନୃପତି

ଏମନ୍ତ ବୋଲିଣ କୃଷ୍ଣ ମୋତେ କହିଛନ୍ତି ।

କଂସେ ଭୟ କରି ପୁଣି କହଇ ଅକ୍ରୂର

କଥାଏ କହିବି ମୁହିଁ ଶୁଣ ନୃପବର ।

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ବାନା କୃଷ୍ଣର ଅଟଇ

ମୋ ବୋଲେ ଶରଣ ପଶ ଆହେ ଭୋଜସାଇଁ

ଶରଣ ପଶିଲେ ତୋର ନାହିଁ ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି

ମଧୁପୁରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଥିବ ହେ ନୃପତି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯାହା ବୋଲିବେ ତାହା ତୁ କରିବୁ

ତେବେ ସିନା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତୁ ଫେରାଇ ପାରିବୁ ।

ତେବେ ସିନା ତୋତେ କରିପାରିବେ ଅମର

ମନୁ କ୍ରୋଧ ଛାଡ଼ି ତୁହି ମୋର ବୋଲ କର ।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଅନଳରେ ନ ପଶ ଧସାଇ

ଶରଣ ପଶିଲେ କୃଷ୍ଣ ରହିବେଟି ନାହିଁ ।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଭକ୍ତବତ୍ସଳ ଜାଣନ୍ତି ସକଳେ

ଦ୍ରୋହ ଅରଜିଛୁ ଆମ୍ଭେ ତାହାର ପାଶରେ ।

ଅକ୍ରୂର ବଚନ ଶୁଣି କଂସ ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ

କ୍ରୋଧେ ଥରହର ତନୁ ଆରକ୍ତ ତା ନେତ୍ର ।

ନିଶ ଫରଫର ଉଡ଼େ ତାର କ୍ରୋଧଭରେ

ଖଣ୍ଡା ଝମକାଇ ସେହୁ ରେରେକାର କରେ ।

ବୋଇଲା ଅକ୍ରୂର ଆରେ ପ୍ରତାପ ମୋ ଦେଖ

ମାରିବି ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାରିଲେ ତୁ ରଖ ।

କହିଲି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତୁହିଁ ଫେରା ଗୋପପୁର

ତୁ ବୋଲୁଶରଣ ପଶ କୃଷ୍ଣର ପୟର ।

ଜିଣିଲି ପାତାଳ ମଞ୍ଚ ସ୍ୱର୍ଗ ବାହୁବଳେ

ଶରଣ ପଶିବି କିମ୍ପା ଗୌଡ଼ ପାଦଦଳେ ।

ଗଉଡ଼ ସିନା ମୋହର ଅଟନ୍ତି ବଇରୀ

ଦେଖିବୁ ଅକ୍ରୂର ଆଜ ପକାଇବି ମାରି ।

ପୁତନା ଅଘା ବକାର ପ୍ରାୟ ଅଛୁ ମଣି

ବେନି ଭାଇଙ୍କର ଶିର ପକାଇବି ହାଣି ।

ଏତେକ ବୋଲିଣ ଖଣ୍ଡା ଝମକାଏ ରାୟେ

ପ୍ରତାପ ଦେଖି ଅକ୍ରୂର ମନେ ଚିନ୍ତେ ଭୟେ ।

କିଛି ନ କହି କଂସକୁ ହୋଇଲା ମଉନ

ମନେ ବିଚାରେ ଏହାର ହୋଇଲା ମରଣ ।

ବେଳୁବେଳ ବଢ଼ି କଂସ କରଇ ପ୍ରତାପ

ଗର୍ଜନରେ ଅନ୍ତଃପୁର ହୋଇଲା ପ୍ରକମ୍ପ ।

ପୁଣି ରେରେକାର କରି ଗର୍ଜ୍ଜନ କରିଲା

ମଲୁରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଉଚ୍ଚରେ ଡାକିଲା ।

ଗର୍ଜ୍ଜନରେ ମଧୁପୁର ହେଲା ଥରହର

ଏ ଗର୍ଜନ ଶୁଣି ନନ୍ଦ ହୋଇଲେ କାତର ।

ଗୋପାଳେ ଭୟରେ ରାମକୃଷ୍ଣ କୋଳକଲେ

ଚକିତ ହୋଇଣ କୃଷ୍ଣ ଚୌଦିଗ ଚାହିଁଲେ ।

ଅଳାଳେ ମେଘ ଗର୍ଜନ ମନରେ ଭାବିଲେ

ନିର୍ଘାତ ପଡ଼ିଲା କଂସ ମରିବ ଏ କାଳେ ।

ଏଣେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ମନରେ ଜାଣିଲେ

ଅନ୍ତଃପୁରେ କଂସକ୍ରୋଧେ ଗର୍ଜ୍ଜିଲା ବୋଇଲେ ।

ଅକ୍ରୂର କଥା ଶୁଣି ସେ କ୍ରୋଧଭର ହେଲା

ଜାଣିଲି କଂସର ମୃତ୍ୟୁକାଳ ପ୍ରବେଶିଲା ।

ମରିବାର କାଳେ କଂସ କରଇ ଗର୍ଜ୍ଜନ

ନିଶ୍ଚେ କାଲି ଏହୁ ଯିବ ଯମର ଭୁବନ ।

କଂସ ଗର୍ଜ୍ଜନ ଶୁଣିଲେ ସ୍ଵର୍ଗଦେବ ଯହୁଁ

କଂସ ମଲା ବୋଲି ମଧୁପୁରେ ଗଲେ ତହୁଁ ।

ଦେବଗଣ ମଧୁବନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ଦେବ ତହୁଁ ବାହୁଡ଼ିଲେ ।

ପାତାଳେ ବାସୁକୀ ଶୁଣି ହୋଇଲା ଚକିତ

ଭାବିଲେ ଯେ ମଧୁପୁରେ ପଡ଼ିଲା ନିର୍ଘାତ ।

କଂସ ମଲା ବୋଲି ସର୍ବେ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ଆଜୁ ତିନିପୁର ଭୟ ଗଲା ମନେକଲେ ।

ପୁଣି କଂସରାୟେ ମନେ କ୍ରୋଧ ଶାନ୍ତି କଲା

ହେତି ପ୍ରହେତିକୁ ଆଣି କୋଳେ ବସାଇଲା ।

ଚାଟୁବଚନେ କହଇ ଚାହିଁ ଅକ୍ରୂରକୁ

ଭୟେ ଉତ୍ତର ନଦିଏ ଅକ୍ରୂର କଂସକୁ ।

ଦୁଇରାଣୀ କରଯୋଡ଼ି କଂସକୁ କହିଲେ

ତହୁଁ କଂସ ନୃପ ନିଜ କୋପ ଶାନ୍ତ କଲେ ।

ଭୋ ନାଥ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭେ ଦୟାକର

ହଂସକ ଡିମ୍ବକ ତୋର ବାଳୁତ କୁମର ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗରେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ନକର ହୋ ରାୟେ

ସୋଦର ଭଣଜା ତୁମ୍ଭ ଦେବକୀ ତନୟେ ।

ଜଗତେ ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ

ଅସୁରକୁ ମାରିବାକୁ ହୋଇଅଛି ଜନ୍ମ ।

ବାପଘରେ ଥାଇ ଆମ୍ଭେମାନେ ଅଛୁ ଶୁଣି

ଦେବକୀର ଗର୍ଭେ ଜାତହେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଭାରତ ମଣ୍ଡଳ ସେହୁ ଭିଆଣ କରିବେ

ଦୁଷ୍ଟ ଜନମାନଙ୍କୁ ସେ ସମୂଳେ ନାଶିବେ ।

ଶାପରୁ ଅସୁରମାନେ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ

କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତେ ମରି ସେହୁ ହୋଇବେ ମୁକତ ।

ପୃଥ୍ୱୀ ଭାରା ଉଶ୍ୱାସି ସେ କୁଳ ସଂହାରିବେ

ତେବେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ନିଜ ଧାମେ ଯିବେ ।

ବେଦରୁ ସମ୍ଭୂତ ଏହୁ ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନ

ଶୁଣିଥିଲୁ କର୍ଣ୍ଣେ ଯାହା ଦେଖିଲୁ ନୟନ ।

ନକର କୃଷ୍ଣେ ଅପ୍ରୀତି ପାଦେ ପଡୁଅଛୁ

ନକର ଅନାଥ କର ଯୋଡ଼ିଣ ମାଗୁଛୁ ।

ଅନ୍ତଃପୁରେ ତୁମ୍ଭେ ରହିଥାଅ ହେ ରାଜନ

ଅକ୍ରୂର ପେଶି ଆଣିଛି ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ ।

ଭଣଜା ଆମ୍ଭର ସେହି ତା ପାଦେ ପଡ଼ିବୁ

ଚାଟୁ ବଚନ କହିଣ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେବୁ ।

ହେତି ପ୍ରହେତି ବଚନ କଂସରାୟ ଶୁଣି

ବୋଲଇ ଶୁଣ ହେ ଜରାସନ୍ଧର ନନ୍ଦିନୀ ।

ବୋଇଲା ବେଦରେ ତାହା ଶୁଣିଅଛୁ ଆମ୍ଭେ

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରେ ଜାତ ନାରାୟଣ ହେବେ ।

ଅସୁରମାନଙ୍କୁ ସେହି କରି ପ୍ରାଣେ ହତ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହସ୍ତରେ ମରି ହୋଇବେ ମୁକତ ।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ଯେବେ ସ୍ଵୟଂ ନାରାୟଣ

ତାହାର ହସ୍ତରେ ମଲେ ହୋଇବି କାରଣ ।

ମୋହର ଭାଗ୍ୟରେ ଯେବେ ଧାତା ଅଛି ଲିହି

ଅବଶ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ମରିବି ଗୋ ମୁହିଁ ।

ଜାଣିଛି କହିଲେ ମୋତେ ଦୁର୍ଗା ସେ ଦିନରୁ

ନାରଦ କହିବା କଥା ନ ଯାଏ ମନରୁ ।

ବେଦରେ ଗୋ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଯାହା ଅଛ ଶୁଣି

ସେ କଥା ଦଇବ ଏବେ ଘଟାଇଲା ଆଣି ।

ବୀରପଣ ଏବେ ମୋର କେଣେ ଯିବ ଉଡ଼ି

ଶରଣ ପଶିବି ମୁହିଁ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ପଡ଼ି ।

ଅବଶ୍ୟ ମଞ୍ଚରେ ଯେହୁ ଜନମ ହୁଅଇ

ନ ରହଇ କାଳ କାଳ ଅବଶ୍ୟ ମରଇ ।

ମୂଳ ସିନା ମରିବାର ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ମିଥ୍ୟା କଥାରେ ପଡ଼ିଣ ଭ୍ରମୁଥାନ୍ତି ମହୀ ।

ମାୟାରେ ମଜ୍ଜିଣ ସର୍ବେ ବୋଲୁଥାନ୍ତି ମୋର

ମରିବାର ବେଳେ କେହି ନ ଯାନ୍ତି ସଙ୍ଗର ।

ନାରାୟଣ ଯେବେ ସେହି ତା ହସ୍ତେ ମରିବି

ପୂର୍ବର ଶାପରୁ ମୁହିଁ ତେବେ ପାରି ହେବି ।

କୃଷ୍ଣକୁ ଫେରାଇ ଦିଅ ଅକ୍ରୂରେ କହିଲି

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଶୁଣିଅଛି ଯାହା ମୁଁ ବୋଇଲି ।

ତୁମ୍ଭେ ଦୁହେଁ ଯାଇ ଏବେ ଅକ୍ରୂରକୁ କହ

ଗୋପପୁରକୁ ଫେରାଇ ଦେଉ ନନ୍ଦପୁଅ ।

ଶୁଣିଣ ହେତି ପ୍ରହେତି ଅକ୍ରୂରକୁ ଚାହିଁ

ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ସେହୁ ନମ୍ରଭାବ ବହି ।

ବୋଲନ୍ତି ଅକ୍ରୂର ତୁମ୍ଭେ ଆମ୍ଭ କଥା ଘେନ

ଗୋପକୁ ଫେରାଇ ଦିଅ ଦେବକୀ ନନ୍ଦନ ।

ତୁମ୍ଭର କହିବା କଥା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଘେନିବେ

ତୁମ୍ଭ ବୋଲେ ଗୋପକୁ ସେ ନିଶ୍ଚେ ଫେରିଯିବେ ।

ହେତି ପ୍ରହେତି ବଚନ ଶୁଣିଣ ଅକ୍ରୂର

ବୋଲେ ମହାଦେଈ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭ ପରିଚାର ।

ରାଜାକୁ କହିଲ ତୁମ୍ଭେ କିଛି ନ କହିଲେ

ମୁଁ କହିଲି କିନ୍ତୁ କ୍ରୋଧ ମୋହଠାରେ କଲେ ।

ଏବେ ମହାଦେଈ ତୁମ୍ଭେ କରୁଛ କଟାଳ

ଏତେ କହି ମନେକଲେ ଅକ୍ରୂର ବିଚାର ।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିକରି କହେ ମହାଦେଈ

ଆଉଥରେ ରାଜା ଆଗେ ତୁମ୍ଭେ କହ ଯାଇ ।

ଅକ୍ରୂର ରାଣୀଙ୍କ କଥା ଭାଙ୍ଗି ନ ପାରିଲା

ରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ଯାଇ ପୁଣି ଉଭା ହେଲା ।

ବୋଇଲା ଭୋଦେବ କଂସ ପ୍ରତାପୀ ତୁ ରାୟେ

ଅପରାଧ କ୍ଷମାକର କହିବି କଥାଏ ।

ଅକ୍ରୂର ବଚନେ କଂସ କହନ୍ତି ତକ୍ଷଣ

ହୃଦୟରୁ ଭୟ ଛାଡ଼ି କହ କଥାମାନ ।

କଂସ ବଚନେ ଅକ୍ରୂର ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଲଇ ଭୋ ଦେବ କହେ ଶୁଣ ନୃପବର ।

ଦୁଷ୍ଟଲୋକେ ଶୁଣିକରି ଭୟକୁ ଛାଡ଼ିବେ

ଦେବଗଣ ଶୁଣିକରି ଭୟ ଉପେକ୍ଷିବେ ।

ନଗ୍ର ନର ନାରୀମାନେ ବହୁ ନିନ୍ଦା ଦେବେ

ରାଜାମାନେ ଶୁଣିକରି ନିନ୍ଦାକୁ ରଖିବେ ।

ବାଳୁତ ଅଟନ୍ତି ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନିଭାଇ

ମାରିବ ବୋଲିଣ କଂସ ଆଣିଲା ଡକାଇ ।

ଦେଖା ଦେଇନାହିଁ ମରିବାକୁ ଭୟକଲା

ଗୋପପୁରକୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଫେରାଇ ସେ ଦେଲା ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବର ଶାଙ୍କୋଳି ଫିଟାଇ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଇ ଶରଣ ଗଲା ଭୋଜସାଇଁ ।

ଶତ୍ରୁମାନେ ଶୁଣିକରି ହୋଇବେ ଉଷତ

ମଧୁପୁର ଧାଡ଼ିଦେବେ ସେମାନେ ବହୁତ ।

କରିବେ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧରି ସେହୁ ମେଳ

ଭାଙ୍ଗିବେ ମଧୁପୁରକୁ କୃଷ୍ଣ ଅବହେଳ ।

ଦେଖିଲେଟି ବକା ଅଘାସୁର ଗଲେ ଯେତେ

ଯାମଳା ପୁତନା ପ୍ରାଣ ଦେଲେ ସେ ସମସ୍ତେ ।

ଶୁଣିଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମା ବତ୍ସା ନେଇଥିଲା ହରି

ନିଜ ଅଙ୍ଗୁ ବତ୍ସା ଜାତ କଲା ସେ ଶ୍ରୀହରି ।

ଶୁଣିଥିଲା ଗୋପେ ଇନ୍ଦ୍ର ବଜ୍ର ବରଷିଲା

ବାମକରେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଗିରି ସେ ଟେକିଲା ।

କାଳୀ ଦଂଶିଲା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନୋହିଲା ସେ ନାଶ

ଏବେ ମୁହିଁ କହୁଅଛି ଶୁଣ ଆହେ କଂସ ।

ପ୍ରଭାତେ ସଭା ମଣ୍ଡନ ଆମ୍ଭେ କରାଇବା

ମଥୁରା ନଗ୍ରେ ଘୋଷଣା ଆମ୍ଭେ ଦିଆଇବା ।

ସକଳଠୁଳ ହୋଇବେ ନରନାରୀମାନେ

ଏକତ୍ର ହୋଇଣ ଥିବେ ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀଗଣେ ।

ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ସର୍ବେ ତହିଁ ଶସ୍ତ୍ର ଥିବେ ଧରି

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ ମଲ୍ଲ ଥିବେ ସେ ଆବୋରି ।

କୁବଳୟା ଗଜ ଆମ୍ଭେ ରଖିଥିବା ଦ୍ୱାରେ

ବସୁଦେବ ଦେବକୀକୁ ରଖିଥିବା ତଳେ ।

ଦେବଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ସଭା କରିବା ମଣ୍ଡିତ

ସେ ସଭାକୁ ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ହେବେ ଆନନ୍ଦିତ ।

ପଟାର ଉପରେ ତୁମ୍ଭେ ଥିବ ବିଜେକରି

ଢାକା ବାଜୁଥିବ ହେ ମଣିମା ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ଉଗ୍ରସେନ ତାତ ତୋର ପାଶେ ଥିବ ରହି

ତାହାର ଆଜ୍ଞାକୁ ସର୍ବେ ଥିବୁ ବାଟ ଚାହିଁ ।

ମଧୁବନ ରାମକୃଷ ଆଣିବା ହକାରି

ନ କହିବେ କେହି କିଛି ନେବୁ ଆଜ୍ଞା କରି ।

ସେ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତୁହି ପାଛୋଟି ଆଣିବୁ

ଜଗତୀ ଉପରେ ତୋର ପାଶେ ବସାଇବୁ ।

ସଭାକୁ ଚାହିଁ ବୋଲିବୁ ଦେବକୀର ସୁତ

ଦେଖିବାକୁ ମାଈଁମାନେ ଶ୍ରଦ୍ଧା କଲେ ଚିତ୍ତ ।

ଗୋପପୁରକୁ ଅକ୍ରୂର ତେଣୁକରି ଗଲା

ରାମକୃଷ୍ଣ ନନ୍ଦ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ସେ ଆଣିଲା ।

ଯହୁଁ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୁହେଁ ମଥୁରା ଆସିଲେ

ଗୋପୀମାନେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ବିକଳେ ।

କାନ୍ଦନ୍ତି ଯଶୋଦା ମୁହିଁ ବାରତା ପାଇଲି

ଭାଗ୍ୟଥଲା ଭଣଜାକୁ ମୋହର ଦେଖିଲି ।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଦେଖି ଦେଖି ହୋଇଲା ପବିତ୍ର

ମୋ ଭଉଣୀ ଦେଖିକରି ହୋଇବ କୃତାର୍ଥ ।

ଫିଟାଅ ଶାଙ୍କୋଳି ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବେ

ଆଜିଠାରୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗତେ ରହିବେ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଗୋପାଳେ ଭଗ୍ନୀ ବସୁଦେବ

ଯାଆନ୍ତୁ ଗୋପପୁରକୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିବ ।

ଆଜୁ ଗୋପପୁର କର ଦେବନାହିଁ କିଛି

ତୁମ୍ଭେମାନେ ଭୋଗକର ମୁହିଁ ଦେଉଅଛି ।

ମୋତେ ବୋଲିବ ଅକ୍ରୂର ଆଣ ରହୁବର

ରାମକୃଷ୍ଣ ଚଢ଼ି ଏବେ ଯିବେ ଗୋପପୁର ।

ବହୁତ ଦିଅ ଅଡ଼ାଇ ଧେନୁ ବତ୍ସାମାନ

ଭଣ୍ଡାରୁ ବୁହାଇ ଦିଅ ରତନ ବସନ ।

ଜଣ କଣ କରି ହେଜି ଦେଇ ଶାଢ଼ୀମାନ

ନ ଅଣ୍ଟିଲେ ଭଣ୍ଡାରରୁ ଅଣାଇବ ଧନ ।

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତୋ ନିଜ ହସ୍ତେ ପିନ୍ଧାଇବୁ

ଯହିଁରେ ଆନନ୍ଦ କୃଷ୍ଣ ତାହା କରିଦେବୁ ।

କସ୍ତୁରୀ ଚନ୍ଦନ ଆଦି ଅଙ୍ଗେ ଦେବୁ ବୋଳି

ସୁବାସ ପୁଷ୍ପମାଳକୁ ଅଙ୍ଗେ କରି ମାଳୀ ।

ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟୁ ନେଇ ତୁ ସର ଲବଣୀ

ମାଈଁମାନେ ଭୁଞ୍ଜାଇବେ ବୋଲି ନୃପମଣି ।

ବୋଲିବୁ ନିଅ ଅକ୍ରୂର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଏବେ

ଗୋପପୁରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସ ଯାଇ ବେଗେ ।

ଚାଲିଗଲେ ପଥଶ୍ରମ ପାଇବେଟି ଏହୁ

ଭଣଜା ବାଳୁତ ମୋର ଚାଲିବେ ବା କାହୁଁ ।

ଅପୂର୍ବପଦାର୍ଥମାନ ଭଣ୍ଡାରରୁ ଦିଅ

ଗୋପୀମାନେ ଦେଖିଲେ କରିବେ ଯହିଁ ସ୍ନେହ ।

ତୋହର ଆଜ୍ଞାରେ ମୁହିଁ ଆଣି ରହୁବର

ଅପୂର୍ବ ପଦାର୍ଥମାନ ରଖିବି ତହିଁର ।

ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ ଲୋଭ କରିବେଟି ହରି

ସେ ପଦାର୍ଥ ରଖିଦେବି ମୁହିଁ ଯତ୍ନକରି ।

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ତୁହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କହିବୁ

ରହୁବର ପୁରେ ତାଙ୍କୁ ବସାଇଣ ଦେବୁ ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବଙ୍କୁ ରଥରେ ବସାଇ

କର ଯୋଡ଼ି କହିବୁ ତୁ ନମ୍ର ଭାବ ବହି ।

ତକ୍ଷଣେ ଗୋପକୁ ମୁହିଁ ରହୁବର ନେବି

ଅନେକ ପ୍ରକାରେ ତାଙ୍କୁ ବାଟରେ କହିବି ।

ଯେମନ୍ତେ ମଥୁରା କୃଷ୍ଣ କେବେ ନ ଆସିବେ

ନିଶ୍ଚିନ୍ତଭାବେ ଏଠାରେ ଥିବୁରାଜା ତେବେ ।

ଏମନ୍ତ କଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହୋଇବି ହରଷ

ସକଳ ଜନେ କରିବେ ତୋତେ ପଉରୁଷ ।

ଅକ୍ରୂର କହିଲା କଥା ଶୁଣି ରାଜା କଂସ

ତତକ୍ଷଣେ ବୋଲଇଲା ସେ ହୋଇଣ ହରଷ ।

ଭଲା ବୁଦ୍ଧି ମନ୍ତ୍ରୀବର ଅଟଇ ତୋହର

ନୋହିଲେ କି ରାମକୃଷ୍ଣ ଆସନ୍ତେ ସଙ୍ଗର ।

ଅକ୍ରୂର ତୋହର କଥା ହୋଇଲା ବିଶ୍ୱାସ

ତେଣୁକରି ଆସିଲେ ତୋ ବୋଲେ ମଧୁଦେଶ

ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କର ଦେଖା ନ କରିବ ଯେବେ

ସକଳେ ଅବଶ୍ୟ ମୋତେ ନିନ୍ଦାଟି କରିବେ ।

କହିଲେ ଅକ୍ରୂର ଯାହା ଅବଶ୍ୟ କରିବି

ତୋ କହିବା କଥା ମୁହିଁ କେଭେ ନ ଲଘିଂବି ।

ଏତେବୋଲି କଂସ ଅକ୍ରୂରର କର ଧରି

ବୋଇଲା ଅକ୍ରୂର ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ନିଜପୁରୀ ।

ନିତ୍ୟକର୍ମସାରି ତୁହି ଆସି ପ୍ରଭାତରୁ

ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଆଣିବୁତୁ ମଧୁବନରୁ ।

ଏତେବୋଲି ରାଜ ଅକ୍ରୂରକୁ ଆଗକରି

ଅକ୍ରୂର ପଛେ ପଛେ ଗଲେ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

କଂସ ପଛେ ଅନ୍ତଃପୁର ନାରୀମାନେ ଗଲେ

ଆଉ ଲୋକମାନେ ତାଙ୍କ ପଛରେ ଚଳିଲେ ।

ସିଂହଦ୍ୱାରେ ଯାଇକରି ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ

ଅକ୍ରୂର କଥାକୁ ଶୁଣି ସର୍ବେ ହେଲେ ତୋଷ ।

ବାଦ୍ୟକାରକୁ ଡକାଇ କହେ କଂସରାୟେ

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆଜ୍ଞା ଦିଏ ।

ବୋଲେ ବାଦ୍ୟକାର ତୁମ୍ଭେ ବାଜଣା ବଜାଅ

ପାତ୍ରମନ୍ତ୍ରୀ ଯେତେ ଅଛ ଆସି ଠୁଳ ହୁଅ ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ନେଇ ଘରେ ଛାଡ଼ ହୋ ବୋଇଲା

ଆଜହୁଁ ଅକ୍ରୂର ପାତ୍ର ପଣେ ବଡ଼ ହେଲା ।

ଆଜ୍ଞା ପାଇ ବାଦ୍ୟକାର ବାଜା ବଜାଇଲେ

ରାଜଦାଣ୍ଡେ ଅକ୍ରୂରକୁ ଘରକୁ ତା ନେଲେ ।

ଅକ୍ରୂରକୁ ଘରେ ଛାଡ଼ି ଶାଢ଼ୀ ବଳା ପାଇ

ଯେ ଯାହାର ପୁରକୁ ସେ ଗଲେ ହୃଷ୍ଟହୋଇ

ମଥୁରାର ନରନାରୀ ଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଖି

କେ ବୋଇଇ ଅକ୍ରୂରକୁ ଦେଖ ଆରେ ସଖି ।

କେହୁ ବୋଲେ ଅକ୍ରୂରକୁ ରାଜା ମାରୁଥିଲା

ପୁଣି କି ବିଚାରି ପାତ୍ରପଣେ ବଡ଼ କଲା ।

କେହି ବୋଇଇ ଏମନ୍ତ ନୁହେ ଆରେ ସହୀ

କୃଷ୍ଣ ଆସିବାର ଶୁଣି କଂସ ଚେତା ନାହିଁ ।

କେ ବୋଲଇ ସଖୀ ଆଗେ ନୁହଇ ଏମନ୍ତ

କଂସର କଥାକୁ ତୁମ୍ଭେ ନକର ଗୋ ସତ ।

ଏହିପରି ନରନାରୀ କୁହାକୁହି ହେଲେ

ସିଂହଦ୍ୱାରଠାରୁ କଂସ ଅନ୍ତଃପୁରେ ଗଲେ ।

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସେହି ଇଷ୍ଟଦେବୀ ପାଶ

କରଯୋଡ଼ି ପାଦେ ପଡ଼ି କହେ ରାଜା କଂସ ।

ବୋଲଇ ଭୋ ମାତା ମୋତ କର ଅନୁଗ୍ରହ

କେମନ୍ତେ ମାରିବି ମୁହିଁ ଦେବକୀର ପୁଅ ।

ଯେବେ ମୁହିଁ ରାମକୃଷ୍ଣ ଆଜି ଗୋ ମାରିବି

ଲକ୍ଷେକ ମଇଁଷି ମାଗୋ ବଳିଭୋଜା ଦେବି ।

ଲକ୍ଷେ ମେଣ୍ଢା ଦେବି ମୁଁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ମୋତେ

ଲକ୍ଷେକ ଛାଗଳ ଦେବି ତୋହର ଅଗ୍ରତେ ।

ଲକ୍ଷେ ମନ୍ଦାର ତୋ ଶିରେ ମାଗୋ ଚଢ଼ାଇବି

ରଙ୍ଗ ପାଟଶାଢ଼ୀ ମାଗୋ ତୋ ଶିରେ ମୁଁ ଦେବି

କପାଳେ ସିନ୍ଦୂର ରଙ୍ଗ ଚୂଡ଼ି ଦେବି ହାତେ

ଲକ୍ଷେ ନରବଳି ଦେବି ଦୟାକରି ମୋତେ ।

ରଙ୍ଗସଭା ତଳରେ ମୁଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମାରିବି

କୃଷ୍ଣର ରକତ ମାଗୋ ତୋ ଶିରରେ ଦେବି ।

ନାନାପରକାରେ ପଣା ଦେବି ତୋତେ ମୁହିଁ

ବିବିଧ ନୈବେଦ୍ୟ ଭୋଗ କରିବି ତୋଠାଇଁ

ପୁଣି ବୋଲେ ହେବୀମାଗୋ ମୋ ବିନୟଘେନ

ଅମର ଦେବି ଗୋ ମାତଃ ଦିଅ ବରଦାନ ।

ନ ଛିଡ଼ିବି ଖଡ଼ଗେ ନ ପୋଡ଼ିବି ଅନଳେ

ନ ବୁଡ଼ି ମରିବି ମୁହିଁ ସପତ ସାଗରେ ।

ମାରିବି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାମ ଦୟାକର ମୋତେ

ତୋହ ପ୍ରସନ୍ନେ ଜଗତ ଜିଣିଲି କିଞ୍ଚିତେ ।

ଏତେବୋଲି କଂସ ଦେବୀ ଚରଣେ ପଡ଼ିଲା

ଶରଣାଗତରେ ରଖ ବୋଲିଣ ବୋଇଲା ।

କଂସର ଉତ୍କଣ୍ଠା ଦେଖି ଦେବୀ ବିଚାରିଲେ

ମଲାବେଳେ କଂସ ସ୍ଵର୍ଗପୁର ଭୋଗକଲେ ।

ଯାହାପାଇଁ ବିଷ୍ଣୁ ନରଦେହ ଛନ୍ତି ବହି

ସେ ବୋଲୁଅଛି ଅମର ହୋଇବଇଁ ମୁହିଁ ।

ବିଚାରିଲେ ଚିତ୍ରପଟ ମାଗୁଅଛି କଂସ

ଦେବି ଚିତ୍ରପଟେ ଯିବ ବିଶ୍ଵକର୍ମା ପାଶ ।

ଏତେକ ବିଚାରି ଦେବୀ ଗଲେ ସ୍ଵର୍ଗପୁରେ

ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଭୁବନରେ ମିଳିଲେ ସତ୍ଵରେ ।

ଦେଖିକରି ବିଶ୍ଵକର୍ମା ଆସନୁ ଉଠିଲେ

ଗଉରବ କରି ଦିବ୍ୟାସନେ ବସାଇଲେ ।

ବେନିକର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ ବୋଲଇ ବଚନ

କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟପାଇଁ ମାତଃ କରିଲ ଗମନ ।

ଶୁଣିଣ ବିଶ୍ଵକର୍ମାକୁ ମହାମାୟା କହି

କଟାଳ କରୁଛି ମୋତେ ଆଜି ଭୋଜସାଇଁ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ବାଲ୍ୟଲୀଳା କଂସର ମରଣ

ସେହିରୂପେ ଚିତ୍ରପଟ କର ତୁ ଲିଖନ ।

ଦିଅ ମୋତେ କଂସକୁ ମୁଁ ନେଇଦେବି ଆଜ

ସେହିରୂପେ ଚିତ୍ରପଟ ଦେଲେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ତନୁଜ ।

ଚିତ୍ରପଟ ଧରି କଂସ ଆଗେ ଉଭାହେଲେ

ଉଠ ଉଠ ବୋଲି ଦେବୀ କଂସକୁ ବୋଇଲେ ।

ଆରେ କଂସ ତୁହି ଆଉ ନହୁଅ ଅଜ୍ଞାନ

ଧାତା ଲେଖିଅଛି ଯାହା ନ ହୋଇବ ଆନ ।

ଧାତା ଦେଲା ବର ତୋର ମନୁ ପାଶୋରିଲୁ

ପୁଣି ବୋଲୁଅଛୁ ମୋତେ ଅମର ନକଲୁ ।

ଯାଅ ଆରେ କଂସ ତୋର ଶିର ନ ଛିଡ଼ିବ

ନୀଳ ଭୁଜ ବ୍ରହ୍ମଶକ୍ତି ପୀଡ଼ା ନ କରିବ ।

ଜଳ ଅନଳ ପବନ ବହି ନ ପାରିବେ

ତୋର ଅଙ୍ଗେ ବାଜି ବ୍ରହ୍ମଶର ଚୂର୍ଣ୍ଣହେବେ ।

ପାଶୁପତ ବାଜି ଦେହେ ହେବ ଅକାରଣ

ଲଙ୍ଗଳ ଚକ୍ର ମୂଷଳେ ନହେବ ମରଣ ।

ଯେଉଁ କଥା ତୋତେ ଆଗେ କହିଥିଲା ବିହି

ସେହିକଥା ଚିତ୍ରପଟେ ଦେଇଅଛି ଲିହି ।

ନିଅ ଚିତ୍ରପଟ ତୁହି ଯାଅ ସଦନକୁ

ଶୟନ ମନ୍ଦିରେ ରଖୁଥିବୁ ଏ ଚିତ୍ରକୁ ।

ଯେଉଁରୂପେ ଦେଖି ତୋର ହୋଇବ ମରଣ

ସେ ରୂପକୁ ଚିତ୍ରପଟେ କର ତୁ ପଠନ ।

ଆନରେ ତୋହର ମୃତ୍ୟୁ ନୋହିବରେ କଂସ

ଯୁଦ୍ଧ ନ ଜିଣିବେ କେହି ଦୃମିଳାର ଶିଷ୍ୟ ।

ଏତେ କହି ମହାମାୟା ମଉନ ହୋଇଲେ

ଆପଣାର ଆସନରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ରହିଲେ ।

ଦେବୀ ଆଜ୍ଞା ପାଇ କଂସ ଉଠିଲା ତଡ଼ତି

ଚିତ୍ରପଟ ଦେଖିକରି ଫେରିଲା ନୃପତି ।

ଶୟନ ମନ୍ଦିରେ ଯାଇ ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲା

ରତ୍ନପଲଙ୍କରେ ବସି ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖିଲା ।

ଦେଖିଲା ଚିତ୍ରପଟରେ ହୋଇଛି ଲିଖନ

ପ୍ରଥମରେ ଲେଖାଅଛି ଗୋପର ଭୁବନ ।

ଦେଖିଲା ଅନ୍ତୁଡ଼ି ଘରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଛନ୍ତି

ପୁତନାଠାରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କ୍ଷୀର ପିଉଛନ୍ତି ।

ପୁତନା ମଲା ତାହାର ପ୍ରାଣ କେଣେ ଗଲା

ପୁଣି ଗୋପୀ କୃଷ୍ଣ ମିଳି କଲେ ବାଲ୍ୟଲୀଳା ।

ପୁଣି ଯେ ଯାମଳା ବକାସୁରକୁ ମାଇଲେ

ପୁଣି ବତ୍ସାସୁର ମଲା ଦେଖିଲା ସେ ଡୋଳେ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଶକଟା ହୋଇଅଛି ବଧ

ପୁଣି ଦେଖିଲା ମାଇଲେ ଷଣ୍ଢା ଆଦିକନ୍ଦ ।

ପୁଣି ଅଜଗର ଗର୍ଭୁ ହୋଇଲେ ବାହାର

ପୁଣି ଦେଖିଲା ମାଇଲେ ସେହୁ ତୃଣାସୁର ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ବକାର ଗର୍ବ ଚୂର୍ଣ୍ଣକଲେ

ପୁଣି ଦେଖିଲା ମନ୍ଦର ଧରିଛନ୍ତି କରେ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଜଳରେ ନନ୍ଦ ବୁଡ଼ିମଲେ

ଜଳର ମଧ୍ୟରୁ କୃଷ୍ଣ ନନ୍ଦକୁ ଆଣିଲେ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ବତ୍ସାକୁ ବ୍ରହ୍ମା ନେଲା ହରି

ଦେଖିଲା ବତ୍ସାସଙ୍ଗେ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ।

ଠାବେଠାବେ ଗୋପଲୀଳା ହେଉଛି ଦେଖିଲା

ପୁଣି ଚିତ୍ରପଟକୁ ସେ ଲେଉଟାଇ ଦେଲା ।

ଅସୁନ୍ଦର ହୋଇ ରହିଅଛି ମଧୁପୁର

ଚଉଦିଗ ମେଘ ଘୋଟି ଦିଶେ ଭୟଙ୍କର ।

ବିଜୁଳିଝଟକ ତେଜେ ବାଟ ନ ଦିଶଇ

ବସୁଦେବର ମୁଣ୍ଡରେ କୃଷ୍ଣ ଛନ୍ତି ରହି ।

ଉଗ୍ରସେନ ନ ଛାଡ଼ିଣ ବାଟ ଓଗାଳିଛି

ମାରିବି ବୋଲି ସେ ଖଣ୍ଡା ଝମକି ଉଠୁଛି ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଦେବକୀ ଅଟେ ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ

ଜନମ ହୋଇକରି ସେ କାନ୍ଦଇ ଦୁହିତ ।

ଦେଖିଲା କଂସ ଦେବକୀ ଆକୁଳକୁ ଜାଣି

ଶିଳାପରେକଚାଡ଼ଇ କନ୍ୟା ନୃପମଣି ।

ଚରଣ ଛାଡ଼ନ୍ତେ ଦୁର୍ଗା ଶୂନ୍ୟେ ଉଡ଼ିଗଲେ

ଚକିତହୋଇଣ କଂସ ଶୂନ୍ୟେଚାହେଁ ଡୋଳେ

ଶୁନ୍ୟରେ ଥାଇ ବିଜୁଳି କହଇ ବଚନ

ଯେ ମାରିବ ତୋତେ ସେ ଅଛି ଗୋପଭୁବନ

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଚିତ୍ରରେ ଲେଖାଅଛି ହୋଇ

କୃଷ୍ଣ ଆସିବା ଦେଖି ସନ୍ତାପୀ ହେଲେ ରାଈ ।

କାଳିନ୍ଦୀ ପାଖେ ଅକ୍ରୂର କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

ଅକ୍ରୂର ମଧୁବନରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ।

ମଧୁବନରେ ଅକ୍ରୂର ରଖି ଗୋପାଳଙ୍କୁ

ଆସିଅଛି କହିବାକୁ ବାରତା କଂସକୁ ।

ପୁଣି ସେ ଦେଖିଲା ଗୋପ ବୃନ୍ଦା ହତଜ୍ଞାନ

ଦେଖିଲା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରୁଛନ୍ତି ଯୋଗଧ୍ୟାନ ।

ପୁଣି ଦେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି ଉଚ୍ଚାରିଲେ

ବୃନ୍ଦାବତୀକୁ ସଚେତ ଇନ୍ଦ୍ର କରାଇଲେ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଅକ୍ରୂର କେଶ କଂସ ଧରି

ମାରିବ ବୋଲି ଝମକେ କଂସ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ସେ କଂସ ଅକ୍ରୂରକୁ ନେଇ

ଅନ୍ତଃପୁର ମଧ୍ୟେ ସେହୁ ବସାଇ କହ୍ନାଇ ।

ପୁଣି ସେ ହେତି ପ୍ରହେତି କଂସ ପାଦତଳେ

ବିନୟ ହୋଇଣ ସେହୁ କହନ୍ତି ବିକଳେ ।

ପୁଣି ଦେଖ କଂସ ଉଗ୍ରସେନ ଚାରଗଣ

ଅଦୋଷରେ ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ସେ ଚାରି ବ୍ରାହ୍ମଣ ।

ଦେଖିଲା ମଧୁପୁରରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଶିଲେ

ଚାପୋଡ଼େ ମାରି ରଜକ ମୁଣ୍ଡ ଛିଡ଼ାଇଲେ ।

ପୁଣି ମଧୁପୁର ଦାଣ୍ଡେ କରନ୍ତି ଗମନ

ଭାବବତୀ ପୁତ୍ରକୁ ସେ ଦେଲେ ଜୀବଦାନ ।

ଶୁଣି ସେ କୁବୁଜା ଗନ୍ଧ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଲେପିଲା

କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତ ଲାଗି ସେହି ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲା ।

ପୁଣି ତେଜବତୀକି ଯେ ଦେଲେ ଜୀବଦାନ

ଦେଖିଲା ସୁଦାମ ଫୁଲେ କରି ଆଭରଣ ।

ପୁଣି ଚିତ୍ରପଟ କଂସ ଦେଖିଲା ନୟନ

ପ୍ରିୟବତୀ ପତି ପୁତ୍ର ପାଇଲେ ଜୀବନ ।

ଚିତ୍ରପଟକୁ ଦେଖିଣ ପୁଣି ରାୟେ କଂସ

ଧନୁ ବେନି ଖଣ୍ଡ କରି ଭାଙ୍ଗେ ପୀତବାସ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଦ୍ଵାରରେ କୁବଳୟା ମାରି

ଚାଣୁର ମୁଷ୍ଟିକ ଦୁହେଁ ପଡ଼ିଛନ୍ତି ମରି ।

ପୁଣି ସେ ଦେଖିଲା ରଙ୍ଗସଭା ତଳେ ହରି

ଗୋପାଳ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଛନ୍ତି ବିଜେକରି ।

ପୁଣି ସେ ଦେଖିଲା କଂସ ଜଗତି ଉପରୁ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଲା ପିଣ୍ଡରୁ ।

ପୁଣି ଦେଖିଲା ଭୂମିରେ କଂସ ଅଛି ପଡ଼ି

କରୁଛନ୍ତି ବୋଧ ମାଈଁମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀହରି ।

ମଧୁପୁରେ ଉଗ୍ରସେନ ହୋଇଛି ରାଜନ

ପୁଣି ସେ ଦେଖିଲା ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଙ୍କ ନନ୍ଦନ ।

ଦେଖିଲା ଡିମ୍ବକ ମଲେ ମାଲ ଅଷ୍ଟସୁତେ

ଚିତ୍ରପଟେ ଦେଖି ଏହା ବିଚାରଇ ଚିତ୍ତେ ।

ଚିତ୍ରପଟ ଦେଖି କଂସ କରଇ ବିଚାର

ଦେଖିଲା କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତରେ ମୃତ୍ୟୁ ଅଛି ମୋର ।

ମୋ ଇଷ୍ଟଦେବତା ମୋତେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେଦେଖାଇ

ଦୁର୍ଗା ସ୍ଵର୍ଗ ଗଲେ ମୋତେ ଯାହା ଯାହା କହି

ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହସ୍ତରେ ମରିବୁ

ସୋଦର ଭଣଜା ତୋର ବିଶ୍ୱାସ ନଯିବୁ ।

ଏ ଚିତ୍ରପଟ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେବୀ ଯେ ବିହିଲେ

ମୋ ମୃତ୍ୟୁ ଯହିଁରେ ଅଛି ତାହା ଦେଖାଇଲେ ।

ବଂଶ ମୋର ନାଶଯିବ ଲେଖାଅଛି ତହିଁ

ଦେବୀ ଆଜ୍ଞାକୁ କେମନ୍ତେ ମିଛ କରିବଇଁ ।

ଦିଗବିଜେବେଳେତୋଷେଦେବୀ ଦେଲେବର

ତୁ ଜିଣିବୁ ବୋଲି ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ତିନିପୁର ।

ଦେବୀଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ନୋହିଲା ମେଣ୍ଟନ

ଏବେ ସେହି ଦେବୀ ଦେଖିଦେଲେ ମୋ ମରଣ

ଏହିପରି କଂସ ରାଜା ମନରେ ଭାବିଲା

ପୁଣି ସେ ଚିତ୍ରପଟକୁ ନିରେଖି ଦେଖିଲା ।

ଯହିଁରେ ଦେଖିଲା ସେହି ଦେବକୀର ସୁତ

ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କଂସକୁ ଯେ କରୁଛନ୍ତି ହତ ।

ବିସ୍ମୟ ହୋଇଣ ଚିତ୍ରପଟକୁ ରଖିଲା

ତତକ୍ଷଣେ ଅନ୍ତପୁରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ମଣୋହିରେ ବସି ସେହୁ କରଇ ବିଚାର

ନ ରୁଚଇ ଅନ୍ନ ତହୁଁ ହୋଇଲା ବାହାର ।

ପୁଣି ରତ୍ନ ପଲଙ୍କରେ ପହୁଡ଼ିଲା ଯାଇଁ

ତହିଁ ଛଟପଟ ହୁଏ ନିଦ୍ରା ନ ହୁଅଇ ।

କେବଳ ମନ ତାହାର କୃଷ୍ଣ ମାରିବାରେ

ବାହାରକୁ ଯାଇ ପୁଣି ପଶଇ ଭିତରେ ।

ଏହିପରି ଭାବେ କଂସ ହୁଅଇ ଅସ୍ଥିର

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କହଇ ନାହିଁ ତୋ ନିସ୍ତାର ।

ପରୀକ୍ଷ କହନ୍ତି ଶୁଣ ଆହେ ବ୍ରହ୍ମପତି

ମଥୁରାକୁ ଯାଇ କୃଷ୍ଣ କଲେ କେଉଁ ରୀତି ।

ଶୁଣ ଶୁକ ମୁନିବର କହନ୍ତି ବଚନ

ଭାଗବତ ବାଣୀ ହରିବଂଶ ଏ ପୁରାଣ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ବୃଦ୍ଧ ଗୋପାଳମାନଙ୍କୁ

ନନ୍ଦ ସଙ୍ଗେ ଯିବ ତୁମ୍ଭେ ମଥୁରାପୁରକୁ ।

ମଧୁପୁର ଯାଇଁ ଆମ୍ଭେ ଏକ୍ଷଣି ଦେଖିବୁ

ଗୋପାଳଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଆମ୍ଭେ ଏକ୍ଷଣି ଫେରିବୁ ।

ଏତେ ବୋଲି ଗୋପାଳଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଧରି

ଧୀରେ ଧୀରେ କଲେବିଜେ ଦେବ ଦଇତ୍ୟାରୀ

ବାଜଣା ବଜାନ୍ତି ନାନା ରଙ୍ଗେ ଆନନ୍ଦରେ

ମତ୍ତଭରେ ନାଚି ବଂଶୀ ବଜାନ୍ତି ସୁସ୍ୱରେ ।

ରଙ୍ଗଗଜା ଡାଳ ସେହୁଶିରେ ଖୋସିଛନ୍ତି

ହରି ହରି ବୋଲି ସେହୁ ଆନନ୍ଦେ ନାଚନ୍ତି ।

ରାମତାଳି ସଙ୍ଗେ ଶଙ୍ଗା ବୀର ତୂରୀ ନାଦ

ବୀଣା ରବ କାହାଳୀରେ ହୁଏ ସିଂହନାଦ ।

କରତାଳି ବଜାନ୍ତି ସେ ଶୁଭେ କିଣି କିଣି

ବାଦ୍ୟର ଶବଦେ କମ୍ପୁଅଛି ପୁର ତିନି ।

ଆନନ୍ଦେ ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡେ କରନ୍ତି ଗମନ

ନୂପୁର ଶବଦ କମ୍ପେ ମଥୁରା ଭୁବନ ।

କଟିରେ କିଙ୍କିଣୀ ତହିଁ ମଧୁରେ ବାଜଇ

କୃଷ୍ଣ ମନ୍ଦହାସ ମଧୁପୁରକୁ ମୋହଇ ।

ନୃସିଂହ ରୂପକୁ ସେହି ରାମ ଛନ୍ତି ଧରି

ସେ ନୃସିଂହ ରୂପ ଦେଖି କମ୍ପେ ବସୁନ୍ଧରୀ ।

ମଧୁପୁର ଦେଖି କୃଷ୍ଣ କହନ୍ତିରେ କଂସ

ଭୋଗକରି ନ ପାରିଲୁ ବୃଥା ଗଲୁ ନାଶ ।

ଏ ମଧୁପୁରକୁ ତୁହି ନୋହୁ ଆରେ ଯୋଗ୍ୟ

ଏ ପୁର କରିବ ଆରେ ଉଗ୍ରସେନ ଭୋଗ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି କୃଷ୍ଣ କଲେ ନୃତ୍ୟଗୀତ

ନଗରର ନାରୀମାନେ ଧାଇଁଲେ ସମସ୍ତ ।

ରୁଣ୍ଡ ହୋଇକରି ଦେଖୁଛନ୍ତି ସର୍ବ ନାରୀ

କେ ବୋଲଇ ବେଗେ ଚାଲ ଦେଖିବା ଶ୍ରୀହରି

ଏହି ସମୟେ ରଜକ ରାଜାର ବସନ

ଭାରବହି ରାଜଦାଣ୍ଡେ କରଇ ଗମନ ।

ରଜକକୁ ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ମନେ ବିଚାରିଲେ

କାହାର ବସନ ଏହୁ ନେଉଛୁ ବୋଇଲେ ।

ତାକୁ ଦେଖି କୃଷ୍ଣ ଡାକଦ୍ୟନ୍ତି ଆସବୋଲି

ନଶୁଣି ରଜକ ସୁଖେ ଯାଉଅଛି ଚାଲି ।

ପୁଣି କୃଷ୍ଣ ଡାକଦ୍ୟନ୍ତି ଆଣ ହେ ବସନ

ଶୁଣି କ୍ରୋଧରେ ରଜକ କହଇ ବଚନ ।

ଗୋପବୋଲି ମଧୁପୁର ଭାବିଛ ଗୋପାଳେ

କିମ୍ପା ଡାକ ତୁମ୍ଭେ ଭୟ ନାହିଁକି ମନରେ ।

ରାଜା ଲାଗି ମୁହିଁ ନିତି ବାସ ପଖାଳଇ

ରାଜାଙ୍କ ଛାମୁରେ ନେଇ ନିତି ମୁଁ ଦିଅଇ ।

ରଜକ ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି କହ୍ନାଇ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ବସନ ଖଣ୍ଡେ ଦେଇଯାଅ ତୁହି ।

ଧନୁଉତ୍ସବ ଯାତ୍ରା ଆମ୍ଭେ ଦେଖିବାର ପାଇଁ

କଂସମାମୁଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ଆଣିଛି ଡକାଇ ।

ଶୁଣି ରଜକ କ୍ରୋଧରେ ବୋଲଇ ବଚନ

ସବୁ ଜାତିରୁ ଗଉଡ଼ ଜାତି ଅଟେ ହୀନ ।

ନୀଚ ଜାତିଙ୍କର ଭାର ବୁହାରେ ଗଉଡ଼

କଟୁବାଣୀ କହ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବଡ଼ ରାଢ଼ ।

ଖୁଡ଼ୀ ମାଈଁ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ନକରି ବିଚାର

ବଡ଼ଘର ଝିଅବୋହୂ ବଳାତ୍କାରେ ହର ।

ଏତ ଗୋପପୁର ନୁହେଁ ଶୁଣ ନନ୍ଦସୁତ

ଯେତେ ଦୂତ ପେଶିଲା ତୁ ସବୁକଲୁ ହତ ।

ସେହିକଥା ମନେରଖ ଆଣିଅଛି ଧରି

ବିଚାରିଛୁ କି ଗୋପକୁ ସତେ ଯିବୁ ଫେରି ।

ରଜକ ବଚନେ କୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଉତ୍ତର

ବୋଲନ୍ତି ରଜକ ଛାଡ଼ି ଗୁମାନ ତୋହର ।

ଦେବକୀ ସୁତ ମୁଁ ଅଟେ ଭଣଜା ରାଜାର

ଅକ୍ରୂରକୁ ପେଶି ଆଣିଅଛି ମଧୁପୁର ।

ଆମ୍ଭପାଇଁ ଧନୁଯାତ୍ରା ମାମୁଁ ଅଛି କରି

ଆମ୍ଭେ ସିନା ଭୋଗ କରିବୁରେ ମଧୁପୁରୀ ।

ମନରୁ ଛାଡ଼ ତୋହର ଯେତେକ ଗାରିମା

ନ ବିଚାରି ମନେ କିଛି ଦିଅ ବାସ ସିନା ।

ତୁଯାଇ ମାମୁଁ ଆଗରେ କହ ଯା ମୋହର

ବୋଲିବୁ ବସନ ନେଲେ ଭଣଜା ତୁମ୍ଭର ।

ମାମୁଁ ଶୁଣିକରି ଶାଢ଼ୀ ବଳା ତୋତେ ଦେବେ

ଏବେ ମାମୁଁ ବାସଦେଇ କହି ତାଙ୍କଠାବେ ।

କୃଷ୍ଣ ବଚନେ ରଜକ କ୍ରୋଧଭର ହେଲା

ରେ ଗଉଡ଼ ମୂଢ଼ ବାଇ ହୋଇଲବୋଇଲା ।

ଆକାଶରେ ଚାନ୍ଦ କିରେ ଧରି ଲୋଡ଼ି କର

ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପଦ ଭୋଗ କରରେ ମଞ୍ଚର ।

ରାଜାର ବସନ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଇଚ୍ଛାକର

ଭୟ ନକରି ଗରବ ହୃଦୟରେ ଧର ।

ମୂର୍ଖ ଅଟ ଗଉଡ଼ରେ ବିଚାର ନ କର

ରାଜାର ବସନ ତୁମ୍ଭେ ପିନ୍ଧି ମନେକର ।

ଶ୍ୱାନ ହୋଇକରି ସୁଧା କରିବରେ ପାନ

ରାଜା ବାସ ପିନ୍ଧିବାକୁ ବିଚାରିଛି ମନ ।

ଶାକର ମୁଖେ ପାଚିଲା କଦଳୀର ଫଳ

ମର୍କଟ ଗଳାରେ କି ସୁନ୍ଦର ମୋତିମାଳ ।

ତୁମ୍ଭ ଶରୀରକୁ ପୁଣି ମୋତିମାଳ ବାସ

ପଳାଅ ଗଉଡ଼େ ଯେବେ ପ୍ରାଣେ ଅଛି ଆଶ ।

ରଜକ କଟୁ ବଚନେ କ୍ରୋଧ ହଳଧର

ରେ ରେକାର କରି ସେହୁ ଧଇଲେ ମୂଷଳ ।

ରାମଙ୍କୁ ଦେଖି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗଲେ ଆଗ ହୋଇ

ଚାପୋଡ଼େ ମାଇଲା ରଜକକୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଛାଡ଼ିଲା ପିଣ୍ଡରୁ ପ୍ରାଣ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲା

ତକ୍ଷଣେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗେ ସେହୁ ଲୀନ ହେଲା ।

ବିଷ୍ଣୁ ଲୋକେ ପୁଷ୍ପରଥେ ରଜକକୁ ନେଇ

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରରେ ବିଷ୍ଣୁ ଲୋକରେ ବସାଇ ।

ଯାହାକୁ ସେହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରୁଣା କରନ୍ତି

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରରେ ବିଷ୍ଣୁପାଦ ସେ ଲଭନ୍ତି ।

ଯାହାକୁ କହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ କ୍ରୋଧେ ପ୍ରାଣନାଶ

ସେ ପାଦ ଲଭି ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ କରେ ବାସ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମହିମା କେହୁ କରିବ ବଖାଣି

ଯେ କୃଷ୍ଣ ମହିମା ଦେବେ ନ ପାରନ୍ତି ଜାଣି ।

ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାକଭୋଗ ବସନ କାଢ଼ିଲେ

ବେନିଭାଇ ବାଛି ବାଛି ତହିଁରୁ ପିନ୍ଧିଲେ ।

ରାମଙ୍କ ଅଙ୍ଗକୁ ଶୋଭା ଦିଶେ ଯେଉଁ ବାସ

ବାଛିଣ ପିନ୍ଧିଲେ ରାମ ହୋଇଣ ହରଷ ।

ସୁବଳ ସୁଦାମ ଥିଲେ ଯେତେ ଗୋପପୁରେ

ସମସ୍ତେ ବାଛିଲେ ବାସ ଯୋଡ଼ାଏ ଯୋଡ଼ାଏ

ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ନୃପତି ବାସକୁ ପିନ୍ଧିଲେ

ହରଷ ହୋଇଣ ମଧୁଦାଣ୍ଡେ ଚଳିଗଲେ ।

ରଜକୁ ମାରିବା ଦେଖି ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକମାନେ

ଭୟେ ପଳାଇ ସମସ୍ତେ ଗଲେ ଏଣେତେଣେ

ଦେଖି ମଧୁ ନରନାରୀ ମନରେ ଚକିତ

କେ ବୋଲଇ ଦେଖିବା ଗୋ ଚାଲ ନନ୍ଦସୁତ

ଧାଇଁଣ ହୋଇଲେ ଅସମ୍ଭାଳ ନାରୀମାନେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ସେମାନେ

କେ ନାରୀ ରନ୍ଧନ ନିଜ ଘରେ କରୁଥିଲା

ଗୋପ ବାଜଣା ତାହାର କର୍ଣ୍ଣକୁ ଶୁଭିଲା ।

ତଳେ ପକାଇ ବାଳକ ଗଲା କୃଷ୍ଣ ଦେଖି

ଦେଖି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପିଛାଡ଼ି ନ ପାରିଲା ଆଖି ।

ମଥୁରାଦାଣ୍ଡରେ ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

ମୋହନ ରୂପ ସେ ଦେଖି ମୋହିତ ହୋଇଲା

ବିଚାରଇ ଏ ରୂପ ମୁଁ କେବେ ଦେଖି ନାହିଁ

ସାକ୍ଷାତେ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଏହି ଛନ୍ତି ଜାତହୋଇ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ତାର ଭ୍ରମ ହେଲା ଚିତ୍ତ

ଭାବବତୀ ଶରୀରରୁ ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଜାତ ।

ବେନି ନୟନରୁ ତାର ବହେ ଅଶ୍ରୁଧାର

ଭାବଭରେ କମ୍ପମାନ ହୋଇଲା ଶରୀର ।

ହୃଦ ମଧ୍ୟେ କୃଷ୍ଣପାଦ ଧ୍ୟାନ କରୁଅଛି

କୃଷ୍ଣନାମ ବିନୁ ତାକୁ ନ ଶୁଭଇ କିଛି ।

ଯେବଣ ପୁତ୍ରକୁ ସେହି ଛାଡ଼ି ଆସିଥିଲା

ସେବାଳକ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଚୁଲ୍ଲୀରେ ପଡ଼ିଲା ।

ଅନଳର କୋପାନଳେ ହୋଇଲା ଦେହନ

ଫାଟିଗଲା ଅଙ୍ଗ ତାର ଦିଶିଲା ବିବର୍ଣ୍ଣ ।

ମସ୍ତକର କେଶ ଯେତେ ସବୁଗଲା ପୋଡ଼ି

ହାଡ଼ରୁ ମାଉଁସ ତାର ପଡ଼ିଲାକି ଝଡ଼ି ।

ପିଣ୍ଡରୁ ଶୀଘ୍ରତାହାର ଛାଡ଼ିଲା ଜୀବନ

ନାହାନ୍ତି ଗୃହରେ କେହି ହୋଇଅଛି ଶୂନ୍ୟ ।

ଯହିଁ କୃଷ୍ଣ ରହିଛନ୍ତି ସର୍ବେ ଛନ୍ତି ତହିଁ

ମନରେ ଭାବବତୀର ସ୍ୱାମୀ ବିଚାରଇ ।

ପୁତ୍ରକୁ ଆଣିଣ ମୁହିଁ ଦେଖାଇବି ନାଟ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାଟ ଦେଖିଣ ହୋଇବ ଉଚ୍ଚାଟ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ଘରେ ବହନ ଆସିଲା

ନଦେଖି ଭାବବତୀର ଘରେ ସେ ପଶିଲା ।

ଡାକିଲା ଭାବବତୀ ଗୋ ଆସ ବେଗକରି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାଟ ଦେଖିବୁ ପୁତ୍ର ଆସ ଧରି ।

ଭାବବତୀର ନାମ ସେ ଉଚ୍ଚରେ ଡାକିଲା

ତାହାକୁ ନଦେଖି ସେହୁ ବହନ ଫେରିଲା ।

ବିଚାରଇ ସେ ବାଳୁତ ପୁତ୍ର ସଙ୍ଗେ ଧରି

ଯାଉଛି ଗଉଡ଼ ନାଟ ଦେଖି ସଧ କରି ।

ଶାଶୁ ଶ୍ଵଶୁର ଥାଆନ୍ତେ ଯେବେ ଘରେ ରହି

ଯାତ୍ରା ଉତ୍ସବ ନାଟ ସେ ଦେଖନ୍ତା ବା କାହିଁ ।

କୁଳ ହୁଆସୁଣୀ ଘରୁ ହୋଇଲା ବାହାର

ଆପଣାର ନେଇଗଲା ବାଳୁତ କୁମର ।

ଆଜି ଏହାଙ୍କୁ ଘରେ ରଖିବି ମୁଁ ନାହିଁ

ଧାଈ ରଖି ପୁତ୍ରକୁ ମୁଁ ଏବେ ପାଳିବଇଁ ।

ବାପଘରକୁ ତାହାର ଏବେ ମୁଁ ଛାଡ଼ିବି

ତାହାର ମାତା ପିତାକୁ ଏମାନ କହିବି ।

ବୋଲିବି ହୋଇଲା ତୋର ଝିଅ ଦୋଚାରିଣୀ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଦେଖିଲି ତେଣୁ ଛାଡ଼ିଲି ମୁଁ ଆଣି ।

ତୋ ଘରେ ତୋ ଝିଅ ଆଜ ଦିନରୁ ରହିଲା

ଯହୁଁ ପରପୁରୁଷରେ ତା ମନ ବଳିଲା ।

ପର ପୁରୁଷରେ ସେହୁ କରୁ ଘରଦ୍ଵାର

ଆମ୍ଭ ପିତୃଦେବଠାରୁ ହୋଇଲା ଅନ୍ତର ।

ତୋର ଝିଅରେ ମୋହର କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ଆଉ

ପାଇଲୁ ତୋ ଝିଅକୁ ତୁ ରଖ ଗୋ ଆଜହୁଁ ।

ଏକା ପୁତ୍ରକୁ ଗୋ ମୋର ପାଳିବି ମୁଁ ନେଇ

କୁଳଗୋତ୍ର ଦେଖି ହୋଇବି ମୁଁ ଯାଇ ।

ଏହା ବିଚାରି ବିଚାରି ଗଲା କୃଷ୍ଣ ପାଶ

ଯହିଁ ଭାଗବତୀ ଥିଲା ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ ।

ଦେଖିଲା ଭାବବତୀର କୋଳେ ପୁତ୍ର ନାହିଁ

ମଧୁନାରୀ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଅଛି ଉଭାହୋଇ ।

କାହାକୁ ନ କହି କିଛି ଫେରିଲା ସେ ଘର

ଘରେ ପଶି ନ ଦେଖିଲା ବାଳୁତ କୁମର ।

ପୁଣି କୃଷ୍ଣ ଥିଲାଠାରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା

ସକଳ ଯୁବତୀଙ୍କର କୋଳରେ ଦେଖିଲା ।

ନଦେଖି ପୁତ୍ରକୁ ତାର ଗୃହକୁ ଆସିଲା

ଗମ୍ଭୀର ଘରକୁ ଯାଇ ସମସ୍ତ ଖୋଜିଲା ।

ନଦେଖି ପୁତ୍ରକୁ ସେହି ମନେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ

ରୋଷାଇ ଘରକୁ ପଦ୍ମନିଧି ଦେଲା ଚାହିଁ ।

ଦେଖିଲା ଚୁଲୀର ଦ୍ଵାରେ ପଡ଼ିଛି ନନ୍ଦନ

ଧାଇଁ କୋଳକରି ସେହୁ କରଇ ରୋଦନ ।

ଦେଖିଲା ପୁତ୍ରର ଦେହ ଯାଇଅଛି ଜଳି

ପିଣ୍ଡରେ ଜୀବନ ନାହିଁ ପଡ଼ିଅଛି ଢଳି ।

ହା ପୁତ୍ର ବୋଲିଣ ସେହୁ କରଇ ରୋଦନ

ପଡ଼ୋଶୀ ନାରୀଏ ଶୁଣି ତାହାର କ୍ରନ୍ଦନ ।

ପଦ୍ମନ ଘରକୁ ଆସି ଦେଖିଲେ ବାଳୁତ

ଅଙ୍ଗ ଜଳି ମୃତ୍ୟୁମୁଖେ ହୋଇଛି ତପତ ।

ପଡ଼ୋଶୀ ନାରୀଏ ଦେଖି ବିକଳ ହୋଇଲେ

ଭାବବତୀ ହେତୁପୁତ୍ର ମଲା ଗୋ ବୋଇଲେ ।

ଦେଖିଗଲା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସେ ପୁତ୍ର ଛାଡ଼ିକରି

ତେଣୁ ଚୂଲୀପରେ ପୁତ୍ରମଲା ତାର ପଡ଼ି ।

ଅଜ୍ଞାନ ଅଟଇ ସେହି ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ

ଜନ ପବନ ଅନଳ ତା ପକ୍ଷେ ସମାନ ।

ଦେଖ ଭାବବତୀ କେଡ଼େ ମନ୍ଦକୃତ କଲା

କୃଷ୍ଣ ଦେଖି ଗଲା କିମ୍ପା ପୁତ୍ରକୁ ନନେଲା ।

କୃଷ୍ଣ ଦେଖିବାରେ ମନ କଲା ଭାବବତୀ

ଗୋଟିକ ନନ୍ଦନ ମଲା ସରିଲା ସମ୍ପତ୍ତି ।

ବିକଳେ ପଦ୍ମନ ବୋଲେ ଶୁଣ ଆଗୋ ମାଏ

ଜଗିଥା ପୁତ୍ରକୁ ମୋର ମୁଁ ଆସିବା ଯାଏ ।

ଭାବବତୀକୁ ମୁଁ ମଧୁଦାଣ୍ଡରୁ ଆଣିବି

ଯମପୁରେ ତାକୁ ପୁତ୍ର ସଙ୍ଗତେ ପେଶିବି ।

ଏତେ କହି କୃଷ୍ଣ ଥିବା ସ୍ଥାନେ ଗଲା ଚଳି

ଦୂରୁ ଦେଖି ପତ୍ନୀକୁ ସେ କ୍ରୋଧେ ଦେଲା ଗାଳି

ଛାଟ ଦେଖାଇ ବହୁତ ଗର୍ଜ୍ଜନ କରଇ

ପୁତ୍ରକୁ ଘେନିଣ ଆଜ ସ୍ଵର୍ଗ ଯିବୁ ତୁହି ।

ତୋର ଯୋଗୁ ପୁତ୍ର ମୋର ଆଜ ନାଶଗଲା

ତୁମ୍ଭେ ନାରୀମାନେ ବାଟ ଛାଡ଼ ଗୋ ବୋଇଲା

ଭାଇବୋହୂ ତାହାର ଯେ ଥିଲା ତହିଁ ରହି

ଦେଖି ତାହାର ଭିତରେ ନପାରିଲା ଯାଇ ।

ଶୁଣି ନାରୀମାନେ ଭାବବତୀକୁ ଆବୋରି

ଚାଲ ଚାଲ ଭାବବତୀ ଯିବା ତୋର ପୁରୀ ।

ପୁତ୍ର ତ ତୋହର ପୋଡ଼ିଗଲା ଗୋ ସୁନ୍ଦରୀ

ନ ଶୁଣଇ ଭାବବତୀ ବଚନ କାହାରି ।

କୃଷ୍ଣପାଦେ ମନଦେଇ ହୋଇଅଛି ଭୋଳ

ବେନି ନୟନରୁ ବହିଯାଏ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

କେ ବୋଲଇ ପୁତ୍ର ତାର ମରିବାର ଶୁଣି

କାନ୍ଦଇ ବିକଳେ ସେତ ଶୁଣେନା କା ବାଣୀ ।

କେ ବୋଲେ କଥାଏ ମୋର ଶୁଣ ସର୍ବସହୀ

କୃଷ୍ଣ ଭାବେ ଭାବବତୀ ଅଛି ଭୋଳ ହୋଇ ।

କେ ବୋଲେ ମନକୁ ମୋର ଏହା ନ ଆସଇ

କେ ବୋଲେ କା ମନକଥା କେ ଜାଣିଛି ସହୀ ।

କେ ବୋଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଶେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲା

ମୁଖ ଚାହିଁ ଭୋଳ ହୋଇ ପୁତ୍ର ପାଶୋରିଲା ।

କେ ବୋଲେ ପୁତ୍ରକୁ ଚାଲ ଦେଖିବୁରେ ସହୀ

ସ୍ଵାମୀର ଦଣ୍ଡକୁ ଭୟ କରୁ କାହିଁପାଇଁ ।

ପୁଣି ପୁତ୍ର ହେବ ତୋର ବୟସ ନବୀନ

ହୋଇଥିଲା ବାରବର୍ଷେ ତୋହର ନନ୍ଦନ ।

ଚାଲ ଯିବା ସଖୀ ତୁରେ ନ ହୁଅ ବିକଳ

ଏମନ୍ତ କହି ସକଳେ ତହିଁ ହେଲେ ଠୁଳ ।

ଦେଖିଲେ ଭାବବତୀର ନାହିଁ ଚଇତନ

ଦେଖି ସକଳ ନାୟିକା ବିଚାରନ୍ତି ମନ ।

କେ ବୋଲେ ପୁତ୍ର ଚିନ୍ତାରେ ହୋଇଛି ଏସନ

କେ ବୋଲେ ପତିକି ଡରି ହେଲା ଅଚେତନ

କେହି କହେ ମାତା ପୁତ୍ର ଏକାଦିନେ ମଲେ

କେ ବୋଇଲା ଏହା ସେହୁ ମାଗି ଆସିଥିଲେ ।

କେ ମୁଖରେ ଜଳ ସିଞ୍ଚି କର୍ଣ୍ଣରେ ଫୁଙ୍କିଲା

ଉଠ ଉଠ ଭାବବତୀ ବୋଲି ଡାକଦେଲା ।

ଭାବବତୀ କୃଷ୍ଣପାଦେ ହୃଦେ ଧ୍ୟାନ କରି

କାନ୍ଦଇ ଆକୁଳ ହୋଇ ନେତ୍ରୁ ବହେ ବାରି ।

ଦେଖି ମଧୁନାରୀମାନେ କଲେ ଆଲିଙ୍ଗନ

କୃଷ୍ଣ ଭାବେ ଭାବବତୀ କରଇ ରୋଦନ ।

ମହା କୋଳାହଳ ଧ୍ୱନି ଉଠିଲା ସେଠାରେ

ସ୍ଥକିତ ହୋଇଣ ତହିଁ ରହିଲେ ଗୋପାଳେ ।

ତାହା ଶୁଣି କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ପଚାରନ୍ତି ମନ

ଭାବଗ୍ରାହୀ ନାଥ ସଦା ଭାବରେ ବନ୍ଧନ ।

ଭାବବତୀ ଭାବେ ଭୋଳ ଜାଣିଲେ ଶ୍ରୀହରି

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲେ ଯହିଁ ରୁଣ୍ଡ ସର୍ବନାରୀ ।

ବୋଇଲେ ସର୍ବେ କିମ୍ପାଇଁ ହୋଇଅଛ ଠୁଳ

କିମ୍ପାଇଁ ତୁମ୍ଭର ନେତ୍ରୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ।

କିମ୍ପାଇଁ ଯୁବତୀ ଏକ ମୂର୍ଚ୍ଛାଗତ ଏଥି

କିଏବା ବିହିଲା ଦଣ୍ଡ କହ ଗୋ ଝଟତି ।

କି ରୋଗ ଏହାର ଅବା ଥିଲା ବାଲ୍ୟକାଳୁ

କହଗୋ ସଂଶୟ ଯାଉ ଆମ୍ଭର ମନରୁ ।

ଶୁଣି ମଧୁନାରୀମାନେ କହନ୍ତି ବିଚାରି

ବୋଇଲା ହେ କୃଷ୍ଣ ଏହା ପୁତ୍ର ଗଲା ମରି ।

ଦେଖିବାକୁ ଭାବବତୀ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆସିଲା

ଅଜ୍ଞାନ ପୁତ୍ର ଚୁଲ୍ଲୀରେ ପଡ଼ି ତାର ମଲା ।

ଭାବବତୀ ଶୁଣି ତାହା ହେଲା ଅଚେତନ

ଯେତେହେଁ ଡାକିଲେ କେଭେ ନ କହେ ବଚନ

କେବଳ ବହୁଛି ବେନି ନେତ୍ରୁ ଅଶ୍ରୁଧାର

ଶୋକଭରେ ଅଙ୍ଗ ତାର ହୁଏ ଥରହର ।

ଶୁଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ ଭାବବତୀ ପାଶେ ଗଲେ

କରୁଣା ନୟନେ ଦେବ ତାହାଙ୍କୁ ଚାହିଁଲେ ।

ମଥୁରା ନାରୀଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ଯାହା ମୁଁ କହୁଛି ତୁମ୍ଭେ ମନଦେଇ ଶୁଣ ।

ଯେବେ ଗୋ ଏହାର ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ନିଧନ

ପୁତ୍ରମଲା ବୋଲି ଯେବେ କରୁଛି ରୋଦନ ।

ମଲା ପୁତ୍ର କାହିଁ ଆଉ ପାଇବ ଜୀବନ

ଅକାରଣେ ଭାବବତୀ କରୁଛି ରୋଦନ ।

ତୁମ୍ଭେ ମଧ୍ୟ ନାରୀମାନେ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ବଞ୍ଚିବ ନାହିଁ ଏ ପୁତ୍ର କହୁଛି ପ୍ରମାଣ ।

ଏ ଭାବବତୀ ବହୁତ ପୁତ୍ର ପ୍ରସବିବ

ଯେଉଁ ପୁତ୍ର ମଲା ଆଉ ତାକୁ ନ ପାଇବ ।

ଯେବେ ଭାବବତୀ ମୋର ଭାବେ ଚିତ୍ତଦେଇ

କାନ୍ଦୁଥିବ ମୋ ପାଦକୁ ହୃଦମଧ୍ୟେ ଧ୍ୟାୟି ।

ନୋହିବ ତାହାର ପୁତ୍ର କଦାଚ ନିଧନ

ତୁମ୍ଭେ ସର୍ବନାରୀମାନେ ଶୁଣ ମୋ ବଚନ ।

ଘରକୁ ନିଅ ତାହାର ଦେଖୁପୁତ୍ର ମୁଖ

ମୋତେ ଦେଖିକାହିଁକି ସେ ହୋଇବ ନିରେଖ ।

ମୋତେ ଦେଖି ଯେବେ ଆସିଥିଲା ଭାବବତୀ

ତାର ପୁତ୍ର ମଲେ ମୋର ହୋଇବ ଅକୀର୍ତ୍ତି

ମାମୁଁ ଶୁଣିଲେ ବହିବେ ମୋହଠାରେ ରୋଷ

ଦେଖୁଛତ ତୁମ୍ଭେମାନେ ନାହିଁ ମୋର ଦୋଷ ।

ତୁମ୍ଭେ ଗୋ ଭାବବତୀକି ସଙ୍ଗେ ଘେନିଯାଅ

ଘରକୁ ନେଇ ତାହାର ପୁତ୍ରକୁ ଦେଖାଅ ।

ସ୍ଵାମୀକି ଏହାର ତୁମ୍ଭେ ବୁଝାଇ କହିବ

ଶୋଚନା କରିଲେ ପୁତ୍ର ଫେରିକି ଆସିବ ।

ପୁତ୍ର କଷ୍ଟଦିଏ ବଡ଼ ମାତାକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ମାତାର ହୃଦୟ ପୁତ୍ରକଷ୍ଟ କରେ ଚୂନା ।

ପୁତ୍ରର ଶୋକରେ ମାତା ତେଜଇ ଜୀବନ

ଜୀବନ ପଛକେ ଯାଏ ନ ଦେଖେ ନନ୍ଦନ ।

ଏତେ ବୋଲି କୃଷ୍ଣ ଭାବବତୀ କର ଧରି

ବୋଇଲେ ଭାବବତୀ ଗୋ ଯାଅ ନିଜପୁରୀ ।

ଏମନ୍ତ ସକଳ ନାରୀ ଭାବବତୀ ଧରି

ଧୀରେ ଧୀରେ ପ୍ରବେଶିଲେ ଯାଇ ତାର ପୁରୀ

ପଛେ ଭାବବତୀ ସ୍ଵାମୀ କରଇ ଗମନ

ବିଚାରଇ ଗଉଡ଼େ କି କଲେ ମନ୍ଦକର୍ମ ।

ଗଉଡ଼ଙ୍କ ହେତୁରୁ ମୋ ପୁତ୍ର ନାଶଗଲା

ଏବେ ମୋର କୁଳଗୋତ୍ର ସବୁ ନାଶଗଲା ।

ମୋ ଆଗରେ ଭାବବତୀ କର ସେ ଧଇଲେ

ମଧୁପୁର ନାରୀମାନେ ସର୍ବେ ତହିଁ ଥିଲେ ।

ଏବେ ମୋତେ ନିନ୍ଦାଭାଷା ସକଳେ କହିବେ

ତୋ ନାରୀହସ୍ତ ଗୋପାଳ ଧଇଲେ ଗରବେ

ଏମନ୍ତ ଭାବବତୀର ସ୍ୱାମୀ ମନେ କଲା

ନିଜ ନାରୀ ସଙ୍ଗେ ଆସି ଗୃହରେ ମିଳିଲା ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଭାବବତୀ ନିଜ ଦ୍ୱାରେ ମିଳି

ଉଚ୍ଚରେ ଅଜ୍ଞାନରେ ପାରଇ ବୋବାଳି ।

ଯେଉଁ ନାରୀମାନେ ତାର ପୁତ୍ର ଜଗିଥିଲେ

ଭାବବତୀ କାନ୍ଦ ଶୁଣି ବାହାର ହୋଇଲେ ।

ଦ୍ୱାରେ ରହି ଭାବବତୀ ସେମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁ

ବୋଇଲା ମୋ ପୁତ୍ର କାହିଁଅଛି ଦେଖା ସହୀ ।

ପୁଣି ଚିତ୍ତଭ୍ରମରେ ସେ କହେ ନାନାବାଣୀ

ହା ହା କୃଷ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ବୋଲି ଲୋଟଇ ଧରଣୀ ।

ପୁଣି ଡାକଇ ହେ କୃଷ୍ଣ ଆସ ବେଗକରି

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ମୁହିଁ ଯାଉଅଛି ସରି ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ କୃଷ୍ଣ ତାର ମନ ଜାଣି

ସର୍ବଦା ଭାବରେ ବସ ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି ।

ବିଚାରିଲେ ଭାବବତୀ ମୋହଠାରେ ମନ

ଦେଇଅଛି ହେବ କିମ୍ପା ତୋ ପୁତ୍ର ନିଧନ ।

ଏତେ ବୋଲି ତା ଭାବରେ କୃଷ୍ଣ ହେଲେ ବଶ

ପୁଣି ଡାକେ ଭାବବତୀ ଆସ ପୀତବାସ ।

ପୁତ୍ର ମରିବାରୁ ସେହୁ ନକରେ ଶୋଚନା

ଦେଇଅଛି ମନ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ନବାଙ୍ଗନା ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସୁପୁତ୍ର ପ୍ରାୟେ ମଣିକରେ ଭାବ

ଭାବବତୀ ମନ ତହିଁ ଜାଣିଲେ ମାଧବ ।

ଦୟାକରି ପୁତ୍ରକୁ ତା ଦେଲେ ଜୀବଦାନ

ତକ୍ଷଣେ ଉଠିଲା ସେହୁ ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ ।

ଯହୁଁ ସେ ଜୀବନଦାନ କଲେ ନନ୍ଦବଳା

ଦ୍ୱିତୀୟ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରାୟେ ତା ତେଜ ବିକାଶିଲା ।

ବାଳୁତ ସେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କରି ଆଣ୍ଠୁ ଆଇ

ମାତାମାତା ବୋଲିଣ ସେ ଉଚ୍ଚରେ କାନ୍ଦଇ ।

ପଡ଼ିଣ କାନ୍ଦଇ ପୁଣି ଉଠିଣ କାନ୍ଦଇ

ବରଷ ପୁରି ତ ନାହିଁ ଠିଆହେବ କାହିଁ ।

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ମାତାପାଶେ ଆସନ୍ତେ ନନ୍ଦନ

ଦେଖିଣ ସକଳ ଜନେ ଆନନ୍ଦିତ ମନ ।

ଖଣ୍ଡେଦୂରୁ ଭାବବତୀ ପୁତ୍ରକୁ ଡାକିଲା

ଆସହେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୋର ଜୀବନ ବୋଇଲା ।

ଯହୁଁ ଆସ ଆସ ବୋଲି ଡାକିଲା ଯୁବତୀ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କୁମର ଯେ ଗଲା ତାର କତି ।

ପୁତ୍ର ଦେଖି ଭାବବତୀ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ

କୋଳେ ଧରି ମୁଖେ ତାର ଚୁମ୍ବନ ଦିଅଇ ।

କ୍ଷୀର ପିଆଇ ପୁତ୍ରକୁ ଆନନ୍ଦ ତା ମନ

କୃଷ୍ଣ ମାୟା କଲେ ଯହୁଁ ବଞ୍ଚିଲା ନନ୍ଦନ ।

ପୁତ୍ରକୁ ତାହାର ଯେଉଁମାନେ ଜଗିଥିଲେ

ବଞ୍ଚିବା ଦେଖି ସେମାନେ ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ।

ବୋଇଲେ ଏକଥା କାହିଁ ଦେଖା ତ ନଥିଲା

ମଲା ପୁତ୍ର କିପରି ଗୋ ଜୀବନ ପାଇଲା ।

ପଦ୍ମନ ଦେଖି ପୁତ୍ରକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଲା

ମୋର ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟ ଦେଖ ମୋ ପୁତ୍ର ଜୀଇଁଲା

ମଲା ପୁତ୍ର କେଉଁପରି ପାଇଲା ଜୀବନ

ଦେଖୁଥିବା ଲୋକମାନେ ବିଚାରନ୍ତି ମନ ।

କୃଷ୍ଣ କହିଲାର କଥା ହୋଇଲାଟି ସତ

ଭାବବତୀ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ଦେଇଥିଲା ଚିତ୍ତ ।

ତେଣୁକରି ପୁତ୍ର ତାର ଜୀବନ ପାଇଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସାକ୍ଷାତେ ବିନୁ ଏବେ ଜଣାଗଲା ।

ଆହୁରି କଥାଏ ସେ ତ କହିଥିଲେ ସହୀ

କେ ଜାଣି ତୁମ୍ଭର ମନେ ରହିଛି କି ନାହିଁ ।

ଯେବେ ଭାବବତୀ ପୁତ୍ରଶୋକେ ହତଜ୍ଞାନ

ହୋଇଥିବ ନ ବଞ୍ଚିବ ତାହାର ନନ୍ଦନ ।

ଭାବବତୀ ମନ ଏବେ ଜଣାଗଲା ସହୀ

କୃଷ୍ଣଭାବେ ବଶ ହୋଇଥିଲା ମୋହଯାଇ ।

ତେଣୁ ଭାବବତୀ ଭାବେ କୃଷ୍ଣ କଲା ବଶ

ତେଣୁ ତାହାର ନନ୍ଦନ ନୋହିବଟି ନାଶ ।

ଶତେଗୁଣ ବଳି ତାର ରୂପ ଗୋ ହୋଇଲା

ଭଲା ଭାବବତୀ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ମନଦେଲା ।

କେ ବୋଲଇ ସଖୀ ଶୁଣୁଥିଲା ଯାହା କର୍ଣ୍ଣ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ଏବେ ଦେଖିଲା ନୟନ ।

ନନ୍ଦ ବୁଡ଼ି ମଲା କୃଷ୍ଣ ଆଣିଲେ ଜୀଆଇଁ

ଏବେ ଭାବବତୀ ପୁତ୍ର ଦେଲେ ସେ ବଞ୍ଚାଇ ।

ମଧୁପୁର ଜନ ତାହା କହୁଥିଲେ ମିଛ

ଏବେ ନେତ୍ରଭରି ତାହା ଦେଖିଲେ ଗୋ ସ୍ଵଚ୍ଛ ।

କେ ବୋଲଇ ଭାବବତୀ ମୋହଗଲା ବେଳେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲି ମୁହିଁ ନେତ୍ରେ ଯେତେବେଳେ ।

କେ ବୋଲଇ ଗହଳରେ ହେଉ ଠେଲାଠେଲି

କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗେ ମୋର ଅଙ୍ଗ ଲାଗିଲା ଦେଖିଲି ।

କେ ବୋଲଇ ମୋପଛୁକେ ଠେଲାଦେଲା ମାରି

କୃଷ୍ଣର ଉପରେ ମୁହିଁ ଝୁଣ୍ଟିଣ ପଡ଼ିଲି ।

କିଛି ମୋତେ ନକହି ସେ ହସି ମନ୍ଦମନ୍ଦ

ଚଳିଲେ ଭାବବତୀର ପାଶକୁ ଗୋବିନ୍ଦ ।

କେ ବୋଲେ ଅଞ୍ଚଳ ତାର ଭୂମି ଲୋଟିଥିଲା

ସାଉଁଟି ଧାଇଁଲି ମୋତେ କିଛି ନ କହିଲା ।

କେ ବୋଲେ କଟୀରୁ ବଂଶୀ ପଡ଼ିଲା ଦେଖିଲି

ଗୋଟାଇ କୃଷ୍ଣର ହସ୍ତେ ଧରାଇ ମୁଁ ଦେଲି ।

କେ ବୋଲେ ତାମ୍ବୁଳ ପିକ ଅଧରୁ ପଡ଼ିଲା

ଦେଖଗୋମୋଶାଢ଼ୀରେ ତା ଲାଗିଛି ବୋଇଲା

କେ ବୋଲେ କେଡ଼େ ମଧୁର ବଚନ କହଇ

କୋକିଳ ସ୍ଵନରୁ ବଳି ମଧୁର ଶୁଭଇ ।

କେ ବୋଲଇ ଭାବବତୀ ଧନ୍ୟ ତୋ ଜୀବନ

ତୋତେଦେଖି ଆସିଥିଲେ ନନ୍ଦର ନନ୍ଦନ ।

ତୋ ଯୋଗେ ଦେଖିଲୁ ଆମ୍ଭେ ନୟନ ପୁରାଇ

ଏକକୁ ଅନେକ ନାରୀ ଏସନ କହଇ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ବଂଶୀ ସ୍ୱର ଶୁଭିଲା ଏ କାଳେ

ପୁଣି ଭାବବତୀ ତାର ସ୍ୱାମୀପାଶେ ବୋଲେ ।

ଏହି ପୁତ୍ର ନିଅ କୃଷ୍ଣ ପାଦତଳେ ଦିଅ

ବୋଲିବ ହେ କୃଷ୍ଣ ତୁମ୍ଭେ ଏ ବାଳକ ନିଅ ।

ଭାବବତୀ ବଚନରେ ବୋଲଇ ପଦ୍ମନ

ଏ ବାଳକ ତୋହର ଗୋ ଅଟଇ ନନ୍ଦନ ।

ଏ କୁମର ନିଅ ତୁହି କୃଷ୍ଣପାଶେ ଦେବୁ

ତୋର ମନେ ଯାହାଥିବ ତାହା ତୁ କରିବୁ ।

ସ୍ୱାମୀର ବଚନେ ପୁତ୍ର ଭାବବତୀ ନେଲା

କୃଷ୍ଣ ଥିବାଠାରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।

ଦୂରୁ ଦେଖି ତାକୁ ହରି ବିଚାରନ୍ତି ମନେ

ଏ ତ ଭାବବତୀ ଫେରି ଆସୁଅଛି ଏଣେ ।

ପୁତ୍ର ମଲାରୁ ପଦ୍ମନ କ୍ରୋଧେ ଡାକିନେଲା

କେମନ୍ତେ ସେ ପୁତ୍ର ତାର ଜୀବନ ପାଇଲା ।

ଦେଖ ଆସୁଛି ପୁତ୍ରକୁ ଧରି ଭାବବତୀ

କହୁ କହୁ ଭାବବତୀ ମିଳେ କୃଷ୍ଣ କତି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପାଦେ ପୁତ୍ରକୁ ଥୋଇଦେଲା ନେଇ

ବିନୟ ହୋଇଣ କରି ଯୋଡ଼ିଣ କହଇ ।

ବୋଲଇ ଭୋ କୃଷ୍ଣ ତୁମ୍ଭେ ଏ ନନ୍ଦନ ନିଅ

ମୋର ଦୋଷ କ୍ଷମାକର ଦେବକୀର ପୁଅ ।

ବୋଇଲେ ଭାବବତୀର ବାକ୍ୟେ ଦାମୋଦର

ଘେନି ତୋ ପୁତ୍ରକୁ ଏବେ ଯାଅ ନିଜପୁର ।

ନ ପାଇବୁ ଦୁଃଖ ତୁ ଗୋ ସୁଖରେ ରହିବୁ

ଅନ୍ତଃକାଳେ ଯାଇ ବିଷ୍ଣୁପାଦ ତୁ ଲଭିବୁ ।

ଏମନ୍ତ କହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତହୁଁ ଚଳିଗଲେ

ଚାଲନ୍ତି ଗୋପାଳେ ରାମ ସଙ୍ଗେ କୁତୂହଳେ ।

ମଥୁରାର ନରନାରୀ ଆସୁଛନ୍ତି ଧାଇଁ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ମନେ ଗର୍ବ ବହି ।

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ କେଉଁ ସଖୀ ରଞ୍ଜୁଥିଲା

କୃଷ୍ଣ ବଂଶୀସ୍ଵନ ଶୁଣି ବେଗି ସେ ଧାଇଁଲା ।

ବାମ ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ରଞ୍ଜିଥିଲା ସେହି

ଦକ୍ଷିଣ ନୟନେ ଆଉ ଘେନିପାରି ନାହିଁ ।

ଧାଇଁ ରାମକୃଷ୍ଣ ମଧୁଦାଣ୍ଡରେ ଦେଖିଲା

ଏକ ନାରୀ ଦେଖି ତାକୁ ବହୁତ ହସିଲା ।

କେହୁ ସ୍ନାନ କରି ଆସି ବାସ ପିନ୍ଧୁଥିଲା

ଅଧେକ ପିନ୍ଧି ଅଧେକ ପିନ୍ଧି ନ ପାରିଲା ।

ମୁକୁଳା କୁନ୍ତଳ ମୁଣ୍ଡେ ବାସ ନାହିଁ ତାର

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବ ବୋଲି ଆସଇ ଚଞ୍ଚଳ ।

ଚିତ୍ତଭ୍ରମେ କାହାକୁ ସେ ଚିହ୍ନି ନ ପାରଇ

ଦିଅର ବୋଲିଣ ଦେଢ଼ଶୁର ମୁଖ ଚାହିଁ ।

ଦେଖିଲା ସେ ଦେଢ଼ଶୂର ମୁଖକୁ ଅନାଇ

ଲଜ୍ଜାଭରେ ମୁଖ ପୋତି କିଛି ନ କହଇ ।

କେ ବସି ସ୍ଵାମୀ ଚରଣ ଧରି ଚାପୁଥିଲା

ପଡ଼ୋଶୀ ଯୁବତୀ ଆସି ତାହାକୁ ଡାକିଲା ।

ଆସ ଆସ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଗୋ ଦେଖିଯିବା ସଖୀ

ଧାଇଁଲା ସ୍ୱାମୀର ପାଦ ଛାଡ଼ି ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ।

କେ ନିଜ ସ୍ୱାମୀକୁ ଆଣି ଅନ୍ନ ଦେଉଥିଲା

ଅଧେକ ଦେଇ ଅଧେକ ତଳେ ପକାଇଲା ।

କୃଷ୍ଣର ବାଜଣା ଶୁଣି ଧାଇଁଲା ଯେ ଖରେ

ଚକିତ ଭାବେ ତା ସ୍ୱାମୀ ଦେଖେ ନୟନରେ ।

କେ ନଣନ୍ଦ ସଙ୍ଗତରେ କରୁଥିଲା କଳି

କୃଷ୍ଣର ବାଜଣା ଶୁଣି ତାର ପାଦେ ପଡ଼ି ।

ନ କହିବ ତୁମ୍ଭ ଭାଇ ଆଗରେ ଗୋ ସହୀ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଏଣିକି ଫେରିବି ଗୋ ମୁହିଁ ।

ଶୁଣି ନଣନ୍ଦ ତାହାକୁ କ୍ରୋଧରେ କହଇ

କିଲୋ କଳିହୁଡ଼ି ତୋର ମୁଖେ ଲାଜନାହିଁ ।

ବାପଘରୁ ଆସିଛୁ ତୁ କାଲି ଆମ୍ଭ ଘର

କୁଳ ଭୁଆସୁଣୀ ହେବୁ କେମନ୍ତେ ବାହାର ।

ପିତା ମାତା ଏ ବୁଦ୍ଧିକି ଅଛନ୍ତି ଶିଖାଇ

ମହତକୁ ତୋହର ଲୋ ତିଳେ ଭୟନାହିଁ ।

ମୋ ଭାଇ ଆସିଲେ ଆଜି ଏକଥା କହିବି

ବହୁତ ମାଡ଼ ମୁଁ ଆଜି ତୋତେ ମରାଇବି ।

ନାସିକା ଶ୍ରବଣ ତୋର କାଟି ମୋର ଭାଇ

ଆଜି ତୋର ବାପଘରେ ଛାଡ଼ିଦେବେ ନେଇ ।

କ୍ରୋଧରେ ଏମନ୍ତ ଯହୁଁ ନଣନ୍ଦ କହିଲା

ଭୟରେ ଗମ୍ଭିରୀ ଘରେ ଭାଉଜ ପଶିଲା ।

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲିଣ ଯେ ମନରେ ଭାବଇ

ନ ଦେଖିଲି ପ୍ରଭୁ କେଡ଼େ ଅଭାଗିନୀ ମୁହିଁ ।

ଧିକ ଧିକ ଜୀବନ ମୋ ଏହିକ୍ଷଣି ଯାଉ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଦ ପଙ୍କଜ ନ ଦେଖିଲା ଯହୁଁ ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ବାଳା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭାବିଲା

ମନ ଚଇତନ କୃଷ୍ଣ ପାଦେ ସମର୍ପିଲା ।

ବିଚାରେ ନଣନ୍ଦ ମୋତେ ଭଗାରୀ ହୋଇଲା

କୃଷ୍ଣ ଦେଖିବାକୁ ମୋତେ ମନା ସେହୁକଲା ।

ଏ ନଣନ୍ଦ ଲାଗି ମୁହିଁ ମରିବି ଜୀବନେ

ଯେବେ ନ ଦେଖିବି ଆଉ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନୟନେ ।

ଦଉଡ଼ି ଦେବାକୁ ଗଲେ ପଶିଲା ସେ ଘରେ

କୃଷ୍ଣ ଚିନ୍ତି ଆଣି ଲଗାଇଲା ସେ ଗଳାରେ ।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ତାର ମନକୁ ଜାଣିଲେ

ନଣନ୍ଦ ମନେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଜାତ କରାଇଲେ ।

ନଣନ୍ଦ ନାମରେ କୃଷ୍ଣ ବଂଶୀ ବଜାଇଲେ

ଆସ ଆସ ସଖି ବୋଲି ବଂଶୀରେ ଡାକିଲେ ।

ତକ୍ଷଣେ ମନ ତାହାର ହେଲା ଛନଛନ୍ନ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଯିବାକୁ ହୋଇଲା ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ଭାଉଜକୁ ଡାକଇ ସେ ଅଜ୍ଞାନ ହୋଇଣ

କୃଷ୍ଣ ଦେଖିଯିବ ପରା ଆସ ଗୋ ବହନ ।

ବୋଲେ ଆସ ଭାଉଜ ଗୋ ଗମ୍ଭିରୀ ଭିତରୁ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବା ଆମ୍ଭେ ଯାଇଁ ବହୁଦୂରୁ ।

ନଣନ୍ଦ ବଚନେ କୋପେ ଭାଉଜ ବୋଲଇ

ପୋଡ଼ିଲା ଘାଆରେ ଚୂନ ଲଗାଉ କିମ୍ପାଇଁ ।

ଭାଉଜ ବାକ୍ୟେ ନଣନ୍ଦ ବିନୟ କହିଲା

ବହୁତ ବଚନ ଆଜ ନ କୁହ ଗୋ ବାଳା ।

ଚାଲ ଚାଲ ସଖୀ ଦେଖିଯିବା ରାମ ହରି

ଦେଖୁଛନ୍ତି ମିଳି କେତେ ଭୁଆସୁଣୀ ନାରୀ ।

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ଚାଲ ଚାଲ ବେଗେ ଯିବା

ନୟନେ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଗୋ ଫେରିବା ।

ନଣନ୍ଦ ବଚନେ କୋପେ ଭାଉଜ ବୋଲଇ

କିମ୍ପାଇଁ ନଣନ୍ଦ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇଅଛ ବାଇ ।

ତୁ ତ ଭୁଆସୁଣୀ କାଲି ଶାଶୁଘର ଯିବୁ

ଆଜି କିପରି ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡେ ଠିଆହେବୁ ।

ଗେରସ୍ତ ଦିଅର ତୋର ଥିବେ ଯହିଁ ରହି

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦ ତୋହର ଦେଖୁଥିବେ ଯାଇଁ ।

ତୋତେସେମାନେ ନିଶ୍ଚୟେ ଦେଖିବେ ସେଠାରେ

ମୋତେ ଦେଖିଲେ ତ ଆଉ ନରଖିବେ ଘରେ ।

ତୋହେତୁରୁ ମୋତେ ଦାଣ୍ଡଠିଆ କରିଦେବେ

ମୋର ବାପମାଆ ମୋତେ ଭର୍ତ୍ସନା କରିବେ ।

ଦେଖି ନ ଯିବି ମୁଁ କୃଷ୍ଣ ତହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ତୋ ମନହିଁ ଆସୁଅଛି ଯେବେ ଦେଖଯାଇଁ ।

ଶୁଣିଣ ନଣନ୍ଦ ତାର ପାଦରେ ପଡ଼ିଲା

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଶାଶୁ ସେଠାରେ ମିଳିଲା ।

ଦୂରୁ ଦେଖିଣ ବୋହୂକୁ ଗାଳି ସେ ଦିଅଇ

ବୋଲେ ମୋ ଝିଅତୋ ପାଦେ ପଡ଼ିଛି କିମ୍ପାଇଁ

କାଲି ଆସିଣ ଏଡ଼େ ଲୋ ଗରବ ତୋହର

କି କଥାରେ ମୋ ଝିଅକୁ କଲୁ ନାରଖାର ।

କିଲୋ ଚାଣ୍ଡାଳୁଣୀ ଝିଅ ଡର ତୋତେ ନାହିଁ

ମାଡ଼ ମରାଇବି ତୋତେ ମୋ ପୁଅକୁ କହି ।

କହ କିମ୍ପା ପଡ଼ିଛି ମୋ ଝିଅ ତୋ ପାଦରେ

ପଙ୍କିଳ ହୋଇଛି ଗଣ୍ଡ ଲୋତକର ଧାରେ ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ବୋହୁକୁ ଶାଶୁ ଦେଲା ଗାଳି

ଶାଶୁ କଥା ଶୁଣି ପାଦ ବୋହୂର ନ ଚଳି ।

ଶାଶୁକୁ କହଇ ବୋହୂ ଭୟକରି ଧୀରେ

ନଣନ୍ଦକୁ ଉଠାଇଣ ଧରିଅଛି କରେ ।

ବୋଲଇ କହିଲେ ତୁମ୍ଭ ଝିଅ ମୋତେ ଯାହା

ମୋ ମନକୁ ନ ଆସିଲା ମନାକଲି ତାହା ।

ବୋଇଲେ ଚାଲ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦୁହେଁ ଦେଖିଯିବା

ଲୁଚିକରି ଯାଇ କୃଷ୍ଣ ଦେଖିଣ ଫେରିବା ।

ମୁଁ ବୋଇଲି କାଲି ତୁମ୍ଭେ ଯିବ ଶାଶୁଘର

ଦେଖିଲେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଲୋକେ ହସିବେ ସେଠାର

ନ ମାନିଣ ସେ କଥାକୁ କରନ୍ତି କଟାଳ

ନାସ୍ତି କରନ୍ତେ ପଡ଼ିଲେ ମୋରି ପାଦତଳ ।

ଶାଶୁ ଶୁଣିଣ ବୋହୂକୁ ବୋଲଇ ବଚନ

ବାପଘର ଝିଅ ଯାତ୍ରା ଦେଖିଗଲେ ପୁଣ ।

ତୋର ଦୋଷ ହୁଅଇ କି ନଯିବ କାହିଁକି

ବାପଘରେ ଯାଇ ଯାତ୍ରା ତୁ ଦେଖିନାହୁଁ କି ।

ବୋହୂ ବୋଲଇ ଗୋ ତୁମ୍ଭେ ବୁଝି ଭଲମତେ

ଦୁହେଁ ଦେଖିଯିବା ପାଇଁ କହିଲେ ସେ ମୋତେ

ଶାଶୁ ବୋଲଇ ମୋ ଝିଅ ଦେଖିବ କି ଆଉ ।

ମୁଁ ଜଗିଛି ଘର ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ଝିଅବୋହୁ ।

ବହୁତ ଅଛନ୍ତି କୁଳ ଭୁଆସୁଣୀମାନେ

ଦେଖୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୁଁ ଦେଖିଲି ନୟନେ ।

ଶାଶୁର ବଚନେ ମନ ଆନନ୍ଦ ସେ କଲେ

ନଣନ୍ଦ ଭାଉଜ ଦୁହେଁ କୃଷ୍ଣ ଦେଖିଗଲେ ।

କେହି ବସି ଖୋସା ଖୋସୁଥିଲା ନିଜ ଘରେ

କୃଷ୍ଣ ବଂଶୀସ୍ଵନେ ଶୁଣି ଗଲା ଧାତିକାରେ ।

କେଶ ମୁକୁଳା କାହାର ମହୀରେ ଲୋଟଇ

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ସେ ଯାଇ ।

ବାଳକକୁ ପଲ୍ୟଙ୍କେ କେ ଧରିଥିଲା ଶୋଇ

କୃଷ୍ଣ ଆଗମନ ସ୍ଵପ୍ନ ପ୍ରାୟ ସେ ମଣଇ ।

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡରେ ଯହୁଁ ଚହଳ ଶୁଭିଲା

ବାଳକକୁ ଛାଡ଼ି ସେହୁ ଚମକି ଉଠିଲା ।

କେଶ ବାସ ଅସମ୍ଭାଳେ ବେଗେ ଗଲା ଧାଇଁ

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡରେ କୃଷ୍ଣ ଦେଖିବାର ପାଇଁ ।

ଆନନ୍ଦ ମନରେ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲା

ମୋହନ ମୂରତି ଦେଖି ମୋହିତ ହୋଇଲା ।

ଏ ପ୍ରକାରେ ମଧୁପୁର ନାରୀମାନେ ତହିଁ

କୃଷ୍ଣ ଦର୍ଶନ ନିମନ୍ତେ ବିହ୍ୱଳିତା ହୋଇ ।

ପତିତନୟଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ହୋଇ ଅସମ୍ଭାଳ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡେ ସେ ସକଳ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ ଦେଖିଣ ସେମାନେ

ଭାବନ୍ତି ବିଧାତା ଗଢ଼ିଥିଲା କେତେଦିନେ ।

କାହିଁ ସେ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ଲୁଚି ରହିଥିଲେ

ଯୁବତୀ ମୋହିବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିଲେ ।

ମନେ ମନେ ନିଜକୁ ସେ ଧିକ୍‌କାର କରନ୍ତି

ଭାଗ୍ୟ ନାହିଁ ୟାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କରିବାକୁ ପ୍ରୀତି ।

କାମେ ଭୋଳ ହେଲେ ମଧୁପୁରର ଯୁବତୀ

ଏକକୁ ଆରେକ ଏହା କୁହାକୁହି ହୋନ୍ତି ।

ପୁଣି କଂସକୁ ଧିକ୍‌କାର କରନ୍ତି କାମିନୀ

ଏହାଙ୍କୁ ମାରି କି ଯଶ ଲଭିବୁରେ ପୁଣି ।

କେମନ୍ତେ ତୋହର ହାତ ବଳିବରେ ସତେ

ମାରିବା ନିମନ୍ତେ ଧରି ଆଣିଅଛୁ ଏଥେ ।

ଧିକ ତୋର ବୁଦ୍ଧିବଳ ଧିକ ତୋ କୌଶଳ

ତାହାଙ୍କୁ ମାରିବା ପାଇଁ କରିଛୁ ବିଚାର ।

ମାଳ କୁବଳୟା ଗଜ ଆଦି ରଖି ଦ୍ୱାରେ

ମାରିବା ଉପାୟ କରୁ ନାନା ପରକାରେ ।

ଏପରି ଲାବଣ୍ୟ ରୂପ ଦେଖିବୁରେ କାହିଁ

ତୋପରି ନିଷ୍ଠୁର ତିନି ଜଗତରେ ନାହିଁ ।

ଏ ରାଜ୍ୟରେ ଧାତା କାହିଁପାଇଁ ବାସ ଦେଲା

ଏପରି କଥା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କିମ୍ପା ଶୁଣାଇଲା ।

ଚାଲଗୋ ଏ ରାଜ୍ୟେ ଆମ୍ଭେ ଆଉ ନ ରହିବା

ଏପରି ନିଷ୍ଠୁର କଥା କର୍ଣ୍ଣେ ନ ଶୁଣିବା ।

ଏ ପାପୀ କଂସକୁ ମନ୍ଦ ହେଲାଣି ଦଇବ

କେମନ୍ତେ ଏହାକୁ ଆଉ ଧରମ ସହିବ ।

ଭଣଜାକୁ ମାରିବାକୁ କରିଛି ବିଚାର

ଫୁଟିଯାଉ ଆଖି ଛାତି ଫାଟିଯାଉ ତାର ।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ମଧୁପୁର ନାରୀଗଣେ

କଂସକୁ ଧିକ୍‌କାର କରନ୍ତି ସେ ମନେମନେ ।

ଥୋକେ ନାରୀ ଏହିକଥା ଭାବିଣ ମନରେ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ଫେରିଲେ ସେ ଘରେ ।

ଥୋକେ ନାରୀ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଲୟ ଲଗାଇଣ

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡରେ ହୋଇଲେ ଅଚେତନ ।

ଥୋକେ ନାରୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରୂପ ଦେଖିକରି

ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇଲେ ସେ କାମେ ହୋଇ ଘାରି ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ସେ ରୂପ ଦେଖି ମଧୁପୁରେ

ଦାସପଣେ ରହିଲା ନାରୀଙ୍କ ମେଳରେ ।

ଶୁକମୁନି କହୁଛନ୍ତି ପରୀକ୍ଷ ଆଗରେ

ଏଣିକି ଯାହା ଘଟିଲା ଶୁଣ ମଧୁପୁରେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରିତ ଏହୁ ଅସମ୍ଭବ ଗୀତ

ପଢ଼ିଲେ ଶୁଣିଲେ ଜନେ ହୋଇବେ କୃତାର୍ଥ ।

ଜନ୍ମଜନ୍ମାନ୍ତର ପାପ ଅଙ୍ଗରୁ ନାଶିବ

ଅନ୍ତକାଳେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଭୋଗ ଯେ ମିଳିବ ।

ଏବେ ଶୁଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯେ କରିଲେଟି ଯାହା

ବୁଝାଇ ତୁମ୍ଭ ଆଗରେ କହୁଛି ମୁଁ ତାହା ।

ମଥୁରାଦାଣ୍ଡେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରନ୍ତି ଗମନ

ବଜାଇଣ ନାନା ବାଦ୍ୟ କରି ବଂଶୀସ୍ଵନ ।

ଆନନ୍ଦରେ ଗାଲତୁରୀ ଗୋପାଳେ ମାରନ୍ତି

ଧୀରେ ଧୀରେ ମଥୁରାର ଦାଣ୍ଡେ ସେ ଚାଲନ୍ତି

ଉଛୁଳଇ ମଧୁପୁର କୃଷ୍ଣ ବାଜଣାରେ

ଶୁଣି କୁବୁଜା ବିଚାର କଲା ତା ମନରେ ।

କୃଷ୍ଣ ଆଜି ରଜକକୁ ଚାପୋଡ଼େ ମାଇଲେ

ଛିଡ଼ିଣ ପଡ଼ିଲା ମୁଣ୍ଡ ଅବନୀର ତଳେ ।

ଜୁର କଲେ ସବୁ ରାଜା ଅଙ୍ଗଲାଗି ବାସ

ପିନ୍ଧିକରି ରାମକୃଷ୍ଣ ହୋଇଛନ୍ତି ବେଶ ।

ରାଜା ଲାଗି ଚନ୍ଦନ ମୁଁ ଆଜି ଘେନି ଯିବି

ରାମ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅଙ୍ଗେ ଲେପନ କରିବି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ମନେ ସୁଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ଚୂଆ ତହିଁ ଗୋଳାଇଣ ।

ନାନା ଜାତି ସୁବାସିତ ଗନ୍ଧ ସେ ଧଇଲା

ଦେବଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରୁ କଂସ ଯାହା ଆଣିଥିଲା ।

ବିଷ୍ଣୁ ଲାଗି ଚନ୍ଦନ ଯେ ଆଣିଥିଲା ବେଳେ

ସେ ଚନ୍ଦନ ରଖିଥିଲା କୁବୁଜା ଯତ୍ନରେ ।

ପେଡ଼ିରେ ପୁରାଇ ସେହୁ ମସ୍ତକେ ଧଇଲା

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେବ ବୋଲି ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ଗଲା ।

ପୃଷ୍ଠଭାଗେ କୁଜ ତାର ହୋଇଅଛି ଭାରି

ବୟସ ଷୋଳ ସତର ସ୍ଵଭାବେ ବାଙ୍ଗରୀ ।

ବାମନ ଶରୀର ତାର କନକ ବରନ

ଛୋଟ ପାଦ ପଲ୍ଲବ ତା କୁରଙ୍ଗୀ ନୟନ ।

ମୁଣ୍ଡରେ ପେଡ଼ିକୁ ବହି ଚାଲେ ଆଡ଼ ଟେରେ

କୁଜର ଓଜନେ ଚାଲି ନ ପାରଇ ଖରେ ।

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହୋଇ ଦାଣ୍ଡେ ଦାଣ୍ଡେ ଗଲା ନାରୀ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ହୋଇଛି ଆତୁରୀ ।

ଦୂରୁ ଦେଖି କୁବୁଜାକୁ ଗୋପାଳେ ହସିଲେ

ଏମନ୍ତେ କୁରୂପା ନାରୀ ଦେଖିନାହୁଁ ଡୋଳେ

ଦେଖ ଏହାର ଦେହକୁ କୁଜ ଅଧେ ଭାରି

କେମନ୍ତେ ସେ ଚାଲୁଅଛି କିସ ମୁଣ୍ଡ ଧରି ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଡାକନ୍ତି ଆସ ଆସ ଗୋ କୁବୁଜା

କୁହ କାହାର ବଧୂ ତୁ କାହାର ଭାରିଯା

କିବେପାର କରି ପୋଷୁ ଉଦର ତୋହର

କି ଦ୍ରବ୍ୟ ବହିନେଉଛୁ କହ ଗୋ ସତ୍ଵର ।

କୃଷ୍ଣ ବଚନେ କୁବୁଜା କରଇ ଉତ୍ତର

ବୋଇଲା ଭୋ ସ୍ୱାମୀ କାହିଁ ପାଇବି ମୁଁ ବର

ନାହିଁ ମୋର ଭାଇବନ୍ଧୁ ନାହିଁ ସହୋଦର

ନାହିଁ ମୋର ପିତାମାତା ନାହିଁ ମୋର ବର

କେବଳ ମୁଁ ଆଶ୍ରା କରିଅଛି ଚକ୍ରଧର

କୁରୂପ ଦେଖି ନୋହିଲେ କେହି ମୋର ବର

ଦୂରୁ ଦେଖିଲେ କରନ୍ତି ଘୃଣା ମୋତେ ନରେ

ଦେଖ ଗୋପାଳେ ହସନ୍ତି ରହି ତା ପାଶରେ

ବାଲ୍ୟ ସମୟରୁ ମୋର ପିତା ମାତା ଦୁଇ

କଂସ ରାଜା ପାଶେ ମୋତେ ସମର୍ପିଲେ ନେଇ

ବାଲ୍ୟକାଳୁ ପିତାମାତା କରିଛି ମୁଁ ଗ୍ରାସ

ସେହିଦିନୁ ମୋତେ ପାଳୁଅଛି ରାଜା କଂସ ।

ସେକାଳରେ ସ୍ଵାମୀ ମୋର ଏ କୁଜ ନଥିଲା

ଯେଣୁ କଂସ ରାଜା ମୋତେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ରଖିଲା

କଂସ ଗନ୍ଧକାରୀ ପଣେ ଶାଢ଼ୀ ମୋତେ ଦେଇ

ତାହାକୁ ଚନ୍ଦନ ଲାଗି ନିତି ମୁଁ କରଇ ।

ଯାହାପଡ଼ି ଦିଏ ମୋତେ ତାହା ମୁଁ ଭୁଞ୍ଜଇ

ସହସ୍ର ଜଣକୁ ଖାଇ ଏକା ଅଛି ମୁହିଁ ।

ବିହି ମୋର ଭାଲପଟେ ଏହା ଅଛି ଲିହି

ବିଧାତା କରିଲା କଥା କେ ଆନ କରଇ ।

କୃଷ୍ଣ କହୁଛନ୍ତି ଆଗୋ ଶୁଣ ତୁ କୁବୁଜା

କଂସର ଅଟଇ ମୁହିଁ ସୋଦର ଭଣଜା ।

ରାଜାର ଲାଗି ଚନ୍ଦନ ସବୁ ମୋତେ ଦିଅ

ତୋ ଭଣଜାନେଲେ ବୋଲି ତାରଆଗେ କହ ।

ମୋତେ ଦେବା କଥା ଯେବେ ମାମୁଁଙ୍କୁ କହିବୁ

ଶାଢ଼ୀ ସୁନାବଳା ଦେଲେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇବୁ ।

କୃଷ୍ଣ ବଚନେ କୁବୁଜା ଯୋଡ଼ି ବେନିକର

ବୋଲଇ ହେ କୃଷ୍ଣ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମୋ ଉତ୍ତର

ଏ ଚନ୍ଦନ ପେଡ଼ି ପୁଣି ନୁହଇ ରାଜାର

ବହୁତ କାଳୁ ସମ୍ପାଦି ରଖିଥିଲି ଘର ।

ଏ ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ କଂସ ସ୍ୱର୍ଗୁ ଆଣିଥିଲା

ଦେବଙ୍କ ଭଣ୍ଡାର ଦ୍ରବ୍ୟ ବୋଲି କହୁଥିଲା ।

ଶ୍ରବଣେ କଂସ ମୁଖରୁ ଜାଣି ମୁଁ ମନରେ

ଦେବାଙ୍ଗ ଚନ୍ଦନ ବୋଲି ରଖିଲି ଯତ୍ନରେ ।

ଏବେ ତୁମ୍ଭ ଅଙ୍ଗେ ଏହା କରିବି ଲେପନ

ଅଶେଷ ଜନ୍ମର ପାପ ହେବ ମୋ ଦହନ ।

ଅସୁର ପାଦରେ ଆଉ ନ ସେବିବି ମୁହିଁ

ଫିଟାଇଲା ଗନ୍ଧ ପେଡ଼ି ଏ ବଚନ କହି ।

କର୍ପୂର କସ୍ତୁରୀ ସହ ଅଗୁରୁ ଚନ୍ଦନ

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ ଲେପିଲା କରି ଯତନ ।

ଲଲାଟେ ଲଲାଟ ପାଟି କଣ୍ଠେ କଣ୍ଠ ହାର

କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗକୁ ଯେମନ୍ତେ ଦିଶିବ ସୁନ୍ଦର ।

ଦର୍ପଣ ଧରିଣ କୃଷ୍ଣ ଆଗେ ଦେଖାଇଲା

ପୁଣି ପିଠିପରେ ସେହୁ ଚନ୍ଦନ ବୋଳିଲା ।

ଦେଖି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମନରେ ହୋଇଲେ ସନ୍ତୋଷ

ବୋଇଲେ କୁବୁଜା ରାମ ଅଙ୍ଗେ ଦିଅ ବାସ ।

ବଳରାମ ଅଙ୍ଗେ କୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞାରେ ବୋଳିଲା

ଲଲାଟ କଣ୍ଠରେ ପୁଣି ପୃଷ୍ଠପରେ ଦେଲା ।

ଗୋରଚନା ଚିତାଦେଇ ସେ ଆନନ୍ଦ ମନେ

ଦେଖାଇଲା ଦରପଣ ଶ୍ରୀରାମ ବଦନେ ।

ଦେଖିଣ ବଳରାମ ଯେ ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ବୋଇଲେ କୁବୁଜା ଦିଅ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଗନ୍ଧ ।

ବଳରାମ ବଚନେ ସେ ଗୋପାଳଙ୍କୁ ଦେଲା

ଜଣ ଜଣ କରିଣ ଯେ ସୁବେଶ କରିଲା ।

ଚନ୍ଦନ ଘେନି ଗୋପାଳେ ହୋଇଲେ ଆନନ୍ଦ

ହରଷରେ କୁବୁଜାକୁ ଡାକନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ।

କୁବୁଜା କୁବୁଜା ବୋଲି ଡାକିଲେ ଉଚ୍ଚରେ

ଶୁଣି ସେ ଡାକ ବୋଲନ୍ତି ମଧୁପୁର ନରେ ।

ବୋଇଲେ ଧନ୍ୟ କୁବୁଜା ଧନ୍ୟ ତୋ ଜୀବନ

କୃଷ୍ଣର ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ତୁହି ଲେପିଲୁ ଚନ୍ଦନ ।

ବିରୂପ ତୋହର ଦେଖି ନକରି ସେ ଦୂର

ଶ୍ରଦ୍ଧାକଲେ ତୋତେ କିମ୍ପା ସେ ନନ୍ଦକୁମର ।

ଦୂରୁ ଦେଖି କଂସ ତୋତେ କରଇ ଭର୍ତ୍ସନା

ତୋ ରୂପକୁ ଦେଖିଣ ସେ ହସୁଥାଏ ସିନା

ମଥୁରା ପୋଏ ଦାଣ୍ଡରେ ଦେଖିଲେ ହସନ୍ତି

କୁବୁଜା କୁବୁଜା ବୋଲି ଡାକ ସେ ଦିଅନ୍ତି ।

ଏହିପରି ନରନାରୀ କୁହାକୁହି ହେଲେ

କୁବୁଜା ମନର ଭାବ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜାଣିଲେ ।

ବିଚାରିଲେ କୁବୁଜା ତ ଅଟେ ମୋର ନାରୀ

ଶାପ ପାଇ ଜାତ ହୋଇଅଛି ମଧୁପୁରୀ ।

କୁବୁଜାକୁ ଏବେ ତାର ନିଜ ରୂପ ଦେବି

ଅଭିଶାପରୁ ତାକୁ ମୁଁ ଉଦ୍ଧାର କରିବି ।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି କୃଷ୍ଣ କୁବୁଜାକୁ ଡାକି

ଚିବୁକ ଧରିଣ ବାମକରେ ଦେଲେ ଟେକି ।

ବାମପାଦେ କୁବୁଜାର ବାମପାଦ ମାଡ଼ି

ତକ୍ଷଣେ କୁବୁଜା ଅଙ୍ଗୁ ପାପ ଗଲା ଛାଡ଼ି ।

କୁରୂପ ତେଣିକି ଗଲା ହେଲା ମନୋହର

ସୁନ୍ଦର ପଣରେ ରମ୍ଭା ନୁହେଁ ପଟାନ୍ତର ।

କୁବୁଜା ସୁନ୍ଦର ପଣେ ଜଗତ ମୋହିଲା

ଅଙ୍ଗରେ ତାହାର ଲକ୍ଷ୍ମୀତେଜ ପ୍ରକାଶିଲା ।

ଦେଖଣାହାରୀ ଦେଖିଣ ସ୍ତବ୍‌ଧ ହୋଇଲେ

ବିସ୍ମୟ ହୋଇ କୃଷ୍ଣର ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ ।

କେ ବୋଲଇ ନାରାୟଣ ଏ କୃଷ୍ଣ ଅଟଇ

ଆବର ଏକଥା କିଏ କରିବା ପାରଇ ।

କେ ବୋଲଇ ଭାବବତୀ ପୁତ୍ର ଗୋ ଜୀଇଁଲା

ଏକ ଚାପୋଡ଼େ ରଜକ ମୁଣ୍ଡ ଛିଡ଼ି ମଲା ।

ଦେଖ ଏବେ କୁବୁଜାର କୁଜ ଗଲା କାହିଁ

ସୁନ୍ଦର ପଣେ ଏହାକୁ ସମ ନାହିଁ କେହି ।

ମଥୁରା ନାରୀଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

କହନ୍ତି କୁବୁଜା ମୁଖ ଚାହିଁ ବେଣୁପାଣି ।

ଏବେ ତ କୁବୁଜା ଯାଅ ଆପଣା ମନ୍ଦିର

ଆମ୍ଭେ ଯାଇ ଦେଖି ଆସୁ ମଥୁରା ନଗର ।

କୃଷ୍ଣର ବଚନ ଶୁଣି କୁବୁଜା ବୋଲଇ

କୃଷ୍ଣପାଦେ ପଡ଼ି ବେନିକର ସେ ଯୋଡ଼ଇ ।

ବୋଲଇ ଭୋନାଥ ମୋତେ ଦେଲୁ ନବତନୁ

ଏବେ କିମ୍ପାଇଁ ବୋଲୁଛ ଯାଅ ଏହି ସ୍ଥାନୁ ।

କେଉଁଆଡ଼େ ଯିବି କାହିଁ ରହିବି ଗୋସାଇଁ

କେଉଁ କୁଳ ଅଛି ମୋର କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ସୁନ୍ଦର ଶରୀର ନବ ଯଉବନ ଦେଲୁ

କେ କରିବ ଭୋଗ ଏହା ଯାଅ ଯାଅ ବୋଲୁ ।

ବିଜେକର ମୋ ମନ୍ଦିରେ ତାହା ଭୋଗକର

ଏତେବୋଲି ଧଇଲା ସେ କୃଷ୍ଣର ଅଞ୍ଚଳ ।

ପୁଣି ବୋଇଲା କୃଷ୍ଣ ମୁଁ ଅଟେ ତୋର ଦାସୀ

ବହୁଦିନ ପରେ ଭେଟ ପାଇଅଛି ଆସି ।

ଜଗତ କରୁଛ ପରା ତୁମ୍ଭେ ଆତଜାତ

ଅସୁର ମାରିବାପାଇଁ ହୋଇଅଛ ଜାତ ।

ଏବେ ତୋ ଚତୁରପଣ ଛାଡ଼ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଏ ନବ ଯୌବନ ଭୋଗ କର ଆସି ତୁହି ।

କୁବୁଜା ବଚନଶୁଣି ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି

ବୋଲନ୍ତି ମୋ ସଙ୍ଗେ ଆସିଛନ୍ତି ହଳିପାଣି ।

ପୁଣି ଗୋପାଳେ ଅଛନ୍ତି ଦେଖଗୋ କୁବୁଜା

ମୋ ଅଞ୍ଚଳ ଛାଡ଼ି ଆଜ ଘରକୁ ତୁ ଯା ଯା ।

ମଧୁପୁର ନାରୀମାନେ ଦେଖନ୍ତି ନୟନେ

ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି ପୁଣି ରାଜଦୂତମାନେ ।

ହସିବେ ସକଳେ ତୁ ଗୋ ନ ଗଲେ ମନ୍ଦିରେ

ମୋର ବୋଲକରି ତୁ ଗୋ ଯାଅ ନିଜପୁରେ ।

ମାମୁଁଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ତୋ ପୁରକୁ ଯିବି

ତୋ କାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣକରି ଏଠାକୁ ଆସିବି ।

କୃଷ୍ଣ ମାୟାକୁ କୁବୁଜା ଜାଣିବ ବା କାହୁଁ

ବିନୟେ ବୋଇଲେ ପୁଣି ଆହେ ମହାବାହୁ ।

ପଦ୍ମପାଦ ଛୁଇଁ ମୁଁ ଯେ ନିୟମ କରୁଛି

ନ ଯିବୁ ମନ୍ଦିରେ ମୋର ଯେବେ ପଦ୍ମଆଖି ।

ତେଜିବି ଜୀବନ ନିଶ୍ଚେ ନାରୀହତ୍ୟା ହେବ

ମୋର ଏ ବଚନ ସତ୍ୟ କହୁଛି ମାଧବ ।

ଏମନ୍ତେ କହି କୁବୁଜା କୃଷ୍ଣପାଦେ ପଡ଼ି

ଆନନ୍ଦମନେ ଗୃହକୁ ଗଲା ସେ ବାହୁଡ଼ି ।

ନାନା ଶୋଭା ପୂର୍ଣ୍ଣ ତାର ଦେଖିଲା ଭୁବନ

ବିଚାରିଲା ଏ ତ ସବୁ ଗୋବିନ୍ଦ ଭିଆଣ ।

ଆପଣା ମନରେ ବସି କରଇ ବିଚାର

ସତେ ଆସିବେ ଏପୁରେ ଦେବ ଦାମୋଦର ।

ଏତେ ବିଚାରି କୁବୁଜା ଆନନ୍ଦେ ରହିଲା

ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ବସି ପାଦପଦ୍ମ ଧ୍ୟାନ କଲା ।

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ କହଇ ବିମନ ନ ହୁଅ

ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ ତୋର ଘରେ ନନ୍ଦପୁଅ ।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ଜନେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଲୀଳା

କୁବୁଜା ଉଦ୍ଧାର କରି ଗଲେ ନନ୍ଦବାଳା ।

ମଥୁରା ଦାଣ୍ଡରେ କୃଷ୍ଣ କରନ୍ତି ଗମନ

ନାନାରଙ୍ଗରେ ନାଚନ୍ତି ଗୋପସୁତଗଣ ।

ଆନନ୍ଦେ ମୋହନ ବଂଶୀ କୃଷ୍ଣ ବଜାଇଲେ

ମଧୁପୁର ନରନାରୀ ମନକୁ ମୋହିଲେ ।

ଘର ବର ତ୍ୟାଗକରି ମଧୁନାରୀମାନେ

ଦେଖନ୍ତି ଦାଣ୍ଡରେ ଆସି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନୟନେ ।

ଯୁବତୀର ଘରୁ ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦଙ୍କୁ ଡରି

କେ ନିଜ ସ୍ୱାମୀକି ଡରି ନପାରେ ବାହାରି ।

କେବା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନଦେଖି କରୁଅଛି ଶୋକ

କେ ବୋଲେ କେମନ୍ତ ଦେଖିଯିବି କୃଷ୍ଣମୁଖ ।

କେ ବୋଲେ କୃଷ୍ଣ ନଦେଖି ଜୀବନ ହାରିବି

ଛାଡ଼ି ନ ଦିଏ ନଣନ୍ଦ କେମନ୍ତେ ବା ଯିବି ।

କେ ବୋଲଇ ସ୍ଵାମୀ ମୋତେ କରିଛି ବାରଣ

କେମନ୍ତ ଦେଖିବି ଆଉ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଦନ ।

କାହାକୁ ଥିଲା ତ୍ରିଦୋଷ ଜ୍ୱର ପୀଡ଼ା କରି

ଆଗୁଁ ଜ୍ଞାନ ହାରି ପଡ଼ିଥିଲା ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଲାଗୁ ନଥିଲା ତା ନାଡ଼ୀ ନ ଚଳେ ଚରଣ

ବହୁଥିଲା ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ନାସାରେ ପବନ ।

ବନ୍ଧୁ କୁଟୁମ୍ବ ତାହାର କରନ୍ତି ଭାଳେଣି

କହି କହୁଥିଲା ଏ ତ ମରିବ ଏକ୍ଷଣି ।

ଏକାଳେ କୃଷ୍ଣ ବାଜଣା କର୍ଣ୍ଣରେ ବାଜିଲା

ଅଜ୍ଞାନରେ ପଡ଼ିଥିଲା ଚମକି ଉଠିଲା ।

ପଳାଇ ମଥୁରାଦାଣ୍ଡେ ଦେଖିଲା ସେ ଯାଇ

ଆନନ୍ଦରେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ନୟନ ପୁରାଇ ।

ପଲ୍ୟଙ୍କରୁ ଉଠିବାକୁ ବଳ ତ ନଥିଲା

କୃଷ୍ଣ ବଂଶୀନାଦେ ବଳ ଶରୀରେ ବଢ଼ିଲା ।

ତାହା ଦେଖି ସର୍ବେ ତାର ଭଜିଲେ ଆନନ୍ଦ

ବୋଇଲେ ସେ ଯାଇ ଦେଖୁ ଦାଣ୍ଡରେ ଗୋବିନ୍ଦ

କୃଷ୍ଣର ଗମନ ଦେଖି ଆନନ୍ଦ ହୋଇବ

ନ ମରିବ ବୋହୂ ମୋର ଘରେ ମୋ ରହିବ ।

ସେହି ନଗ୍ରେ ଭବଦତ୍ତ ନାମେ ବିପ୍ରବର

ତେଜବତୀ ନାମେ ଥିଲା କନ୍ୟା ଏକ ତାର ।

ପତ୍ନୀର ନାମ ତାହାର ଅଟେ ସୁଲକ୍ଷଣା

ମାତା ଗୁଣ ଘେନି କନ୍ୟା ଅତି ବିଚକ୍ଷଣା ।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଚାନ୍ଦକୁ ଜିଣି ତା ମୁଖ ସୁନ୍ଦର

ଅଗ୍ନିରୁ ବଳି ତା କାନ୍ତି ଅତି ମନୋହର ।

ତୀର୍ଥପଣ୍ଡାକୁ ସେ କନ୍ୟା ଭବଦତ୍ତ ଦେଲା

ବର କନ୍ୟାଙ୍କର ହସ୍ତଗ୍ରନ୍ଥି ପଡ଼ିଥିଲା ।

ହୋମ କରୁଥିଲେ ବିପ୍ରେ ବେଦଧ୍ୱନି କରି

ସମିଧ ତଣ୍ଡୁଳ ଯବ ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡେ ଭରି ।

କୃଷ୍ଣ ବାଦ୍ୟ ଶୁଣି ବିପ୍ରେ ବେଦ ପାଶୋରିଲେ

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଭୋଳେ ଆହୁତି ସେ ଦେଲେ

ଘୃତଧାର ପାଇ ତୋଷେ ଜଳେ ହୁତାଶନ

ଅନଳର ତେଜେ ବିପ୍ରେ ଛାଡ଼ିଲେ ଆସନ ।

ସ୍ୱାମୀ ସଙ୍ଗତରେ ତେଜବତୀ ବସିଥିଲା

କୃଷ୍ଣର ବାଜଣା ତାର କର୍ଣ୍ଣରେ ବାଜିଲା ।

ବିଚାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମୁହିଁ କେମନ୍ତେ ଦେଖିବି

ନଦେଖିଲେ ଆଜି ନିଶ୍ଚେ ଜୀବନ ତେଜିବି ।

ଆହା ରେ ଦଇବ କେଡ଼େ ମନ୍ଦକୃତ୍ୟ କଲୁ

ଆଜି ମୋର ଭାଲପଟେ ବିଭା ଲେଖୁଥିଲୁ ।

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ

ମନରେ ଚିନ୍ତିଲେ ତାହା ଜାଣନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ ।

ମାତା ପିତା ବନ୍ଧୁ ଯେତେ ଅଛନ୍ତି ମୋହର

ଦେଢ଼ଶୁର ଶାଶୁ ଅବା ନଣନ୍ଦ ଦିଅର ।

ନାହିଁ ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ତହିଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବି

ବିଚାରିଣ ତେଜବତୀ କୃଷ୍ଣ ନାମ ଭାବି ।

ବୋଲଇ ହେ କୃଷ୍ଣ ମୋତେ ଦେଖା ତୋ ବଦନ

ତବ ପାଦତଳେ ଆଜି ପଶିଲି ଶରଣ ।

ନ ରଖିଲେ ଏବେ ସରିଗଲି ମୁଁ ହେ ହରି

ରଖି ରଖ ଚକ୍ରଧର ଶୁଣ ମୋ ଗୁହାରି ।

ପଞ୍ଚମନ ତେଜବତୀ କୃଷ୍ଣପାଦେ ଦେଲା

ବିଭାହୋମ ଘରେ ଥାଇ କୃଷ୍ଣ ଲୟ କଲା ।

ଯହୁଁ ତେଜବତୀ କୃଷ୍ଣ ପାଦ କଲା ଧ୍ୟାନ

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ କୃଷ୍ଣ ଜାଣିଲେ ତା ମନ ।

ମାୟା ଆଚ୍ଛାଦିଲେ ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ଉଠିଲା ଯେ ହୁତାଶନ ପ୍ରଜ୍ୱଳିତା ହୋଇ ।

ତକ୍ଷଣେ ସେ ତେଜବତୀ ବିହ୍ୱଳିତା ହେଲା

ଅନଳ ତେଜରେ ତହିଁ ଢଳିଣ ପଡ଼ିଲା ।

ଗଇଁଠାଳ ତେଜବତୀ ଉପରେ ପକାଇ

ଅଗ୍ନିପାଶୁ ତୀର୍ଥପଣ୍ଡା ଗଲା ଯେ ପଳାଇ ।

ତେଜବତୀ କୃଷ୍ଣପାଦ ଧ୍ୟାନରେ ରହିଲା

ଧନ୍ୟ ତେଜବତୀ ଭାବେ କୃଷ୍ଣ ବଶ କଲା ।

ଅନେକ ଯୁବତୀ ତହିଁ ହୋଇଥିଲେ ଠୁଳ

ଦେଖିଲେ ପ୍ରବଳ ହୋଇ ଜଳଇ ଅନଳ ।

ଖଣ୍ଡଦୂରେ ଥାଇ ସର୍ବେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଭୋଳେ

ତେଜବତୀ ପାଶକୁ କେ ଯାଇ ନ ପାରିଲେ ।

ଜଳକା ପରାଏ ତାର ବନ୍ଧୁବର୍ଗ ହୋଇ

ଶାଶୁ ଶ୍ଵଶୁର ଜନନୀ ଦେଖୁଛନ୍ତି ରହି ।

ଅନଳ ତେଜରେ ପାଶେ ଯାଇ କାନ୍ଦନ୍ତି ବିକଳେ

ହା ହା ତେଜବତୀ ବୋଲି କାନ୍ଦନ୍ତି ବିକଳେ ।

କୃଷ୍ଣ ଆସିବାର ବାଦ୍ୟ ବାଜେ ଘନ ଘନ

ସକଳ ଯୁବତୀ ମନ ହେଲା ଛନ୍ନଛନ୍ନ ।

ତେଜବତୀକି ଛାଡ଼ି ସେ ଯାଇ ନ ପାରନ୍ତି

କେ ବୋଲଇ ଦେଖ ସହୀ ହେଲା ଗୋ ବିପତ୍ତି ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ମନେ କଲା ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଯାଇଥିଲେ ଏହାକୁ ଗୋ ନ ହୁଅନ୍ତା ବାଧା ।

ବିବାହ ଏହାର ଆଜ ହୋମରେ ବସିଛି

କୃଷ୍ଣ ଭାବରେ ମୂର୍ଚ୍ଛିତା ହୋଇଣ ପଡ଼ିଛି ।

କେ ବୋଲେ ଯୁବା ବୟସ ଭାବ କି ଜାଣିବ

ରତି ରସରେ ଏହାର ମନ ସିନା ଥିବ ।

କେ ବୋଲଇ ଅନଳର ତେଜେ ମୋହ ଗଲା

ବହୁତ ବେଳ ହୋଇଲା ଚେତନା ନୋହିଲା ।

ମଲାକି ବଞ୍ଚିଅଛି ଜାଣି ହେଉ ନାହିଁ

ଅଗ୍ନି ତେଜେ ପାଶକୁ ତା ଯାଇ ନ ହୁଅଇ ।

କର ଚରଣ ତାହାର ନ ଚଳଇ କିଛି

ମଲା ପ୍ରାୟ ହୋଇ ତେଜବତୀ ପଡ଼ିଅଛି ।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ତେଜବତୀ ଶୋକଭରେ

ହାହାକାର କରିଣ ସେ ପଡ଼ିଲା ଅଗ୍ନିରେ ।

ବିହ୍ୱଳିତା ହୋଇ ସେହୁ ଅଜ୍ଞାନେ ପଡ଼ିଲା

ଅନ୍ତରେ କୃଷ୍ଣ ସୁମରି ଅନଳେ ଝାସିଲା ।

ଅନଳେ ପଡ଼ନ୍ତେ କେଶ ବାସ ପୋଡ଼ିଗଲା

ନାସା ଶ୍ରବଣ ପୋଡ଼ିଣ ବିବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶିଲା ।

ଯଉବନ ପୋଡ଼ି ତାର ହେଲା ନାରଖାର

ପିଣ୍ଡରୁ ଛାଡ଼ିଣ ପ୍ରାଣ ହୋଇଲା ଅନ୍ତର ।

ସେ ଅନଳେ ତେଜବତୀ ହୋଇଲା ଦହନ

କୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞାରେ ଲିଭିଲା ତହୁଁ ହୁତାଶନ ।

ଲିଭିଲା ହୁତାଶନ ଯହୁଁ ଦେଖିଲେ ସକଳେ

ତେଜବତୀ ପଡ଼ିଅଛି କୁଣ୍ଡର ମଧ୍ୟରେ ।

ଦରଶନେ ସ୍ୱାମୀ ତାର ହାହାକାର କରି

ଓଟାରିଆଣି ଅନଳୁ ବସେ କୋଳେ ଧରି ।

କରାଇ ନବୀନ ବାସ ତାକୁ ଆଭରଣ

ଦେଖି ସୁଲକ୍ଷଣୀ ତେଜବତୀର ମରଣ ।

ବୋଲଇ ମୁଁ କେତେ ଦେବାଦେବୀ ପୂଜାକରି

କେତେ ଦୁଃଖେ ପାଇଥିଲି ତୋତେ ଲୋ କୁମାରୀ

ଆଜି ମୁଁ ବିବାହ କରି ଦେଉଥିଲି ତୋତେ

ଏକା କରି କେଉଁଆଡ଼େ ଛାଡ଼ିଗଲୁ ମୋତେ ।

ହାହା ମୋର ଧନ ବୋଲି କୋଳକଲା ଯାଇ

କିମ୍ପା ଏତେ କଷ୍ଟ ମୋତେ ଗଲୁ ତୁହି ଦେଇ ।

ସକଳେ ବୋଲନ୍ତି ଶୋକେ କିହେଲା କିହେଲା

କି ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ବିଭାବେଳେ ପୋଡ଼ି ମଲା ।

ପୁଣି ତେଜବତୀ ସ୍ୱାମୀ ଦଇବ ସୁମରି

ବୋଲେ ଯୁବାକାଳେ ମୋର ପତ୍ନୀ ନେଇ ହରି

ବିଧି ନାମ ବହି କିମ୍ପା ଅବିଧି ତୁ କଲୁ

ଭୋଗ ନ କରାଇ ଯାହା ଦେଖାଇ ହରିଲୁ ।

ଯୁବାକାଳେ ପତ୍ନୀକଷ୍ଟ ଦେଲୁ ତୁ କିମ୍ପାଇଁ

ଜାଣିଲି ବିବେକ ତୋର ତିଳେ ମାତ୍ର ନାହିଁ ।

ବନ୍ଧୁମାନେ ତାର ତହିଁ ଯେତେ ଆସିଥିଲେ

ତେଜବତୀ ଶବ ଦେଖି ସକଳେ କାନ୍ଦିଲେ ।

ମଉନରେ କାବ୍ୟକାରୀମାନେ ଗଲେ ଫେରି

କାନ୍ଦି ଦେଖଣାହାରୀଏ ଗଲେ ଯେଝା ପୁରୀ ।

ତେଜବତୀ ସ୍ୱାମୀ ତହୁଁ ବୋଲଇ ବଚନ

ଆସ ତେଜବତୀକୁ ହୋ କରିବା ଦହନ ।

ଶ୍ୱଶୁର ସ୍ୱାମୀ ଦେବର ଆଉ ବନ୍ଧୁ ଯେତେ

ଶୋକେ ତେଜବତୀ ଘେନି ଚଳିଲେ ସମସ୍ତେ

ନାରାୟଣ ନାମକୁ ସେ ଉଚ୍ଚରେ ବୋଇଲେ

କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ମାତା ପିତା ପଛେ ପଛେ ଗଲେ ।

ନାରାୟଣ ନାମ ଶୁଣି ଜାଣି କାମପାଳ

ଦୂରୁ ଡାକଦେଲେ ଉଠ ଉଠରେ ଗୋପାଳ ।

ଛାଡ଼ିଦିଅ ବାଟ ଶବ ନେଉଛନ୍ତି ବହି

ଭଲମନ୍ଦ ବିଚାର ତ କୃଷ୍ଣ କରୁ ନାହିଁ ।

ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶୁଣ ଭାଇ ହଳଧର

ବିଚାର ତ ନାହିଁ ମଧୁ ନର ନାରୀଙ୍କର ।

ଜୀଅନ୍ତାକୁ ମୃତ ବୋଲି ନେଉଛନ୍ତି ବହି

ଏମନ୍ତ ପୁରରେ ଆମ୍ଭେ ରହିବା କିମ୍ପାଇଁ ।

ଛାମୁକୁ ଚାଲ ହେ ବେଗେ ଦର୍ଶନ କରିବା

ମଧୁପୁରେ ନ ରହିଣ ଗୋପପୁରେ ଯିବା ।

ଜାଣି ନ ପାରିଲେ କୃଷ୍ଣ ମାୟା ହଳସାଇଁ

ଗୋପାଳଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ରେ ଯାଅ ବେଗହୋଇ

ଶବ ବୋହି ନେଉଥିଲା ଲୋକେ ଅଟକାଅ

ତୁ ରେ କୃଷ୍ଣ ବେଗେ ଯାଇ ତାହାକୁ ଜୀଆଁଅ

ଯହୁଁ ମଧୁପୁର ଜନେ ଏମନ୍ତ ଶୁଣିଲେ

ରଖହୋ ତେଜବତୀକି ବୋଲି ଡାକଦେଲେ ।

ଏହିକ୍ଷଣି କୃଷ୍ଣ ମୁଖୁ ଶୁଣିଲଇଁ ଯାହା

ରାମ ଆଜ୍ଞାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରିବଟି ତାହା ।

ତେଜବତୀ ଭାଗ୍ୟ ଥିଲେ ଜୀବନ ପାଇବ